Ο αρχηγός της αστυνομίας δίνει εντολή στους αστυνομικούς να χρησιμοποιούν τον οπλισμό τους κι ο υπουργός Δικαιοσύνης θέλει να τοποθετηθούν κάμερες σε πλατείες και άλλα πολυσύχναστα σημεία ως μέτρο αντιμετώπισης της νεανικής παραβατικότητας. Και οι δύο παραβλέπουν πως η εγκληματικότητα και κυρίως η νεανική παραβατικότητα δεν είναι αποτέλεσμα παρθενογένεσης. Έχουν τις ρίζες τους σε κοινωνικές συνθήκες που δεν λύνονται με αυταρχικές μεθόδους. Αν μπουν κάμερες στην Α πλατεία και στο Β πάρκο όπου συχνάζουν νεαροί και προβαίνουν σε οχληρία ή έκτροπα, αυτοί θα μετακομίσουν στην Χ πλατεία, στην τάδε αλάνα ή ακόμα και σε κάποια ταράτσα παίζοντας κρυφτούλι με την αστυνομία. Πάντα θα βρίσκουν σημεία που δεν είναι –ακόμα- υπό παρακολούθηση για να προκαλούν. Ακόμα κι αν τεθεί η Κύπρος όλη υπό παρακολούθηση η εγκληματικότητα δεν θα εκλείψει αν δεν αντιμετωπιστούν (όσο είναι δυνατόν) οι αιτίες που την καλλιεργούν.
Ο προβληματισμός εάν παραβιάζονται προσωπικές ελευθερίες, έχει σχεδόν ξεπεραστεί και τους πλείστους δεν μας απασχολεί αφού έχουμε δεχτεί πως είμαστε πλέον υπό διαρκή παρακολούθηση: Που πάμε, με ποιους έχουμε επαφές, ποια είναι τα ενδιαφέροντα μας, τι ψωνίζουμε, τι τρώμε, τι πιστεύουμε, τι ψηφίζουμε… Οπόταν, το ερώτημα που μένει είναι πόσο αποτελεσματικό μέτρο είναι οι κάμερες στην αντιμετώπιση της νεανικής παραβατικότητας. Ακόμα και εκεί που υπάρχουν και καταγράφονται εικόνες, πότε αυτές οι εικόνες βοήθησαν στον εντοπισμό δραστών; Και κυρίως πότε λειτούργησαν αποτρεπτικά; Άλλα και σε περιπτώσεις, όπως για παράδειγμα σε επεισόδια έξω από γήπεδα κατόπιν ποδοσφαιρικών αγώνων ή στα ρατσιστικά επεισόδια στη Χλώρακα και στη Λεμεσό, πως αξιοποιήθηκαν οι εικόνες που καταγράφηκαν; Ένα άλλο μέτρο που εισηγείται ο υπουργός Δικαιοσύνης είναι όπως αναγράφεται στο απολυτήριο μαθητή που προβαίνει σε σοβαρή παραβατική πράξη η διαγωγή του, ώστε να μην μπορεί να γίνει δεκτός σε πανεπιστήμιο. Και με τον τρόπο αυτό ο υπουργός πιστεύει πως ο έφηβος μαθητής θα το σκεφτεί δυο και τρεις φορές. Είναι ορθό να μην κρινόμαστε όλοι άριστοι και όλοι κόσμιοι, αλλά ο καθένας μας ανάλογα με την αξία του τόσο ως ενήλικες όσο και ως ανήλικοι. Ούτε αυτό το μέτρο θα βοηθήσει όμως. Ο έφηβος που πάει στην πλατεία για να ενωθεί με άλλους και σαν μπουλούκι να αρχίσουν να κτυπούν περαστικούς και ντελιβεράδες ή να καταστρέφουν περιουσίες, ή να πάνε στο γήπεδο για να πλακωθούν με οπαδούς άλλης ομάδας, σίγουρα δεν έχει το πανεπιστήμιο στο μυαλό του. Το ζητούμενο θα έπρεπε να ήταν να αποθαρρυνθεί από το να γίνει όχλος αντί να τιμωρηθεί εκ των υστέρων και μάλιστα με καταδίκη που θα καθορίσει τη ζωή του και ίσως τον σπρώξει στο περιθώριο και σε ακόμα πιο ακραίες πράξεις. Με άλλα λόγια, ο αυταρχισμός δεν είναι η λύση.
