Όταν από το καλοκαίρι του 2017, παρακολουθώντας την εξέλιξη της νέας ρητορικής που είχε υιοθετήσει με στόχο την επανεκλογή του στην προεδρία, είχα χρησιμοποιήσει σε άρθρο μου τον τίτλο «Είναι ο Νίκος Αναστασιάδης ο νέος ενδιάμεσος;»,αντιλαμβάνεστε ότι δεν εκπλήσσομαι πια με όσα λέει ο τέως πρόεδρος της Δημοκρατίας για το Κυπριακό, για τα περί «διάσωσης της Κυπριακής Δημοκρατίας» και «όποιας λύσης» που χρησιμοποίησε παλαιότερα, μέχρι το «Ενδεχόμενα σήμερα να έλεγα όχι στο Σχέδιο Ανάν», που είπε τις προάλλες στη συνέντευξη του στην Αιμιλία Κενεβέζου. 

Δεν σας κρύβω ότι καμιά φορά, φευγαλέα ευτυχώς, πέφτω στην παγίδα να δω με μια κάποια συμπάθεια το, έτσι κι αλλιώς θλιβερό κατάντημα της «είδομεν το φως το αληθινόν» περιόδου που διανύει ο βετεράνος πολιτικός, με όσα τάχα αντιλήφθηκε (!) «…όταν ενεπλάκη πλέον ενεργά στον διάλογο σαν Πρόεδρος»! Ανθρώπινο είναι, λέω, να στρέφει κανείς, στα υστερινά του, την έγνοια του στο να διασφαλίσει την υστεροφημία του. Ευτυχώς φευγαλέα, όπως είπα…

«ΑΔΑΗΣ» ΚΑΙ «ΕΞΑΠΑΤΗΜΕΝΟΣ»

Για τον Νίκο Αναστασιάδη, τον πολιτικό που καυχιόταν «δεν είμαι μόνο η μεγαλύτερη πουτάνα της πολιτικής, είμαι και η μεγαλύτερη πατρόνα»  (σύμφωνα πάντα με τους ισχυρισμούς του Πανίκου Δηµητριάδη), δεν είναι κάτι το ασύνηθες η απόσειση ευθυνών, υιοθετώντας άλλοτε τον ρόλο του αδαή κι άλλοτε το «σύνδρομο του εξαπατημένου συζύγου» που δεν ήξερε αλλά στην πορεία έμαθε, έχοντας στο μεταξύ, με τακτικισμούς, παρασκηνιακές μεθοδεύσεις, μηχανορραφίες και χειραγωγήσεις, επιτύχει τους όποιους στόχους του. Το έχει κάνει τόσες πολλές φορές και για τόσα πολλά ζητήματα.

Και το κάνει, ομολογουμένως, με αξιοθαύμαστη επιδεξιότητα που δεν γίνεται αμέσως αντιληπτό αυτό που είναι, δηλαδή ξεδιαντροπιά, απεναντίας πείθει τους αχάπαρους και τους ευκολόπιστους και, ταυτόχρονα, «επιβάλλει» σε σιωπή όσους κατοικούν σε γυάλινο σπίτι. Χρησιμοποιώντας το γνωστό εκρηκτικό ταμπεραμέντο του -«Θέλω να είμαι ξεκάθαρος…»-, ανασηκώνοντας το φρύδι και παριστάνοντας τον έκδηλα προσβεβλημένο -«Δεν ανέχομαι…»-, τον εξαπατημένο -«Η κυβέρνηση μου έπεσε θύμα…»-, τον αδαή -«Τότε δεν ήξερα…»-, τον μετανοημένο -«Δεν διστάζω να παραδεχθώ…»-…

Να θυμίσω τα της οικονομίας και του κουρέματος; «Ναι, δεν διστάζω να πω ότι το μεγαλύτερο μου λάθος ήταν το “δεσμεύομαι ότι δεν θα γίνει κούρεμα”. Δεν ήξερα την πραγματική κατάσταση της οικονομίας, δεν γνώριζα όλα τα δεδομένα όταν το έλεγα…», ισχυριζόταν σε συνέντευξη του το 2016.

