Ο κύριος στα ερτζιανά επέμενε με στόμφο ότι είναι «ευθέος», ότι δε φοβάται να λέει τα πράγματα με το όνομά τους. Έν με κόφτει, είμαστεν πολλοί τζαι ξέρουμεν ήνταμπου θέλουμεν. Μιλούσε εκ μέρους πολλών– κάποιοι είπαν 40 χιλιάδες! Στολή παραλλαγής, σταυρουδάκι στο δασύτριχο στήθος, νυχάκι και Ray Ban γυαλί! Την έκβαση της υπόθεσης τη γνωρίζουμε όλοι.

Ευθέα λοιπόν αποφάσισα να είμαι και εγώ στα αιτήματά μου που είναι πολλά! Μπορεί να μη φορώ στολή παραλλαγής, έχω όμως άσπρα μαλλιά, φορώ και εγώ γυαλιά, πρεσβυωπίας όμως! Δεν είμαι επίσημη εκπρόσωπος καμίας ομάδας, είμαι όμως πολίτης οπλίτης με την έννοια του Κωστή Ζουράρι, ανάθεμα και αν έχω μόνο μισή πατρίδα. Παρόλη την ατυχία μου έχω ισάξια δικαιώματα με δασύτριχους κυρίους.

Κανείς όμως δε με κάλεσε να με ακούσει, ούτε καν υπουργός, καθότι δεν κλείνω με τις πρεσβύωπες και ασπρομάλληδες παρέες μου τους αυτοκινητόδρομους. Θέλω όμως, η παρέα μου και εγώ, τόσα και τόσα και πνίγομαι καθημερινά γιατί ουδείς αντιλαμβάνεται, για να μην πω ότι ουδείς ενδιαφέρεται.

Θέλω και απαιτώ πρωτίστως τον τόπο μου. Όλο και για όλους! Και για τους ανθρώπους και τα πετεινά του ουρανού και για τα έρποντα επί της γης.

Θέλω και απαιτώ νερό. Νερό για να πίνω η παρέα μου και εγώ, όχι μόνο για να λούνουνται οι λογής -λογής ασπρουλιάρηδες ευρωπαίοι και ανατολίζοντες επενδυτές. Αρκετά θυσιάσαμε και θυσιάζουμε καθημερινά γι’ αυτούς. Θέλω νερό για να ποτίζω τους κήπουs και τις καλλιέργειές μου, ενίοτε να το παίρνω στις εκκλησίες για να κάμνω το προζύμι μου! Θέλω νερό για να μη γίνει ο τόπος μου έρημος της Σαχέλ και διερωτώμαι.

Γιατί η επείγουσα αυτή ανάγκη μας δεν αποτέλεσε προτεραιότητα στα πρόσφατα συμφωνηθέντα ΜΟΕ ενώπιον της παγκόσμιας κοινότητας της Γενεύης; Οι συμπατριώτες μου έχουν άφθονο από το απέναντι Ανεμούριον! Ακούσαμε για 8 εκατομμύρια στους ΕΟΑ, για απώλειες, για προσφορές για αφαλατώσεις! Μετά από δυο χρόνια ανομβρίας τι πράξαμε; 

Κατά δεύτερο λόγο: Θέλω και απαιτώ τις πόλεις μου, όλες τις πόλεις μου και αυτές που είναι προσωρινά κατεχόμενες, γιατί όπως λέει και η ΤΚ συγγραφέας Ελίφ Σιαφάκ «η αιχμαλωσία δεν είναι αιώνια». Για εκείνες θα περιμένω όσο χρειαστεί και θα παλέψω όσο ζω.

Γι’ αυτές που είναι «ελεύθερες» αλλά αιχμάλωτες και παραδομένες, όχι στον τουρκικό στρατό κατοχής, αλλά σε καρχαρίες και ύπουλους αναπτυξιομανείς ανησυχώ ακόμη περισσότερο γιατί βλέπω και οσφραίνομαι πράγματα και θαύματα και έτσι αναγκαστικά θα συνεχίσω να αμφισβητώ προθέσεις και παχιά, πλην όμως όφκερα λόγια.

