Ανήμερα της επετείου της τρομοκρατικής επίθεσης της ενάντια στην Ισραηλινή Πρεσβεία στο Μπουένος Άιρες το 1992 η οποία είχε στοιχίσει τη ζωή σε 29 άτομα και η οποία ακολουθήθηκε δύο χρόνια μετά από την πανομοιότυπη ανατίναξη εβραϊκού κέντρου της πόλης με 85 νεκρούς και 300 τραυματίες, την ευθύνη για τις οποίες επιθέσεις ανέλαβε η Χεζμπολάχ, η σιιτική οργάνωση υπενθύμισε τη βαναυσότητα της με την απαγωγή τριών Σύρων στρατιωτών, τη μεταφορά τους στο έδαφος του Λιβάνου και τον λιθοβολισμό τους μέχρι θανάτου ο οποίος μάλιστα καταγράφηκε από κινητό τηλέφωνο και αφέθηκε να διαρρεύσει.
Αντίποινο για τις σφαγές Αλεβιτών της Συρίας από δυνάμεις προσκείμενες στο νέο ισλαμιστικό καθεστώτος ή όχι, η απαγωγή και η βάρβαρη εκτέλεση των τριών στρατιωτών επί συριακού εδάφους δυτικά της Χομς κοντά στα σύνορα με το Λίβανο είναι μια εξαιρετικά επικίνδυνη εξέλιξη σε μια σειρά από γεγονότα τα οποία αφενός μεν υπενθυμίζουν πως η κτηνωδία του ισλαμισμού δεν αφορά μόνο τους σουνίτες αλλά και τους σιίτες εξίσου, αφετέρου δε οδηγούν σε μια κλιμάκωση η οποία μοιάζει να φέρνει τα πράγματα σε κάτι πολύ μεγαλύτερο.
Η Χεζμπολάχ αρνείται βέβαια ότι εκείνη ευθύνεται, όπως επεχείρησε να κάνει και ο Αλ Σάρα και το καθεστώς του, υποσχόμενοι έρευνες για τις σφαγλες οι οποίες όλοι γνωρίζουν ότι δεν θα γίνουν και, εάν γίνουν, δεν θα είναι σοβαρές. Ο αλ Σάρα δεν υπήρχε περίπτωση να μην γνώριζε και μπορούσε να διατάξει να σταματήσουν άμεσα αλλά δεν το έκανε για ώρες. Στο μεσοδιάστημα οι δυνάμεις του HTS, μαζί με τζιχαντιστές από τον Καύκασο, κυρίως Τσετσένους, εκτέλεσαν μαζικά πάνω από χίλια άτομα. Μάλιστα ο αλ Σάρα, όπως έδειξε και σχετική φωτογραφία συντόνιζε την όλη επιχείρηση. Αυτό δεν αποδεικνύει ότι σχετίζεται με τις σφαγές αλλά σίγουρα διαχειριζόταν άμεσα την κατάσταση. Συνεπώς κάτι γνώριζε.
Η κατάσταση σήμερα το μεσημέρι και μετά που η Συρία έπληξε με ρουκέτες σημεία στον βόρειο Λίβανο κρέμεται από μια κλωστή. Το απόγευμα ο Πρόεδρος του Λιβάνου Ζόζεφ Αούν έδωσε εντολή στον στρατό της χώρας να απαντήσει στα πυρά ενώ στο ενδιάμεσο, οι σιίτες του Λιβάνου έπληξαν συνοριακό σημείο με αποτέλεσμα να τραυματιστούν ένας δημοσιογράφος και ένας εικονολήπτης του κρατικού πρακτορείου ειδήσεων της Συρίας SANA.
Οι δυναμικές που αναπτύσσονται είναι ενδιαφέρουσες και ελλείψει εξωτερικής παρέμβασης και πίεσης, αρκούντως επικίνδυνες. Ο μεν Πρόεδρος του Λιβάνου στέλνει στη Δαμασκό το μήνυμα ότι η Βηρυτός δεν πρόκειται να ανεχθεί ενέργειες εναντίον του εδάφους της, την ώρα που κάνει και ένα άνοιγμα στη Χεζμπολάχ, ένα άνοιγμα συμπερίληψης θα έλεγε κανείς. Δείχνει ότι ο Στρατός υπερασπίζεται το σύνολο της χώρας και όλους τους πολίτες. Αυτό όμως που θέλει πολύ περισσότερο να αποφύγει ο Αούν μπορεί να το δει κανείς κοιτάζοντας τη θρησκευτική κατανομή στο Λίβανο. Το κομμάτι του Λιβάνου το οποίο γεωγραφικά είναι μια προέκταση των συριακών περιοχών των Αλεβιτών προς τον νότιο είναι το μεγαλύτερο σιιτικό κομμάτι της χώρας σε έκταση, μεγαλύτερο αν και όχι τόσο διαβόητο όσο ο «προβληματικός» νότιος Λίβανος. Με τίποτα λοιπόν η Βηρυτός δεν θα ήθελε να βρεθεί αντιμέτωπη με αποσχιστικές κινήσεις των σιιτών της χώρας,
Αξιοπρόσεκτη όμως, είναι και η στάση του Ισραήλ το οποίο επιμένει να επικεντρώνει τα πυρά του στον αλ Σάρα και το καθεστώς της Δαμασκού, αποφεύγοντας εντελώς τις αναφορές στους σιίτες (εδώ τους Αλεβίτες) εκτός από τις περιπτώσεις εκείνες κατά τις οποίες κατηγορεί τους τζιχαντιστές για τις σφαγές εναντίον τους.
Ο λόγος είναι απλός. Το Ισραήλ επί της ουσίας διέλυσε τη Χεζμπολάχ στρατιωτικά και αντιλαμβάνεται πως η μεγάλη απειλή θα έρθει κάποια στιγμή από τη Συρία. Φροντίζει λοιπόν να χρησιμοποιεί τα όσα το καθεστώς αλ Σάρα κάνει, προκειμένου να επιβραδύνει και εκείνο όσο μπορεί την παροχή της όποιας διεθνούς νομιμοποίησης στο καθεστώς της Δαμασκού, κοιτάζοντας παράλληλα στο βορρά και συγκεκριμένα στην Τουρκία. Όσο το καθεστώς δεν νομιμοποιείται διεθνώς τόσο παραμένει σε απόσταση η Τουρκία η οποία ειδικά μετά τη συμφωνία των Σύρων με τους Κούρδους δεν έχει και καμία πρόφαση για να εμπλακεί.
Για τον ίδιο τον αλ Σάρα η στάση που τήρησε στη διάρκεια των σφαγών, η έλλειψη – μέρες μετά – της όποιας δράσης για απόδοση ευθυνών και τώρα, τα χτυπήματα κατά των σιιτικών περιοχών και η ένταση με το Λίβανο, δύο μήνες μετά την εκεί επίσκεψη του (πρώην πλέον) Πρωθυπουργού του Λιβάνου, είναι ένα τεράστιο εμπόδιο.
Ένα εμπόδιο το οποίο μεγαλώνει και πρακτικά συνεπάγεται την απομάκρυνση του όποιου ενδεχομένου άρσης των κυρώσεων κατά της Δαμασκού, κάτι που διακαώς επιθυμεί το νέο καθεστώς.
Χωρίς αυτή την άρση δεν μπαίνουν ούτε βοήθεια ούτε οτιδήποτε άλλο στη χώρα.
Και το πού αυτό θα οδηγήσει μπορεί κανείς πολύ εύκολα να το προβλέψει.