Τόσο απλά! Δεν ήξερε ο άνθρωπος! Αν ήξερε θα διαβεβαίωνε ότι το κούρεμα δεν ήταν καν πάνω στο τραπέζι; Διότι δεν το απέριττε μόνο, το απέκλειε, το θεωρούσε ανεδαφικό. «Δεν βρίσκεται στο τραπέζι», μας διαβεβαίωναν. Αν ήξερε, λοιπόν, θα έστελνε τον Σαρρή σαν το σκυλί στ’ αμπέλι και, μάλιστα, θα διέρρεε πως του διαμήνυσε: «Αν δεχθείς κούρεμα, μην επιστρέψεις»; 

Δεν ήξερε. Δεν θα είχε διαβάσει τον Δεκέμβριο του 2011 τα κυπριακά πρωτοσέλιδα που βούιζαν για τα δημοσιονομικά και για τα 4 δις των τραπεζών. Δεν θα είχε διαβάσει τους Financial Times, στις 10 Φεβρουαρίου, που έγραφαν ότι το κούρεμα ήταν ένα από τα τρία σενάρια που συζητιούνταν στην περίπτωση της Κύπρου ή τους New York Times που έγραψαν το ίδιο στις 10 Ιανουαρίου, ούτε τη γερμανική DIE WELT την 1 Μαρτίου 2013, που έλεγε ότι το κούρεμα ήταν το πιο πιθανό σενάριο. Ούτε τις αναδημοσιεύσεις όλων αυτών σε κυπριακές εφημερίδες. Οπόταν, όντως μάλλον δεν ήξερε. Ή μήπως όχι;

Η ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ ΚΑΙ Η ΔΙΟΓΚΩΣΗ ΤΟΥ ΕΜΠΟΡΕΥΜΑΤΟΚΙΒΩΤΙΟΥ

Δεν ήταν αυτός που τον Σεπτέμβρη του 2011, σε συνέντευξη του στον Φιλελεύθερο έκρουε τον κώδωνα κινδύνου ότι η χώρα οδηγείται σε χρεοκοπία; Δεν είναι αυτός που έλεγε ότι «η έκρηξη στην οικονομία θα είναι χειρότερη από την έκρηξη στο Μαρί», τονίζοντας μάλιστα ότι «είμαστε λίγο περισσότερο από τη διόγκωση του εμπορευματοκιβωτίου»; Αυτός δεν ήταν που τον Νοέμβριο του 2012καλούσε τον Δημήτρη Χριστόφια να αναλάβει τις ευθύνες του, καθότι «Ένα τουλάχιστον κρατικό τραπεζικό ίδρυμα αντιμετωπίζει άμεσο κίνδυνο κατάρρευσης με ιδιαίτερα πιθανόν το ενδεχόμενο μετάδοσης των επιπτώσεων σε ολόκληρο το τραπεζικό σύστημα και συνεπώς πρόκλησης συνθηκών κατάρρευσης σε ολόκληρη την οικονομία»; Δεν είναι, τέλος, η κυβέρνησή του που τον Απρίλιο του 2013 υποστήριζε με γραπτές ανακοινώσεις και διά εμφανίσεων από τηλεοράσεως ότι η Κυβέρνηση Χριστόφια δεν είχε καταλάβει τι ακριβώς υπέγραψε τον Νοέμβριο του 2012 με την Τρόικα, και ότι η διάλυση μη βιώσιμων τραπεζικών ιδρυμάτων και το κούρεμα καταθέσεων, αναφερόταν 25 φόρες στο πρώτο εκείνο μνημόνιο;

