Η διαμαρτυρία των κυνηγών την περασμένη Κυριακή είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα της κυπριακής πολιτικής πραγματικότητας που εξηγεί ενδεχομένως σε ένα βαθμό και την απαξίωση των πολιτών προς το πολιτικό σύστημα. Η ευρύτερη κοινωνία, έγινε όμηρος μιας ομάδας ατόμων που διαμαρτύρονται για τα αιτήματα τους και οι οποίοι αντί να βρεθούν έξω από το Προεδρικό, όπως θα ήταν το λογικό για μια διαμαρτυρία που οι διαμαρτυρόμενοι ζητούσαν να δουν τον Πρόεδρο, απέκοψαν στα δύο τη χώρα με την εκδήλωση στον αυτοκινητόδρομο Λευκωσίας- Λεμεσού.
Άναψαν φουκούδες, έψηναν να φάνε, και απειλούσαν πώς αν δεν τους έβλεπε ο Πρόεδρος δεν θα έφευγαν. Η Αστυνομία από την άλλη, τους παρακολουθούσε αμέτοχη, ενώ την ίδια ώρα, χιλιάδες κόσμου ήταν εγκλωβισμένοι για πέραν των δυόμιση ωρών στα αυτοκίνητα τους. Μια κατάσταση χαοτική. Και το εξωφρενικό στην όλη ιστορία, ήταν όταν η Κύπρος παρακολουθούσε σε live μετάδοση τον Νίκο Χριστοδουλίδη, να τηλεφωνεί του προέδρου του κόμματος των κυνηγών στο κινητό για του κλείσει ραντεβού την επομένη!
Σημειώνεται ότι ήταν γνωστή η διοργάνωση της διαμαρτυρίας. Άρα, γιατί δεν φρόντισε ο Πρόεδρος να προλάβει το χάος λειτουργώντας προληπτικά; Απρονοησία, ή κάτι άλλο; Αλλά ακόμα και την ώρα της διαμαρτυρίας, θα μπορούσε κάλλιστα να στείλει ένα μήνυμα του Υπουργού Εσωτερικών να αναλάβει να διαχειριστεί το ζήτημα. Ή έστω, να έλεγε στον διευθυντή του Γραφείου του να τηλεφωνήσει στους διαμαρτυρόμενους και να τους μεταφέρει αυτά που ήθελε ο ίδιος να τους πει. Πού ξανακούστηκε Πρόεδρος Δημοκρατίας να παίρνει ο ίδιος τηλέφωνο τον επικεφαλής μιας διαμαρτυρίας για να του κλείσει ραντεβού; Σε ποια κανονική χώρα του κόσμου θα μπορούσε να γίνει αυτό;
Ο Νίκος Χριστοδουλίδης προφανώς, όπως προκύπτει και από τον τρόπο που επιχείρησε το Προεδρικό να παρουσιάσει το θέμα την επομένη, φανταζόταν πώς η παρέμβαση του θα εκλαμβανόταν ως σωτήρια από την κοινωνία. Μπορεί να θεώρησε πώς θα έδινε την εικόνα ότι ήταν ο Πρόεδρος που λειτουργούσε σαν ο από μηχανής Θεός που επιλύει προβλήματα. Ναι αλλά και ο εμπαιγμός της κοινωνίας έχει όρια και κάποια στιγμή το θέατρο δεν γίνεται ανεκτό.
Αυτό όμως που είναι πραγματικά αποκαρδιωτικό στην όλη ιστορία είναι το γεγονός ότι σχεδόν όλα τα κόμματα, έκαναν πώς δεν είδαν και δεν άκουσαν τίποτα. Έκανε ο Τορναρίτης την παρέμβαση την Κυριακή μόνος του, ως πρόεδρος της Επιτροπής Νομικών και ο πρόεδρος των Οικολόγων Γιώργος Περδίκης μία ανάρτηση στον προσωπικό του λογαριασμό στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης. Το τι ακολούθησε χθες με την συζήτηση στην Επιτροπή Νομικών, δεν έχει σημασία. Διότι οι πολιτικοί κρίνονται την ώρα των γεγονότων και οι ηγέτες φροντίζουν να ηγούνται και όχι να καθοδηγούνται.
Την Δευτέρα, έβγαλαν μια ανακοίνωση οι Οικολόγοι και στην πορεία το ΑΚΕΛ, το οποίο δεν βρήκε ούτε ένα λόγο κριτικής για τον τρόπο που οι διαμαρτυρόμενοι λειτούργησαν εις βάρος ολόκληρου του κοινωνικού συνόλου.
Ο ΔΗΣΥ, από την άλλη, ήταν σαν να μην έγινε τίποτα. Ένα κόμμα που βγάζει καθημερινώς ανακοινώσεις περί ανέμων και υδάτων γιατί έτσι νομίζουν ότι θα απαντήσουν στην κριτική για έλλειψη πολιτικού προσανατολισμού, δεν βρήκαν μια λέξη να πουν για τα όσα έγιναν την Κυριακή. Μέχρι την Δευτέρα το πρωί, η θέση της Πινδάρου, όπως και για όλα τα ζητήματα που καίει το σίδερο ήταν: «κάτσετε κλούβα».
Ο Νίκολας Παπαδόπουλος όταν ρωτήθηκε σε τηλεοπτικές και ραδιοφωνικές παρεμβάσεις του με αφορμή το συνέδριο του ΔΗΚΟ, πήρε θέση για το θέμα και είναι προς τιμήν του, αλλά ως κόμμα, ούτε είδαν ούτε άκουσαν.
Το δε ΕΛΑΜ, που όλα τα σφάζει και όλα τα μαχαιρώνει, σφύριζε και σφυρίζει αδιάφορα. Ο τέως Γενικός Ελεγκτής Οδυσσέας Μιχαηλίδης, που θέλει να έχει λόγο και ρόλο στα δημόσια, δεν είχε άποψη για το όλο περιστατικό.
Μόνη εξαίρεση από τα υπόλοιπα κοινοβουλευτικά κόμματα οι Οικολόγοι. Αλλά και αυτό, όπως και η στάση των υπολοίπων, έχουν την εξήγηση τους. Από τους κυνηγούς, οι Οικολόγοι είναι οι μόνο που δεν προσδοκούν σε ψήφους. ΔΗΣΥ, ΑΚΕΛ, ΕΛΑΜ έχουν να περιμένουν, οπόταν…
Όλα τελικά, έχουν την εξήγηση τους για τα παράδοξα του πολιτικού σκηνικού και της εκλογικής συμπεριφοράς της κοινωνίας…
