Τις δεκαετίες του ’80 και ’90, αλλά και αργότερα, εντός του σημερινού αιώνα, πριν το μπουμ των λεγόμενων μέσων κοινωνικής δικτύωσης, οι πολιτικοί βρίσκονταν σχεδόν καθημερινά αντιμέτωποι με μικρόφωνα και κασετόφωνα για να απαντήσουν σε ερωτήσεις. Κάθε λογής ερωτήσεις. Και ήταν αναγκασμένοι να απαντήσουν.
Εμείς οι παλαιότεροι (βετεράνοι κατά τους Αμερικάνους) θυμόμαστε ότι οι πολιτικοί εκείνων των περιόδων είχαν δύο επιλογές. Είτε να σταθούν όμορφα και ωραία μπροστά στις κάμερες και να απαντήσουν ή να βάλουν τα χέρια πίσω και σκύψουν μπροστά και να περάσουν χωρίς να πουν λέξη (το έκανε συνήθως ο Κληρίδης αυτό).
Η συνεχής παρουσία των δημοσιογράφων και των καμερών ανάγκαζε τους πολιτικούς να προσέχουν και τι κάνουν και τι λένε. Ήταν προσεκτικοί και μετρημένοι στις κινήσεις τους. Αυτά όμως ανήκουν στο παρελθόν. Ύστερα ήρθαν οι σύγχρονες αντιλήψεις και προσεγγίσεις. Ήρθαν τα λεγόμενα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.
Και κάπου εκεί χάθηκε το μέτρο.
Ο Νίκος Αναστασιάδης (μιλώντας χθες το μεσημέρι στο Σίγμα) ανέφερε πως με τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης έχουν εξουδετερωθεί και αρχές και αξίες. Δεν ξέρουμε εάν είχε κατά νουν τις πρόσφατες αναρτήσεις νυν και τέως ηγετών του δικού του κομματικού χώρου. Γιατί αυτές οι αναρτήσεις, αυτοί οι θεατρινισμοί επ’ ευκαιρία των εθνικών επετείων, δεν είναι πολύ πέρα από την επισήμανση Αναστασιάδη, ότι δηλαδή τα ΜΚΔ έχουν εξουδετερώσει αρχές και αξίες.
Καταλαβαίνουμε, και αυτό αποτελεί εδώ και καιρό θέμα έντονων συζητήσεων εκεί στην Πινδάρου, ότι θα πρέπει ο ΔΗΣΥ – όπως λένε – να δείξει πως είναι ένα δεξιό κόμμα. Γιατί όμως να χρειάζεται σήμερα ο ΔΗΣΥ να δείξει ότι είναι ένα δεξιό κόμμα; Και κυρίως γιατί να χρειάζονται όλα εκείνα τα στημένα και οι αναρτήσεις της σημερινής ηγεσίας σε εκδηλώσεις εντός και εκτός εθνικοφρόνων σωματείων;
Ούτε ο Κληρίδης, ούτε ο Μάτσης αλλά ούτε και ο Αναστασιάδης χρειάζονταν να βγάζουν κάθε Μάρτη και Απρίλη δεκάδες φωτογραφίες σε εθνικόφρονα σωματεία για να αποδείξουν τις δεξιές τους καταβολές. Ούτε και να στέκονται να φωτογραφηθούν με όποιον κρατά μια ελληνική σημαία ή έχει περιβληθεί την παραλλαγή για να δείξει ότι είναι πατριώτης.
Δεν το έκαναν γιατί δεν χρειαζόταν να πείσουν για ο,τιδήποτε είτε φίλους είτε αντιπάλους. Και κυρίως δεν άγονταν και φέρονταν για το τι έλεγε ο καθένας για τους ίδιους ή το κόμμα τους. Μπορεί να μην υπήρχαν «μέσα κοινωνικής δικτύωσης» τότε αλλά η πραγματική κοινωνία, οι πολίτες και οι πολιτικοί βεβαίως, δεν χαρίστηκαν σε κανένα από αυτούς.
Κι όμως και οι τρεις κρατούσαν το κόμμα τους σταθερά πάνω από το 33%. Οι δύο εξ αυτών πέτυχαν να εκλεγούν και να επανεκλεγούν πανηγυρικά στην Προεδρία της Δημοκρατίας. Χωρίς να προσπαθούν κάθε μέρα να αποδεικνύουν ότι δεν είναι αυτό που ο κόσμος πιστεύει. Λειτουργούσαν και ενεργούσαν πολιτικά και γι’ αυτό και τύγχαναν αναγνώρισης και αποδοχής. Χωρίς στημένες φωτογραφίσεις στα Φυλακισμένα Μνήματα, χωρίς να ανεμίζουν πλαστικές σημαίες λες και είναι σε παιδική παρέλαση.
Μετά όμως ήρθαν οι σύγχρονες και οι μοντέρνες αντιλήψεις. Και από κύριος εκφραστής της δεξιάς ιδεολογίας, του αγώνας της ΕΟΚΑ, της εθνικοφροσύνης, ο ΔΗΣΥ βρέθηκε στην ίδια πλευρά με εκείνους με τους οποίους αντιπαρατασσόταν για όλα αυτά που πίστευε και πρέσβευε. Βρέθηκε να υπερψηφίζει στη Βουλή νόμο με την οποία δεν θα τιμούσαν την επέτειο του Ενωτικού Δημοψηφίσματος του 1950.
Και σήμερα, οι πλείστοι εξ εκείνων σπεύδουν να φωτογραφηθούν σε σημαίες, σε παρελάσεις και να δείξουν ότι δεν είναι αυτό που ο κόσμος νομίζει. Προσπαθούν να πείσουν ότι είναι κάτι άλλο.
Προσπαθούν γιατί σ’ ένα χρόνο θα έχουμε εκλογές και θέλουν μαζέψουν κάθε «δεξιά ψήφο» που τους έχει φύγει. Δύσκολο το εγχείρημα από ένα κόμμα το οποίο όταν βρέθηκε σε μια πολύ δύσκολη κατάσταση δεν είχε πρόβλημα να πάρει τους καταλόγους μελών και να περάσει απέναντι στον υποψήφιο της αντίθετης με αυτό ιδεολογίας. Δύσκολο εγχείρημα για μια ηγεσία η οποία έπαψε εδώ και χρόνια (πολύ πριν το 2024) να εμπνέει.
Και δεν μπορεί να εμπνεύσει με τις όποιες στημένες φωτογραφήσεις ένεκα 25ης Μαρτίου και 1ης Απριλίου, χθες και προχθές, ή φτιάχνοντας φλαούνες αύριο,ή φτιάχνοντας στεφάνια την Πρωτομαγιά.