ΕΔΩ ΔΕΝ ΗΞΕΡΕ ΤΑ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥ ΤΟΥ…

Και πάλι, όμως,γιατί να ξέρει;Σάμπωςήξερε ότι, δύο χρόνια μετά την εκλογή του στο ύπατο αξίωμα της χώρας, αν έμπαινες στην ιστοσελίδα του (πρώην πάντα!) δικηγορικού του γραφείου, μάθαινες ότι «μπορείτε να επικοινωνήσετε με τον Νίκο Αναστασιάδη αν σας απασχολούν θέματα ναυτιλιακών και αεροπορικών εταιρειών»; Σάμπως ήξερε ότι η σύζυγός του και πρώτη κυρία της χώρας πήγε κι αγόρασε από τον αρχιεπίσκοπο σε τιμή ευκαιρίας το φιλετάκι που γειτνίαζε με το σπίτι τους και του πλήρωσε μετρητά (!) την προκαταβολή των 40 χιλιάδων ευρώ (!) με κολλαριστά 500σάρικα; Οπόταν; Σας ρωτώ εν είδει ιδεοθύελλας: Ο Νίκος Αναστασιάδης ισχυρίζεται ότι δεν ήξερε, εσείς τι νομίζετε; Ό,τι κι αν νομίζετε εσείς, ο Νίκος Αναστασιάδης που ήταν αδιάβαστος, αφελής, αδαής και δεν ήξερε, ζητούσε και τα ρέστα, δάφνες και επαίνους:  «Ερωτώ, εάν υπήρχε άλλος στη θέση μου, με βάση τα δεδομένα που αντιμετώπισα μετά την εκλογή, θα προτιμούσε να μείνει στη δέσμευση και να μην υποστεί πολιτικό κόστος, από την αποδέσμευση από μια δέσμευση που δεν μπορούσε να υλοποιήσει;». Τι είπαμε; Επιδεξιότητα! Και… (σε στιλ, δοξάστε με): «… Υποχρεωθήκαμε να υποχωρήσουμε και να πάρουμε οδυνηρές αποφάσεις. Όχι αρεστές, αλλά σίγουρα ωφέλιμες»!

«ΘΥΜΑ ΕΡΓΟΛΑΒΩΝ ΚΑΙ ΛΟΓΙΣΤΩΝ…»

«Τότε δεν ήξερα», δεν είχε πει και για τα διαβατήρια; «Άλλοι έδωσαν δεκάδες χιλιάδες διαβατήρια, εµείς µόλις το 0,3% στο σύνολο των 180 χιλιάδων που δίνονται ετησίως από όλες τις χώρες. Κι όµως, έχουν βάλει στο στόχαστρο εµάς, µας στοχοποιούν για “ανταγωνιστικούς λόγους”».  Ισχυριζότανότι… μας πολεμούσαν, μας έβλεπαν ανταγωνιστικά για το 0,3%, δηλαδή τις 4.700 χιλιάδες που είχαμε δώσει στη διάρκεια µιας εξαετίας! Αλλά «τότε δεν ήξερε». Ενώπιον της Ερευνητικής Επιτροπής για τις πολιτογραφήσεις είπε (αυτολεξεί): «Μετά την εκλογή μου πρέπει να ήμουν ο δημοφιλέστερος στην Κίνα. Οποιοσδήποτε θα έκανε επένδυση, κάποιος με έπαιρνε τηλέφωνο και μου έλεγε ‘Πρόεδρε σε παρακαλώ δες τον έστω για ένα λεπτό, να βγάλει μια φωτογραφία μαζί σου’». Κάποιος… δημοφιλέστερος στην Κίνα… Αλλά τότε δεν ήξερε!Με τη συγγένισσα αποσπασμένη στο Υπουργείο Εσωτερικών να εποπτεύει των αιτήσεων που ενέκρινε στη συνέχεια το Υπουργικό του,  «τικ τικ τζιαι επερνούσαν» όπως χαρακτηριστικά είχε πει ο Σωκράτης Χάσικος. Αλλά τότε δεν ήξερε. Αργότερα, όταν έμαθε: «Θέλω να είμαι ξεκάθαρος… στο θέμα των χρυσών διαβατηρίων, η κυβέρνηση μου, υπήρξε θύμα απατεώνων εργολάβων, λογιστών και δικηγόρων»! Γιατί να μην το πιστέψετε; Τον Σαουδάραβα το είχε γνωρίσει «πρώτη φορά» τον Ιούλη του 2015, αφού πρώτα τον Γενάρη τού είχε μπαξώσει δυο ντουζίνες διαβατήρια και ένα μήνα μετά, τον Αύγουστο, ο Σαουδάραβας τον πήγε τζάμπα ή με σκόντο στα καύσιμα (!) οικογενειακές διακοπές στις Σεϋχέλλες. Και μετά θιγμένος! «Είναι φίλος μου, ούτε εξυπηρετήσεις ήθελε, ούτε τίποτε, δεν ήταν δωρεά, ήταν μια φιλική ενέργεια, δεν θα το ξανασυζητήσω το θέμα, τελεία και παύλα, ουδέν μεμπτό».

