Δεν είναι πια η υδρόγειος ένα παγκόσμιο χωριό. Κάθε μέρα, όλο και πιο πολύ, αυτό που επικρατεί είναι: «εμείς και αυτοί», «εμείς και οι άλλοι». Είναι νωρίς ακόμα για να υπάρχει σαφής εικόνα για τις επιπτώσεις που θα επιφέρουν στην παγκόσμια οικονομία οι δασμοί που επέβαλε ο Τραμπ. Δεν είναι όμως η οικονομία μόνο που πλήττεται. Διαρκώς καλλιεργείται το αίσθημα πως οι άλλοι, όποιοι κι αν είναι αυτοί, μας εκμεταλλεύονται. «Εδώ και δεκαετίες, η χώρα μας έχει λεηλατηθεί, απογυμνωθεί, καταπατηθεί και κατασπαραχθεί από έθνη κοντινά και μακρινά», υποστήριξε ο Αμερικανός πρόεδρος ανακοινώνοντας τους δασμούς. «Επί χρόνια, οι σκληρά εργαζόμενοι Αμερικανοί πολίτες αναγκάζονταν να βρίσκονται στο περιθώριο, καθώς άλλα κράτη πλούτιζαν και ισχυροποιούνταν, εν μέρει εις βάρος μας. Τώρα είναι η σειρά μας να αναπτυχθούμε».
Έντεχνα ο Τραμπ καλλιεργεί στους πολίτες το μήνυμα πως τόσα χρόνια ήταν θύματα άλλων. Και το μήνυμα έχει ήδη περάσει τα σύνορα της Αμερικής, συσπειρώνοντας ακόμα πιο πολύ τους πολίτες γύρω από σημαίες και εθνότητες. Έτσι κι αλλιώς η πολυπολιτισμικότητα που πριν τρεις περίπου δεκαετίες αποτελούσε ιδανικό, σήμερα έχει καταλήξει να αντιμετωπίζεται ως όνειδος. Η μόνο πολυπολιτισμικότητα που άντεξε στον χρόνο και εξακολουθεί να είναι αρεστή είναι το ότι μπορούμε, σε όποιο σχεδόν σημείο του πλανήτη κι αν βρισκόμαστε, να προμηθευτούμε τα ίδια πράγματα, στις ίδιες περίπου τιμές: ρούχα, παπούτσια, τρόφιμα, ποτά, φάρμακα, ηλεκτρονικά είδη, αυτοκίνητα… Όχι πια. Όχι χωρίς κόστος.
Στα χρηματιστήρια σημειώθηκαν ήδη οι πρώτες δονήσεις. Οι κλυδωνισμοί όμως δεν περιορίζονται στα χρηματιστήρια. Στα αυτιά των πολιτών, όχι μόνο των Αμερικανών, ηχούν φράσεις όπως «μας εκμεταλλεύτηκαν», «μας εξαπάτησαν»… Ποιοι; Οι άλλοι, οι ξένοι. Όποιοι κι αν είναι αυτοί. Κι αυτό που κυριαρχεί είναι η επιθυμία για εκδίκηση. Ακόμα και το ενστικτώδες και ατομικό μποϋκοτάζ σε προϊόντα έχει μια τάση εκδίκησης και αντεκδίκησης. Με όποιο κόστος, μεσοπρόθεσμα και με στόχο ένα αυριανό παράδεισο. Τουλάχιστον για την Αμερική της οποίας οι πολίτες ονειρεύονται τρισεκατομμύρια και τρισεκατομμύρια μόνο για πάρτι τους.
Σε ένα παράλληλο σύμπαν η Βρετανία απαιτεί πλέον βίζα για να εισέλθει κάποιος στην χώρα κι η Ουγγαρία αποχωρεί από το Διεθνές Δικαστήριο ώστε να υποδεχτεί τον Νετανιάχου χωρίς καμία συνέπεια. Τα σύνορα ξανακτίζονται, τα κράτη συσπειρώνονται βλέποντας απέναντι μόνο εχθρούς κι όπως λέει και η πρόεδρος της Κομισιόν «δεν φαίνεται να υπάρχει τάξη σ’ αυτή την αταξία».
Ωστόσο, ίσως να μπορεί να βγει και κάτι καλό αν δούμε η κάθε χώρα τις δυνατότητες της. Ως Κύπρος ίσως να είναι ευκαιρία να σκεφτούμε πως μπορούμε να σταθούμε στα πόδια μας χωρίς τόση εξάρτηση από απρόσμενους παράγοντες.
