Σύμφωνα με το εορτολόγιο, σήμερα Δευτέρα, 1 Απριλίου, τιμάται η μνήμη της οσίας Μαρίας της Αιγυπτίας και των Μαρτύρων Γεροντίου και Βασιλείδου. Και μου αρέσει επιπλέον η επισήμανση της Wikipedia ότι «σήμερα, δεν γιορτάζει κάποιο γνωστό όνομα».
Για μας στην Κύπρο όμως, κυρία μου Wikipedia, γιορτάζουμε, ή μάλλον θυμόμαστε και τιμούμε εκείνους που, ετούτη τη μέρα του έτους 1955, ξεσηκώθηκαν, αγωνίστηκαν, πολέμησαν, σκοτώθηκαν και δοξάστηκαν, για να απαλλαγούμε από τον αγγλικό ζυγό.
Να γίνουμε ένα ανεξάρτητο νησί. Με ανθρώπους περήφανους και ταπεινούς. Γενναίους και αδάμαστους. Αποφασισμένους να καθορίσουν μόνοι τους, τη δική τους μοίρα. Κι ας ήταν μικροί, σε αριθμητικό μέτρημα. Τεράστιοι, όμως, σε ηθικό ανάστημα.
Στις ισοπεδωτικές εποχές που ζούμε, όπου και πάλι, τόσα χρόνια μετά, ο νόμος των κραταιών είναι αδίστακτος. Ιδίως απέναντι σε εκείνους που, ούτε με στρατιωτική ισχύ, ούτε και με εδαφικές βλέψεις, δεν απειλούν καμία «διεθνή ισορροπία».
Αναγκαστικά, αναζητούμε συμμαχίες με χώρες που μπορούν να μας στηρίξουν ηθικά και υλικά. Στο 70ο ορόσημο της ανεξαρτησίας μας, θρηνούμε την απώλεια του μισού μας νησιού. Και, αντί να το διεκδικούμε κάθε μέρα, συμβιβαζόμαστε, κακώς, με την παραδοχή ότι είμαστε μικροί και δεν έχουμε τύχη.
Και πάντα, με αυτή τη λογική, γυρεύουμε τις λύσεις από αλλού. Εκτός από τον ίδιο τον εαυτό μας.
Η Ελλάδα μας έβαλε στην Ευρωπαϊκή Ένωση, «με την κατανόηση» ότι θα κάνουμε το παν για να λύσουμε το Κυπριακό, ούτως ώστε όλο το νησί, ενιαίο, να γίνει μέλος της οικογένειας των Βρυξελλών.
Κάναμε το παν;
Με έχει κουράσει το ερώτημα. Αλλά θα το παπαγαλίζω όσο ζω.
Κάναμε το παν;
Ή, με τον καιρό αρχίσαμε (λίγοι στην αρχή, περισσότεροι στη συνέχεια), να ψιθυρίζουν το αισχρό «ακόμα και έτσι, καλά είμαστε»;
Έφταιγαν πάντα οι άλλοι;
Μα προφανώς και είναι μεγάλο το μερτικό τους. Αυτοί εισέβαλαν (όχι χωρίς να προκληθούν…). Αυτοί κατέχουν τα μέρη και τα σπίτια μας. Αυτοί όμως, 21 χρόνια πριν, τέτοιες μέρες, είπαν «Ναι, να επανενωθούμε». Αλλά το φοβηθήκαμε; Βρήκαμε χίλια επιχειρήματα για να το απορρίψουμε. Ούτε ένα, όμως, για να το ξανασκεφτούμε, έστω.
Μέχρι που, τόσα χρόνια μετά, όλο και πληθαίνει από ανήθικους και χορτασμένους, τάχα ρεαλιστικούς «συμπατριώτες;», το απαίσιο «ε, αυτοί από εκεί, εμείς ’πο δα!».
Δεν συνεχίζω άλλο. Ξέρω τον αντίλογο…
ΣΚΕΨΗ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ, από τον αρθρογράφο Σάκη Μουμτζή στην «Καθημερινή» και στο liberal.gr. Αναφέρεται στο σύνθημα «Η Κύπρος είναι Ελληνική. Γ…έται η Τουρκία», που ακούστηκε δυνατά από άγημα του Ναυτικού, στην στρατιωτική παρέλαση της 25ης Απριλίου, στην Αθήνα:
«Τα αγήματα που παρελαύνουν δεν άδουν μόνον για τον συγχρονισμό του βηματισμού τους. Τα εμβατήρια και τα συνθήματα αποβλέπουν στο να μεταδώσουν στα πλήθη που παρακολουθούν την παρέλαση το υψηλό φρόνημα και την αποφασιστικότητα αυτών των αγημάτων. Είναι επόμενο στο περιεχόμενό τους να συμπυκνώνονται και όλοι οι ματαιωμένοι εθνικοί πόθοι, διότι ένα στράτευμα ετοιμοπόλεμο πρέπει να έχει και να προβάλλει τους κινητοποιητικούς μας πατριωτικούς μύθους.
Τούτων δοθέντων, οφείλω να κάνω μια διάκριση στο επίμαχο σύνθημα που φώναζαν οι υπαξιωματικοί του Ναυτικού. Το πρώτο σκέλος, δηλαδή “η Κύπρος είναι ελληνική”, δεν χρειάζεται να το σχολιάσω, καθώς είναι αποδεκτό 100%. Εκφράζει ένα αδικαίωτο ιστορικό αίτημα του Ελληνισμού. Το άλλο σκέλος όμως του συνθήματος, που υβρίζει την Τουρκία, με ορολογία ποδοσφαιρικής θύρας, είναι άκρως προβληματικό στον πιο επιεική χαρακτηρισμό του».
