Σήμερα που έχουμε και υφυπουργείο Κοινωνικής Πρόνοιας νομίζαμε πως άλλαξαν τα πράματα. Οι Υπηρεσίες Κοινωνικής Ευημερίας αναβαθμίστηκαν. Μπήκαν σε προτεραιότητα. Σε περισσότερη εγρήγορση. Να προστατεύουν όσους χρειάζεται να προστατευτούν. Ειδικά τα παιδιά, που πέφτουν θύματα ακόμα και των γονιών τους. Που κακοποιούνται. Που τα εκμεταλλεύονται με κάθε μορφή εκμετάλλευσης.
Όπως τα πέντε παιδιά στη Λάρνακα, που είναι αυτές τις μέρες η νέα υπόθεση που ήρθε στο φως για να γίνει ακόμα ένα βάρος στη συνείδηση της κοινωνίας. Τι άλλαξε αλήθεια; Η υφυπουργός Κοινωνικής Πρόνοιας να υπεκφεύγει διότι, λέει, η υπόθεση βρίσκεται πλέον στο Κακουργιοδικείο και να σωπάσουμε «για να μην επηρεαστεί ούτε η διαδικασία, αλλά κυρίως το καλώς νοούμενο συμφέρον των παιδιών». Και οι Υπηρεσίες Κοινωνικής Ευημερίας να ανακοινώνουν ότι «προέβαιναν τα τελευταία χρόνια σε ενέργειες και τακτικές επισκέψεις, προειδοποιημένες και απροειδοποίητες, στο σπίτι της οικογένειας με σκοπό τη βελτίωση των συνθηκών διαβίωσης τους».
Αλλά, δεν έβλεπαν ούτε τη βάναυση εργασιακή εκμετάλλευση των παιδιών, ούτε την κακοποίηση από τους ίδιους τους γονείς τους, που τελικά παραπέμφθηκαν στο Κακουργιοδικείο. Έβλεπαν μόνο τις παράγκες με τις άθλιες συνθήκες διαβίωσης. Ακόμα και στις απροειδοποίητες επισκέψεις! Πώς είναι δυνατό; Είναι. Για να θυμίσω την ιστορία της Έλενας για την οποία γράφαμε σε αυτή τη στήλη (2/7/2014), αλλά δεν ασχολείτο κανένας μέχρι που χρόνια μετά ασχολήθηκαν όλοι με τον θάνατό της. Για να δηλώνουν συγκλονισμένοι για τις συνθήκες και την κακοποίηση που βίωνε καθημερινά με τις βάρβαρες επιθέσεις του ιερέα που υποτίθεται ανέλαβε να την προστατεύει.
Και μέχρι που βγήκε η απόφαση του Επαρχιακού Δικαστηρίου, που καταδίκασε τον ιερέα και μετά του Εφετείου που επικύρωσε την απόφαση. Τι διάολο έκαναν οι Κοινωνικές Υπηρεσίες του κράτους, ρωτούσαμε τότε. Έδωσε απάντηση το δικαστήριο. Και δυστυχώς η ίδια απάντηση θα δοθεί και σήμερα μετά από τόσα χρόνια. Έκανε σαφή αναφορά το δικαστήριο: «Η λειτουργός του Γραφείου Ευημερίας, που ήταν υπεύθυνη τότε για την παραπονούμενη φαίνεται να μην επιτέλεσε το καθήκον της ως έπρεπε, έλεγε το δικαστηριακό ρεπορτάζ, και σπάνια επισκεπτόταν τη μικρή η οποία δεν της είχε εμπιστοσύνη και δεν είχε πού να καταφύγει για να βρει προστασία».
Τα ίδια και σήμερα, λοιπόν. Δικαιολογίες απίστευτου θράσους. Έκαναν, δήθεν, «τακτικές επισκέψεις, προειδοποιημένες και απροειδοποίητες, στο σπίτι της οικογένειας». Αλλά, η πραγματικότητα είναι αυτή που είπε το δικαστήριο τότε: Φαίνεται να μην επιτέλεσαν το καθήκον τους ως έπρεπε. Παρόλο που όταν βγαίνουν αυτές οι ιστορίες στο φως δηλώνουν όλοι συγκλονισμένοι. Μετά συνέρχονται από τον συγκλονισμό μέχρι την επόμενη ιστορία.
«Είμαστε όλοι συγκλονισμένοι από σημερινά δημοσιεύματα», έλεγε μέχρι και ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας όταν γράφαμε για την 14χρονη, που έφυγε από κρατική στέγη και βρέθηκε λιπόθυμη στη Λήδρας, φορτωμένη μαριχουάνα για να αποκαλυφθεί η βασανισμένη ζωή της μέσα στον φαύλο κύκλο ενός κράτους ανίκανου να της προσφέρει βοήθεια.
«Όλοι μας έχουμε συγκλονιστεί με αυτή την τραγική περίπτωση», έλεγε η υπουργός Εργασίας, τότε που δεν είχαμε ειδικό υφυπουργείο, όταν βγήκε η ιστορία της Έλενας. Η καταγγελία για την κακοποίηση παιδιών στη Λάρνακα είναι «πάρα πολύ σοβαρή» και έτυχε χειρισμού από την πρώτη στιγμή που έγινε, έλεγε προχτές η υφυπουργός Κοινωνικής Πρόνοιας για τη νέα ιστορία βαναυσότητας.
Πόσες δεκαετίες τα ίδια παραμύθια; Πού είναι οι ευθύνες πίσω από όλες αυτές τις τραγωδίες που βιώνουμε ξανά και ξανά; Διότι υπάρχουν ευθύνες. Για την αδιαφορία στα γρανάζια της κρατικής μηχανής, την ανευθυνότητα, την ανικανότητα, τα κομματικά βολέματα. Και για την ατιμωρησία. Αν θέλουμε να αλλάξει κάτι ουσιαστικά πρέπει οι πάντες να αντιληφθούν ότι έχουν ευθύνη να εκτελούν σωστά τα καθήκοντα που αναλαμβάνουν. Και για να το αντιληφθούν πρέπει να ξέρουν ότι υπάρχουν συνέπειες όταν δεν το κάνουν.
Διότι δεν είναι φανταστικές αυτές οι ιστορίες. Είναι βιώματα παιδιών. Δικών μας παιδιών. Δίπλα μας. Κι αν είναι να επενδύσει κάπου αυτό το κράτος ας αφήσει όλα τα άλλα κι ας επενδύσει στην προστασία των παιδιών.
