Τα όσα εξοργιστικά έλαβαν χώρα το μεσημέρι της Κυριακής στον αυτοκινητόδρομο, επειδή έτσι θέλησαν κι έτσι έπραξαν κυνηγοί, είναι γνωστά. Αποφάσισαν που λέτε να «διεκδικήσουν τα αιτήματα τους» κρατώντας όμηρο τη χώρα, χιλιάδες πολίτες, θέτοντας ενδεχομένως σε κίνδυνο ανθρώπους που περίμεναν μέσα σε αυτή την τρέλα τόση ώρα. Δηλαδή, κάποιοι διεκδίκησαν δικαιώματα καταπατώντας δικαιώματα άλλων. Μύλος η υπόθεση που λέτε, μέσα σε αυτόν τον τόπο. Και μπορεί με βάση το Σύνταγμα, ο καθένας να έχει το δικαίωμα να διαμαρτύρεται ειρηνικά (με τόσα νεύρα και ταλαιπωρία που προκλήθηκε δεν νομίζω να επικράτησε… ειρήνη), ωστόσο, το να ταλαιπωρείς τόσο κόσμο και να προκαλείς προβλήματα σε κύριες οδικές αρτηρίες πόρρω απέχει από την έννοια της διαμαρτυρίας και του δικαιώματος. Ασχολίαστες δε, οι φουκούδες και τα βαν παγωτού. Τέλος πάντων, ο καθένας έχει την άποψη του και είναι δικαίωμα του. Άλλοι συμφώνησαν με αυτή την ενέργεια, αλλά οι πλείστοι –μεταξύ των οποίων κι εμείς– διαφώνησαν.
Παρακολουθώντας κανείς τα όσα εκτυλίχθηκαν την Κυριακή, συνειδητοποιεί σημαντικά δεδομένα, τα οποία δεν έχουν μόνο σχέση με τα αιτήματα των διαμαρτυρομένων.
Συνειδητοποιεί πως για να λήξει όλη εκείνη η μάζωξη και αφού ταλαιπώρησε τόσο κόσμο, έπρεπε να τηλεφωνήσει ο ίδιος ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας.
Συνειδητοποιεί πως δίνεται το παράδειγμα σε όποιον θέλει και όποτε θέλει να κόψει αυτοκινητοδρόμους γιατί έχει αιτήματα. Δίκαια ή άδικα δεν τον ενδιαφέρει, φτάνει να κάνει την «επανάστασή» του.
Συνειδητοποιεί κανείς ότι όταν γίνονται εκκλήσεις από κοινωνικά σύνολα για πραγματοποίηση διαμαρτυριών για τα θέματα που μας καίνε ως πολίτες, τόση ανταπόκριση δεν υπάρχει. Αλήθεια, φωνάξαμε για την ακρίβεια που γονάτισε χιλιάδες νοικοκυριά; Για τον κοινωνικό αποκλεισμό συνανθρώπων μας; Για το ξεσπίτωμα ανθρώπων που δεν έχουν να πληρώσουν και τους αρπάζουν τα σπίτια τους; Φωνάξαμε τα τελευταία χρόνια για τούτη την πατρίδα που εδώ και 50 χρόνια βρίσκεται υπό κατοχή; Πού στο καλό πήγαν τα δικαιώματα τούτων των ανθρώπων και δεν έχει κάποιον να τα διεκδικήσει; Δεν βαριέσαι αδερφέ…
Όμως, μέσα στο θέατρο του παραλόγου που ζούμε, δεν μπορεί να μείνει εκτός η Αστυνομία. Ναι, ναι ξέρετε! Αυτή που ξεσηκώνεται κατά εκατοντάδες, μη σας πω και χιλιάδες για να μας «προστατέψει» από τους χουλιγκάνους των γηπέδων. Αυτή που σε άλλες εκδηλώσεις μας κοτσάρει τον Αίαντα, τις ασπίδες και τα δακρυγόνα. Ναι, ίσως σωστά δεν προκάλεσε για να μην δημιουργηθούν επεισόδια, όμως με το προηγούμενο που δημιούργησε δεν την παίρνει πλέον να προκαλεί ή να αντιδρά σε άλλες περιπτώσεις! Τι; Όχι;
