Άκου, φίλε μου, πώς τα λέει αυτός ο Τατάρ να φρίξεις. «Δεν υπάρχει», λέει, «καλύτερο πράγμα από το να συναντιέσαι, να συνομιλείς, να συνεργάζεσαι». Σε εμάς τα λέει. Διότι, όπως πάμε, θα μας πουν κι ότι είναι εμείς που δεν θέλουμε συνομιλίες. «Εγώ ζήτησα αυτή τη συνάντηση», λέει για τη Γενεύη. «Δεν θέλω να είμαι η πλευρά που αποφεύγει, που δεν συνομιλεί».
Άσχετα αν προηγουμένως αρνήθηκε ακόμα και μια κοινωνική συνάντηση με τον Νίκο Χριστοδουλίδη, που ήταν επιδίωξη της Ολγκίν στην προηγούμενη αποστολή της. Άσχετα αν από τη μέρα που επέστρεψε από την πενταμερή κάνει τα πάντα για να βάλει τους όρους του στα επόμενα βήματα, που συμφωνήθηκαν εκεί. Όπως θα κάνει και την Τετάρτη που θα έχει την πρώτη συνάντηση με τον Πρόεδρο Χριστοδουλίδη.
Αλλά, το πιο τραγελαφικό είναι αυτό: «Εγώ είμαι αυτός που κρατάει ενεργές τις 12 τεχνικές επιτροπές». Αυτό είναι το πρόβλημα, όμως. Κρατάει ενεργές τις τεχνικές επιτροπές διότι εργάζονται με όρους που δεν αναιρούν την πολιτική του για δύο κράτη. Και θέλει στο ίδιο πλαίσιο «να μπορέσουμε να ανοίξουμε πύλες, να κάνουμε βήματα στο θέμα της ενέργειας. Είμαι υποχρεωμένος να διασφαλίσω την καλύτερη συνεργασία μέχρι να υπάρξει συμφωνία».
Αυτή τη συνεργασία, λοιπόν, που επιδιώκει την απολαμβάνει με τη βοήθεια των Ηνωμένων Εθνών. Κι εμείς πρέπει να είμαστε σε συναγερμό γιατί αυτή η συνεργασία μπορεί να εξελιχθεί στην τελική διευθέτηση του Κυπριακού. Ακριβώς όπως το είπε προχτές ο Τούρκους αντιπρόεδρος.
Ο Τζεβντέτ Γιλμάζ, με τον οποίο συναντήθηκε «στο πόδι» ο Πρόεδρος Χριστοδουλίδης κατά τη Σύνοδο στο Παρίσι, την ίδια μέρα της συνάντησης, έδωσε συνέντευξη στο τουρκικό κανάλι Haber Türk TV. Είπε αυτό που θα έπρεπε να μας ταρακουνάει από καιρό. Εξετάζουν, είπε, το ενδεχόμενο για την αποστολή ενός καλωδίου προς την Κύπρο και ευχήθηκε να γίνουν κοινά ενεργειακά έργα στο νησί. «Δεν βρισκόμαστε ακόμη σε αυτό το σημείο. Πιστεύω ότι αυτό θα εξελιχθεί με την πάροδο του χρόνου. Αυτά τα δύο κράτη μπορούν να συνεργαστούν σε κάθε θέμα».
Αυτό αναμένουν. Την πάροδο του χρόνου. Για να δημιουργήσει τις συνθήκες ντε γιούρε διχοτόμησης. Είτε με τα δύο κράτη, είτε με μια συνομοσπονδιακή διευθέτηση, είτε με μια ΔΔΟ ανάλογη της ΔΔΟ του Ανάν ή των όρων που θέτει σήμερα η Τουρκία μέσω του Τατάρ. Δηλαδή, μια πολιτειακή ρύθμιση που θα επιτρέπει τον έλεγχο και την κηδεμονία όλης της Κύπρου από την Τουρκία. Η οποία ως γνωστό θέλει να είναι εγγυήτρια και για το ελληνοκυπριακό κρατίδιο. Αυτή την πάροδο του χρόνου, λοιπόν, την ευνοούν απόλυτα οι διαδικασίες του Γκουτέρες τις οποίες η ηγεσία μας χειροκροτεί. Ίσως να μην έχει κι άλλη επιλογή από το χειροκρότημα. Αλλά, το αποτέλεσμα μετράει. Διότι, ευθύνεται που δεν έχει άλλη επιλογή.
«Αυτό που υποστηρίζουμε είναι μια λύση δύο κρατών. Αυτό δεν σημαίνει ότι οι δύο κοινότητες δεν θα πρέπει να επιδείξουν αλληλεγγύη και να κάνουν κοινά έργα», λέει ο Γιλμάζ. Ακριβώς αυτό. Κοινά έργα. Με αλληλεγγύη. Νέα οδοφράγματα, παραγωγή ηλιακής ενέργειας στη νεκρή ζώνη, Τεχνική Επιτροπή για τη Νεολαία… Τέτοια. Όπως συμφωνήθηκε στη Γενεύη. Μέχρι να έρθει «η πάροδος του χρόνου» να φέρει και ένα καλώδιο από την Τουρκία να έχουμε τον ηλεκτρισμό, που δυσκολεύεται να έρθει από την Κρήτη, να προχωρήσουν τα πράματα, να συνεργαστούν «τα δύο κράτη σε κάθε θέμα». Θα εξελιχθεί με την πάροδο του χρόνου, λέει ο Γιλμάζ, διότι εμείς επιτρέπουμε να εξελιχθεί. Μάλλον, όχι μόνο επιτρέπουμε αλλά το επιδιώκουμε κιόλας.
Σιγά – σιγά να φτάσουμε και στο φυσικό αέριο και στις απευθείας πτήσεις κι όπου αλλού μας επιβάλουν οι τουρκικοί σχεδιασμοί μπροστά στους οποίους το μεγαλύτερο μέρος της πολιτικής ηγεσίας στη Λευκωσία και στην Αθήνα βρίσκεται ακόμα στη φάση (ή την αφασία) της εξημέρωσης του θηρίου. Ακόμα και την ώρα, που το θηρίο κλονίζεται από τον φασιστικό εαυτό του.