ΔΥΟ ΚΡΑΤΗ; ΠΑΡΕΞΗΓΗΣΗ…

Τι ισχυρίζεται ο ίδιος;«Το όλο αφήγημα δημιουργήθηκε ως αποτέλεσμα της πρότασης που υπέβαλα για αποκέντρωση εξουσιών», είχε πει το 2021, σε συνέντευξη του στον Πολίτη. Εν ολίγοις, από παρεξήγηση μας προέκυψαν τα «δύο κράτη». Μια φορά, οι πληροφορίες που δημοσίευσε τον Οκτώβριο του 2018 ο διευθυντής της εφημερίδας «Πολίτης», Διονύσης Διονυσίου, ήταν πολύ συγκεκριμένες, με ημερομηνίες και ονόματα. «Σύμφωνα με απόλυτα εξακριβωμένες πληροφορίες, στις 5 Ιουλίου 2017, παραμονή του δείπνου με τον γενικό γραμματέα του ΟΗΕ, ο κ. Αναστασιάδης επεδίωξε και είχε κατ’ ιδίαν συνάντηση με τον υπουργό Εξωτερικών της Τουρκίας Μεβλούτ Τσαβούσογλου και του είπε ότι δεν μπορούσε να συναινέσει σε συμφωνία, διότι δεν θα περνούσε από το δημοψήφισμα στην Κύπρο. Ο κ. Αναστασιάδης ανέφερε στον Τσαβούσογλου ότι ήταν έτοιμος να συζητήσει ένα σχέδιο Β’ για λύση, μετά τις προεδρικές εκλογές στην Κύπρο. Ο κ. Αναστασιάδης ζήτησε από τον Τούρκο υπουργό Εξωτερικών να μη δημιουργήσει η Τουρκία προβλήματα στην κυπριακή ΑΟΖ για να διαπιστώσει τι και πόσα αποθέματα φυσικού αερίου υπάρχουν. Φέρεται, επίσης, να κατέθεσε την άποψη ότι μετά από μια λύση με τα δύο κρατίδια (κατά προτίμηση εντός της ΕΕ) η Τουρκία θα ήταν ελκυστική αγορά για τους υδρογονάνθρακες της Ανατολικής Μεσογείου». 

Ο Διονύσης Διονυσίου, αναφέρθηκε και σε μια πρωινή σύσκεψη του Προέδρου με συνεργάτες του, αρχές Απριλίου του 2017. «Ο κ. Αναστασιάδης ήγειρε την ιδέα για ένα σχέδιο Β’ για λύση δύο κρατών έναντι επιστροφής εδαφών. Υπήρξε έντονη αντίδραση από τον Ιωάννη Κασουλίδη, ο οποίος του είπε “να μην πεις ποτέ ξανά έτσι κουβέντα”». Έκανε επίσης λόγο για τη συνάντηση με τον Ακιντζί στις 16 Απριλίου 2017. «Ο κ. Αναστασιάδης, σύμφωνα με τ/κ πηγή, έθεσε στον Τουρκοκύπριο ηγέτη την ιδέα της λύσης δύο κρατών. Μάλιστα, του υποσχέθηκε ότι θα βοηθούσε για να ενταχθεί και το τουρκοκυπριακό κράτος στην ΕΕ. Ο Ακιντζί αρχικά δελεάστηκε με την ιδέα και είδε την εισήγηση θετικά. Μετά, όμως, από συζητήσεις που είχε με Ευρωπαίους διπλωμάτες, διαπίστωσε ότι δύο κυπριακά κράτη στην ΕΕ ήταν ανέφικτος στόχος και επέμεινε στην ολοκλήρωση των συνομιλιών για διζωνική ομοσπονδία και ένταξη της ενιαίας Κύπρου στην ΕΕ».

