Πάντα στην ιστορία φώναζαν συνθήματα τα αγήματα στις στρατιωτικές παρελάσεις. Κάποτε και με μορφή ανταγωνισμού μεταξύ τους. Κάποια στιγμή, όταν ξεκίνησε να επιβάλλεται η νέα τάξη, τα συνθήματα αραίωσαν. Έγιναν όλα πιο ήσυχα, πιο διεθνιστικά.

Παρόλο, που είναι οξύμωρο να γίνονται στρατιωτικές παρελάσεις, δηλαδή επίδειξη στρατιωτικής ισχύος και παλληκαριάς, αλλά να είναι διεθνιστικές παρελάσεις, πολιτικές, διπλωματικές. Ήσυχες. Να μην ενοχλούν τον εχθρό για την αντιμετώπιση του οποίου εκπαιδεύονται οι στρατοί. Αν είναι δυνατό να παρελαύνουν στρατοί αλλά στο πνεύμα της woke ατζέντας!

Πού και πού, λοιπόν, κάποιοι στρατιώτες ή και οι αξιωματικοί τους, σπάνε αυτή την «νηνεμία» και φωνάζουν συνθήματα. Όπως έγινε και προχτές στην Αθήνα με το άγημα του Πολεμικού Ναυτικού. Οι αντιδράσεις που προκλήθηκαν ξεπέρασαν κατά πολύ την επίδραση που είχε η ίδια η πράξη των στρατιωτών. Ως να παραβίασαν οι φαντάροι κάποιον ιερό όρκο. Το μόνο που παραβίασαν στην πραγματικότητα ήταν την πολιτική νηνεμία που επιβάλλει η ψευδαίσθηση των «ήρεμων νερών». Που είναι ήρεμα μόνο από την πλευρά της Ελλάδας και μόνο σε πολιτικό επίπεδο.

Διότι στην πράξη οι αξιωματικοί και οι φαντάροι του ναυτικού (και της αεροπορίας) είναι διαρκώς σε συναγερμό λόγω των παραβιάσεων της Τουρκίας, που δεν διακόπτονται ούτε την ώρα που οι πολιτικοί, Έλληνες και Τούρκοι, κάνουν κοινές δηλώσεις και μιλούν για την θετική τους ατζέντα και τα ήρεμα νερά του Αιγαίου. Για τον ναυτικό, που τα βιώνει στην πράξη, δεν είναι ποτέ ήρεμα. Γι΄ αυτό και το σύνθημά τους για την Τουρκία που γαμιέται δεν έπρεπε να κάνει σε κανέναν εντύπωση. Εκτός μόνο στους υποκριτές. Και είναι πολλοί οι υποκριτές, τελικά.

Ας πούμε, όμως, ότι όσοι έδωσαν διαστάσεις εθνικής τραγωδίας στο σύνθημα του ναυτικού, ανησύχησαν μήπως και χαλάσει το κλίμα με την Τουρκία και χαθεί η ευκαιρία να ηρεμήσουν οι σχέσεις καλής γειτονίας. Κι αυτό ψευδαίσθηση είναι, φυσικά, αλλά κάποιοι δικαιούνται να το θεωρούν πιθανό. Ακόμα και την ώρα που στην Τουρκία βρίσκεται στο απόγειό του ο φασισμός και η δικτατορία σε βάρος όσων αντιπολιτεύονται τον Ερντογάν.

Έδωσαν, λοιπόν, λόγω αυτής της δήθεν ανησυχίας τους, πολλούς χαρακτηρισμούς στους φαντάρους. Αλλά το χειρότερο που ακούσαμε από κόμματα στην Αθήνα και το διαβάσαμε και σε σχόλια στην Κύπρο είναι για το «ανιστόρητο σύνθημα». Ποιο είναι αυτό; «Η Κύπρος είναι ελληνική». Πότε έγινε ανιστόρητο αυτό δεν ξέρουμε. Εντάξει, η Κύπρος πέρασε από πολλές ιστορικές ανατροπές, πέρασε και από τη διαδικασία της αποελληνικότητας, του απογαλακτισμού, της κυπριοποίησης, της νεοκυπριακής συνείδησης και τέτοια. Τα επέβαλε η τουρκική απειλή και τα αποδέχτηκαν οι Ελληνοκύπριοι για λόγους επιβίωσης κι όχι επειδή ανακάλυψαν μετά από τρεις χιλιάδες χρόνια ότι δεν είναι Έλληνες. Αλλά από εδώ μέχρι το σημείο να θεωρείται ανιστόρητο να φωνάζουν οι φαντάροι «η Κύπρος είναι ελληνική», σημαίνει ότι φτάσαμε στην κορύφωση του εθνομηδενισμού.

Τόσο αποτελεσματικά ξεπλύθηκαν οι εγκέφαλοί τους που γράφουν πια καινούργια ιστορία, χωρίς καμία αναστολή. Η Κύπρος, μας λένε τώρα, είχε εδώ και αιώνες την υπόσταση της κυπριακής εθνότητας, το μεγάλο κυπριακό έθνος! Ε, από πού ως πού να φωνάζουν οι φαντάροι ότι είναι ελληνική; Πότε ήταν ελληνική; Την εποχή του Τεύκρου γιου του Τελαμώνα και αδελφού του Αίαντα; Την εποχή του Ευαγόρα και του Ονήσιλλου; Το 1821; Το 1940; Το 1955, που θυσιάζονταν οι νέοι της ψελλίζοντας: Ζήτω η Ελλάς;

Η προδοσία της Κύπρου δεν έγινε μόνο το 1974. Γινόταν και πριν το 74, συνεχίζεται και σήμερα. Προδοσία διαρκείας. Μοναδικό φαινόμενο!

Υ.Γ. Τις τελευταίες μέρες μεταφέρονται από την Τουρκία δημοσιεύματα για το σύνθημα των ναυτικών. Όλα από «πηγές του τουρκικού υπουργείου Άμυνας. Χτες, μίλησαν οι «πηγές» πάλι. Έλεγαν: «Δεν θα δείτε ποτέ τέτοιες συμπεριφορές από τις τουρκικές Ένοπλες Δυνάμεις» διότι «οι τουρκικές ένοπλες δυνάμεις διακρίνονται για την πειθαρχία, την ηθική και τη συμπόνια τους». Αυτό με την ηθική και τη συμπόνια, ιδίως, είναι ανατριχιαστικό!