Για την πρωτεύουσα φερ’ ειπείν, καταπίνω καθημερινά το μαράζι μου που η μισή, η σημαντική, η υπέροχη κείται στην άλλη μεριά. Το τι θα γίνει στην εκτός των τειχών πόλη της Λευκωσίας δε με αφορά, ότι θέλουν ας κάμουν φτάνει, οι ΠΕΧ να παραμείνουν Περιοχές Ειδικού Χαρακτήρα με νόμους που να εφαρμόζονται!

Με αφορά όμως η εντός των τειχών πόλη που είναι η μόνη μας ιστορική αναφορά και εδώ είμαι ευθέα και απαιτώ γνώση και σεβασμό από τους άρχοντες. Δε θέλω ν’ αναγκαστώ να στήσω, στα γεράματά μου, μια έκθεση που να λέγεται «Το τέλος της παλιάς μας πόλης», όπως έκαμε κάποτε η Θεσσαλονίκη. Αυτήν την είχε καταστρέψει ολοσχερώς σχεδόν ο σεισμός του 1917. Εμείς, τουλάχιστον ορισμένοι, ξέρουμε από περιγραφές και χάρτες τι είχαμε και σας διαβεβαιώ ότι η πόλη μας (έστω και η μισή) ήταν κάποτε πανέμορφη.

Σήμερα, έχουμε ακόμη τη δομή της πόλης και ένα μοναδικό μνημείο, ερμητικά κλειστό εδώ και επτά χρόνια, ως να μην υπάρχει. Η Πύλη Αμμοχώστου. Είδε πολλά στο πέρασμα της ζωής της από το 1567 όταν την έκτισε ο Τζούλιο Σαβορνάν! Πολέμους, ανίκανους Δάνδολους, λεπρούς, πλημμύρες! Κάποια ευτυχισμένη στιγμή το 1983 ζωντάνεψε, άλλαξε υπόσταση, έγινε η αιτία να επανέλθει ο κόσμος πίσω στον Ταχτακαλά. Αυτό όμως που ζει σήμερα είναι ανήκουστο. Αφού χόλιασαν τις πέτρες (μια κάθε μέρα, 365Χ7= 2,555 μέρες), πέρασαν κάτω από το κεντρικό πέρασμα του μοναδικού ευρωπαϊκού, αναγεννησιακού μνημείου της πόλης ένα αγωγό λυμάτων! Αν σπάσει ο αγωγός πάει η Πύλη Αμμοχώστου. Απέναντί της, και ενώ ο περιβάλλον χώρος ενός μνημείου προστατεύεται δια νόμου, θα κτιστεί έμαθα πολυώροφος πύργος.

Όσο για τους τουριστικούς χάρτες της Λευκωσίας, που τη δείχνουν κουτσουρεμένη κατά τα 2/3 υπάρχει η έκφραση αγγλιστί που λέει πυροβολώ τα πόδια μου. Ως να μην αρκούσε η αυτοχειρία της πλατείας της κυρίας Χαντίτ… τα τσιμεντένια λουλούδια και σιντριβάνια και οι αναμενόμενες καλοκαιρινές θερμοκρασίες. Έκτοτε μια μακρά και σιωπηλή αποδοχή παρά την εξόφθαλμη παρανομία και την εξωφρενική δαπάνη που δεν εξέτασε ποτέ ο τότε Γενικός Ελεγκτής παρά τις καταγγελίες που έγιναν! Κοντή μνήμη!

Η ελπίδα όμως πεθαίνει τελευταία. Άκουγα τον Δήμαρχό μας να αναφέρεται πρόσφατα στην ίδρυση και στέγαση του Καποδιστριακού Πανεπιστημίου στην παλιά πόλη και χαμογέλασα… Πριν πολλά χρόνια, τον περασμένο αιώνα, το 1996, όταν νέα, φέρελπις και ευθέα και τότε τόλμησα να διεκδικήσω το αξίωμα του Δημάρχου Λευκωσίας, η σημαντικότερή μου πρόταση για την ευημερία και την ανάδειξη της πόλης αφορούσε στη στέγαση πανεπιστημίου σε εκκλησιαστική γη στην εντός των τειχών πόλη. Το τι άκουσα έχει καταγραφεί! Σήμερα το όνειρό και τα λόγια μου επανέρχονται και χαίρομαι. Ας είναι και αυτό!

Ελεύθερα, 30.3.2025