Επιπλέον, στο δημοσίευμα του Διονύση Διονυσίου διαβάζουμε ακόμα πως: «Στις 21 Απριλίου 2017, ο κ. Αναστασιάδης σε συνάντηση που είχε στο Προεδρικό με αντιπροσωπεία του ΕΒΕ Αμμοχώστου μίλησε ξανά για σχέδιο Β’ και δύο κράτη έναντι επιστροφής εδαφών».  Και λίγο αργότερα τους τηλεφωνούσαν από το προεδρικό για να υποβάλουν στους παρευρισκόμενους πως όσα είχαν ειπωθεί ήταν… off the record. 

Όμως και ο δημοσιογράφος και ερευνητής Κώστας Βενιζέλος, έγραφε (για δεύτερη φορά) στις 28 Ιανουαρίου 2019, στον Φιλελεύθερο:«Η αλήθεια είναι πως τόσο στο Κραν Μοντανά, τον Ιούλιο του 2017, όσο και τον περσινό Σεπτέμβρη, στη Νέα Υόρκη, σε συναντήσεις του Προέδρου Αναστασιάδη και του Τούρκου υπουργού Εξωτερικών, Τσαβούσογλου, το σενάριο αυτό των δύο κρατών συζητήθηκε».

Τις βολιδοσκοπήσεις πάντως του προέδρου, παραδέχθηκε και ο κυβερνητικός εκπρόσωπος, Πρόδρομος Προδρόμου, τον Οκτώβριο του 2018. «Μιλώντας ο Πρόεδρος με ξένους αρχηγούς, με πρέσβεις, τους ανέφερε, ότι η Τουρκία μιλά μόνον για δύο κράτη, “τι νομίζετε εσείς;”». 

Από παρεξήγηση, λοιπόν, δημιουργήθηκε το αφήγημα των δύο κρατών. Όχι επειδή ο πρόεδρος όπου καθόταν και όπου στεκόταν ρωτούσε: «…η Τουρκία μιλά μόνον για δύο κράτη, “τι νομίζετε εσείς;”».

Αλλά μιας και ισχυρίζεται ότι «το αφήγημα των δύο κρατών δημιουργήθηκε  ως αποτέλεσμα της πρότασης που υπέβαλα για αποκέντρωση εξουσιών», ας δούμε και το θέμα της αποκέντρωσης.  

Το 2010, διαφωνώντας με τον «συγκεντρωτικό» Χριστόφια, έλεγε: «Εμείς προτείνουμε ένα ισχυρό κράτος σε ό,τι αφορά τη διεθνή του προσωπικότητα, αλλά στην εσωτερική διακυβέρνηση να εφαρμοστούν οι αρχές της αποκέντρωσης. Όσο λιγότερη είναι η εξάρτηση της μίας κοινότητας από αποφάσεις της άλλης τόσο πιο λειτουργική θα είναι η λύση».  

Δύο χρόνια μετά, όμως, όταν το 2012, η «Χουριέτ» έγραψε ότι σε συνάντηση του με τη Χέλεν Φλοτ τάχθηκε υπέρ της χαλαρής και αποκεντρωμένης ομοσπονδίας, άναψε και βρόντηξε. Και χαρακτήρισε το δημοσίευμα «ψευδές και κακόβουλο».  Βρισκόμασταν, βλέπετε, ενόψει προεδρικών!

Μετά την εκλογή του το 2013, και για περίοδο τεσσάρων χρόνων, διαπραγματευόταν «συγκεντρωτική»,πιο συγκεντρωτική κι από τον Χριστόφια και, μετά,ξαφνικά, το 2017, επαναφέρει την «αποκεντρωμένη» στο τραπέζι (πρώτα στο αυτί του Τσαβούσογλου) για να σπάσει δήθεν το αδιέξοδο. Και το έκανε με τρόπο… που παρεξηγήθηκε και γι’ αυτό οδηγηθήκαμε στο αφήγημα των δύο κρατών!

