Η ομιλία του Νικόλα Παπαδόπουλου στο συνέδριο του ΔΗΚΟ είχε έντονο πολιτικό χαρακτήρα και αρκετά μηνύματα που αποκαλύπτουν και τις προθέσεις του για το επόμενο χρονικό διάστημα. Ο πρόεδρος του ΔΗΚΟ βρίσκεται προφανώς υπό πίεση. Όχι από την εσωκομματική αντιπολίτευση, ούτε από τις κατά καιρούς επικριτικές φωνές που βγαίνουν από μέλη της κοινοβουλευτικής του ομάδας.
Η πίεση στο Νικόλα προέρχεται από τον κόσμο του ΔΗΚΟ. Τα ποσοστά του κόμματος για πρώτη φορά στην ιστορία του συμπιέζονται τόσο έντονα προς τα κάτω. Το σενάριο το κόμμα να καταγράψει μονοψήφιο ποσοστό ψήφων στις βουλευτικές εκλογές του 2026 είναι υπαρκτό και μάλιστα και πολύ πιθανό, με βάση τα μηνύματα που φτάνουν από τις μέχρι τώρα έρευνες, αλλά και από τον ίδιο τον δηκοϊκό κόσμο.
Είναι ενδεικτική ακόμα και η παρουσία των μελών του κόμματος στο συνέδριο. Από το σύνολο των 1300 συνέδρων, το Σάββατο έδωσαν το παρόν τους μόνο 350 άτομο και χθες Κυριακή, μέρα κατά την οποία ψηφίστηκαν και οι καταστατικές αλλαγές, μόνο γύρω στα 250 άτομα ήταν παρόντα. Αυτά τουλάχιστον αναφέρουν οι πληροφορίες μας, αλλά και δια γυμνού οφθαλμού ήταν οφθαλμοφανές ότι οι παρουσίες ήταν πολύ περιορισμένες σε σχέση με το σύνολο του αριθμού των συνέδρων. Αυτό λέει πολλά.
Η κομματική απαξίωση βέβαια δεν αφορά μόνο το ΔΗΚΟ. Είναι οριζόντια και συναντάται σε όλους τους παραδοσιακούς κομματικούς χώρους. Για τα κόμματα του Κέντρου ευρύτερα και το ΔΗΚΟ συγκεκριμένα, είναι όμως υπαρξιακό το ζήτημα. Ένα κόμμα με μονοψήφιο αριθμό ποσοστών, είναι ένα μικρό κόμμα που δεν μπορεί να έχει πλέον ρόλο ρυθμιστή στο πολιτικό σκηνικό.
Από το τελευταίο συνέδριο συνάγεται το συμπέρασμα πώς ο Νικόλας Παπαδόπουλος αντιλαμβάνεται αυτήν την πρόκληση με την οποία βρίσκεται αντιμέτωπος ο ίδιος ως πρόεδρος του ΔΗΚΟ. Ίσως με αρκετή δόση καθυστέρησης, όπως αναφέρουν οι επικριτές του εντός του κόμματος. Δείχνει, ότι θέλει να κάνει κινήσεις που θα του αποφέρουν μία σανίδα σωτηρίας για να πιαστεί.
Οι κακές γλώσσες στο ΔΗΚΟ αναφέρουν ότι αναζητά το γιοτ που θα τον διασώσει από το ναυάγιο του κόμματος και θα τον οδηγήσει στην Προεδρία της Βουλής. Το ένα δεν μπορεί να αναιρεί το άλλο, αλλά και δεν μπορεί να ισχύει το ένα χωρίς το άλλο. Εάν το ΔΗΚΟ ναυαγήσει στις βουλευτικές εκλογές, ο Νικόλας Παπαδόπουλος δεν έχει μέλλον. Δεν θα μπορεί ούτε να συνεχίσει στην προεδρία του κόμματος, ούτε ασφαλώς να έχει βλέψεις για την Προεδρία της Βουλής. Με ποιόν θα κάνει συνεργασίες εξάλλου και με ποιους όρους θα διαπραγματευτεί εάν δεν κρατήσει το ΔΗΚΟ ένα αξιοσέβαστο εκλογικό ποσοστό;
Η ιστορία για τον ίδιο σε προσωπικό επίπεδο θα μπορούσε να εξελιχθεί πολύ διαφορετικά. Κακοί σύμβουλοι, ή κακή εκτίμηση του σκηνικού από τον ίδιο; Ίσως ένας συνδυασμός των δύο. Η πορεία της αποτίναξης των όποιων γεφυρών συνεργασίας με ΔΗΣΥ και ΑΚΕΛ από την ανάληψη της προεδρίας του το 2014, η θεωρεία του ενδιάμεσου χώρου και η πορεία προς τις προεδρικές εκλογές του 2018, όπως και η μετέπειτα επιμονή σε μία μοναχική πορεία, οδήγησαν τον ίδιο και το ΔΗΚΟ σε απομόνωση. Αυτή η τακτική είναι που δεν επέτρεψε σε συνεργασίας για την Προεδρία της Βουλής το 2021.
Η υποψηφιότητα Νίκου Χριστοδουλίδη για τις προεδρικές του 2023 και η στήριξη του, ήταν η ευκαιρία για να κερδίσει και ο ίδιος και το κόμμα του χρόνο και να κρύψει τις αδυναμίες που ήδη υπήρχαν.
Σήμερα δείχνει πώς δεν έχει άλλο δρόμο από το να στηρίξει πλήρως το Νίκο Χριστοδουλίδη, παρά τα προβλήματα που υπάρχουν στην μεταξύ τους συνεργασία ως δικαίωση της επιλογής του. Σε δεύτερο επίπεδο, επιχειρεί να ανοίξει τις πόρτες επιστροφής παλιών δηκοϊκών. Στην ουσία κλείνει το μάτι σε αποστασιοποιημένους δηκοϊκούς και μέλη της ΔΗΠΑ.
Η ένταξη της Ελένης Θεοχάρους είναι περισσότερο συμβολική κίνηση, όπως και η παρουσία του Γιώργου Βαρνάβα στο Συνέδριο και δεν έχουν να του προσφέρουν κάτι ιδιαίτερο.
Το σίγουρο είναι ότι η άμμος στην κλεψύδρα αδειάζει και ο Νικόλας Παπαδόπουλος βρίσκεται σε μία μάχη με το χρόνο. Μπορεί να προλάβει το τρένο ή μήπως αυτό έχει ήδη φύγει;