ΓΛΕΙΦΩΝΤΑΣ ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΕΦΤΥΝΕ

Οπόταν, λοιπόν, γιατί να μας ξαφνιάζει που ο Νίκος Αναστασιάδης, ο οποίος υποδύθηκε μια χαρά τον ρόλο του επαναπροσεγγιστή, του ανθρώπου που θέλει λύση –μέχρι την Τουρκία και στον Ερντογάν είχε φτάσει το 2005- έφτασε να πει, ότι «Ενδεχόμενα σήμερα να έλεγα όχι στο Σχέδιο Ανάν»; Πρόκειται για τον άνθρωπο που το 2004 έλεγε:«Στην προσπάθεια ενταφιασµού της λύσης, ο πρόεδρος Παπαδόπουλος έφερε στην επιφάνεια όλες τις φοβίες µιας άλλης εποχής, καλλιεργώντας αισθήµατα εχθρότητας µεταξύ Ε/κ και Τ/κ. Μέσα από το διάγγελµα του προέδρου, ξεκάθαρα συνάγεται ότι απορρίπτεται η λύση της διζωνικής δικοινοτικής οµοσπονδίας. Η προσέγγισή του, παρέλαβα κράτος δεν θα παραδώσω κοινότητα σε τι άλλο οδηγεί παρά σε λύση δύο χωριστών κρατών;».  Και ήρθε μετά, το 2019, να πει ο ίδιος: « O καθένας έχει υποχρέωση να αναλάβει τις ευθύνες του, έτσι ώστε το κοµµάτι που βρίσκεται ελεύθερο, που φιλοξενεί τους Ελληνοκύπριους, το κράτος της Κυπριακής Δηµοκρατίας, να µην περάσει στον κίνδυνο να βρεθεί ή να µετατραπεί σε κοινότητα».  

Απ’ ό,τι φαίνεται, δεν ανησυχούσε πλέον για τα δύο κράτη, αφού… τα πρότεινε το 2017… εν είδει… ιδεοθύελλας!

Ποιον ακριβώς πείθει τώρα πια, αυτός που το 2009 έλεγε: «Λέγουν ότι με το “όχι” στο δημοψήφισμα διασώθηκε η Κυπριακή Δημοκρατία. Διερωτώμαι πώς θα χανόταν με το Σχέδιο Ανάν; Το χειρότερο, όμως, που δεν λένε εκείνοι που υποστηρίζουν ότι έσωσαν την Κυπριακή Δημοκρατία είναι ότι την έσωσαν βασισμένοι στο σύνταγμα του 60, το οποίο προνοεί Τουρκοκύπριο αντιπρόεδρο, 1/3 στο υπουργικό συμβούλιο, 1/3 στη νομοθετική εξουσία, 1/3 στη δημόσια υπηρεσία, 40% στην Αστυνομία και τον Στρατό. Αν αναλογιστείτε ότι αυτή η πατρίδα που διασώθηκε έχει και 80.000 Τουρκοκύπριους που έχουν την κυπριακή υπηκοότητα ή την ευρωπαϊκή ταυτότητα, μπορείτε να συνειδητοποιήσετε τι μπορεί στο μέλλον να συμβεί αν αποφασίσουν να μετακινηθούν στον νότο. Τότε είναι που δυστυχώς θα συμβεί αυτό που και ο μακαρίτης ο Τάσσος Παπαδόπουλος έλεγε “κυρίαρχοι στο βορρά, συνέταιροι στο νότο”».

Ας θυμίσουμε και ένα συγκινησιακό ρεσιτάλ, που είχε δώσει σε συνέντευξη του στο Down Town το 2009, όταν ρωτήθηκε εάν υπήρξε οποιαδήποτε στιγμή που μετάνιωσε για το «ναι» που είπε το 2004. Απολαύστε τον – διότι ο Νίκος Αναστασιάδης πάνω απ’ όλα είναι ρόλος:

«Υπήρξε μια στιγμή που είπα δεν μετανιώνω ποτέ που είπα ναι. Κι αυτή η στιγμή ξέρετε πότε ήταν; Όταν ήμουν για πρώτη φορά φιλοξενούμενος του Μεχμέτ Αλί Ταλάτ στην Κερύνεια και μετά το δείπνο ζήτησα να περιηγηθώ στην πόλη την οποία είχα να επισκεφτώ από το 1991, όταν τότε ως φιλοξενούμενος του Οζκιέρ Οζκιούρ και μέσα στις προσπάθειες επαναπροσέγγισης με τους Τουρκοκύπριους περιηγήθηκα στην Κερύνεια, η οποία μου θύμισε τη Σμύρνη και την Κωνσταντινούπολη που είχα επισκεφτεί παλαιότερα. Όταν έφευγα, έκλαψα και είπα δεν μετανιώνω ποτέ που είπα ναι, γιατί απλούστατα έβλεπα ότι μέσα από το αδιέξοδο δυστυχώς η κατεχόμενη πατρίδα μας μεταβάλλεται ή αλλοιώνεται σε βαθμό που να καθίσταται τουρκική επαρχία. Όσοι θέλουν να είναι πραγματικοί πατριώτες, θα πρέπει να επισκεφτούν την κατεχόμενη πατρίδα μας για να τους γίνει συνείδηση τι ο χρόνος στο τέλος θα αφήσει από ό,τι υπήρξε ελληνικό στον βορρά».

Κλείνοντας, ας του φρεσκάρουμε ολίγον τη μνήμη και μ’ αυτό: Όταν εκείνος, οργισμένος, υποδείκνυε δημόσιαστους… «ενδοτικούς» που τον επέκριναν: «Αντί να κωφεύουμε, καλό θα ήταν να ακούμε τις θέσεις είτε της Τουρκίας είτε κάποιων εκ των Τουρκοκυπρίων που ξεκάθαρα διαμηνύουν τι είναι αυτό που διεκδικούν. Αν κάποιοι συμφωνούν με τους Τούρκους, ας το πουν ευθαρσώς», και την ίδια ώρα, στο παρασκήνιο, ξεδίπλωνε την ιδέα του Plan B – «η Τουρκία μιλά μόνο για δύο κράτη, εσείς τι νομίζετε;» –  η ανάλυση του Κώστα Βενιζέλου στον «Φιλελεύθερο» είχε τίτλο: «Συνομοσπονδία ή δύο κράτη θέλει η Τουρκία στην Κύπρο»!  Έτσι για να ξέρουμε και ποιοι ακούνε τα όσα οι Τούρκοι διαμηνύουν ξεκάθαρα και ποιοι τα προωθούν.

Συνεπώς, θα ήταν πολιτικά πιο έντιμο (δεν λέμε ηθικό, για λόγους ευνόητους) αντί ο Νίκος Αναστασιάδης, πολιτικός ολκής, τα υστερινά του να τα διανύει παραδίδοντας μαθήματα για την τέχνη τού να γλείφει κανείς εκεί που έφτυνε, υποδεικνύοντάς ως ορθά, και κουνώντας μας μάλιστα το δάκτυλο, αυτά που πρέσβευε ο Σπύρος Κυπριανού τη δεκαετία του 80 και όσα, τα μετέπειτα χρόνια, εξέφρασε ως πολιτική στάση και φιλοσοφία ο Τάσσος Παπαδόπουλος, να αποσυρθεί εν ησυχία στις ανέσεις που του εξασφάλισε η ποικιλόμορφη δράση του και να πάψει να αυτοδιασύρεται; Ούτε καν mea culpa δεν χρειάζεται να πει για την –κατ’ ισχυρισμό του- απουσία ορθής κρίσης, την πολιτική αφέλεια και την έλλειψη διορατικότητας που επικαλείται. Δεν χρειάζεται. Εζυγίσθη, εμετρήθη και ευρέθη ελλπιπής.

*Η φράση ανήκει στον Βαγγέλη Μεϊμαράκη και ειπώθηκε για τον Αλέξη Τσίπρα, μετά τι παρασκηνιακές μεθοδεύσεις και τις συμπαιγνίες του τελευταίου, που οδήγησαν την Ελλάδα σε εκλογές εξπρές τον Σεπτέμβριο του 2015.