Ήταν η σειρά της εκκλησίας του Αγίου Γεωργίου, της κατεχόμενης κοινότητας Βουνού (18ος αιώνας), να καταρρεύσει και να δοθεί έτσι άλλη μια απτή μαρτυρία για το έγκλημα που συντελείται στην Κύπρο και που σε μια βασική και τόσο ευαίσθητη πτυχή του, αποκαλύπτεται ως καταστροφή της θρησκευτικής και πολιτιστικής μας κληρονομιάς.
Τώρα, η εκκλησία του Αγίου Γεωργίου. Αύριο παίρνουν σειρά άλλοι χώροι και μνημεία. Σιγά σιγά, μέρα με τη μέρα, χρόνο με τον χρόνο, ολοκληρώνεται ένα άλλο ανοσιούργημα, που συνιστά αιμάσσουσα πληγή στην καρδιά του παγκόσμιου πολιτισμού.
Μπορεί εμείς να σπεύδουμε να διαβεβαιώνουμε ότι «δεν ξεχνούμε», η διεθνής κοινότητα και οργανισμοί να εμφανίζονται ως δήθεν ευαίσθητοι σε τέτοια ζητήματα, αλλά η πραγματικότητα βοά σ’ επίπεδο μαρτυρίας: άλλος ένας ναός έχει καταρρεύσει.
Τα ίδια τα γεγονότα δίνουν την δική τους μαστιγωτική μαρτυρία ότι και ξεχνούμε και προσπερνούμε… Έχουμε φαίνεται αποκτήσει και σ’ αυτό αντισώματα… Άλλωστε η περίπτωση δεν μπορεί παρά να ιδωθεί ως μια λεπτομέρεια και μάλιστα ασήμαντη, ανάμεσα στα τόσα άλλα σοβαρά περί των οποίων τυρβάζουμε…
Εξάλλου, μπορούμε να στεκόμαστε καθησυχαστικά και απέναντι στη συνείδησή μας – για να την αποκοιμίζουμε όσο μπορούμε κι αυτή, να μην είναι τόσο ενοχλητική – γιατί απλά προβαίνουμε σε νενομισμένα διαβήματα και κρούουμε την θύρα διεθνών οργανισμών, οι οποίοι με την σειρά τους είναι αναγκασμένοι να εκφράσουν την λύπη τους.
Με συνοπτικές μάλιστα διαδικασίες. Και όλα αυτά, μέχρι την επόμενη φορά που θ’ ανακοινωθεί ότι μετατρέπεται σε ερείπια κάποιος άλλος χώρος θρησκευτικής και πολιτιστικής κληρονομιάς.
Είναι τόσο εμπλουτισμένο το δελτίο των στατιστικών στοιχείων σ’ επίσημα και ανεπίσημα αρχεία για την καταστροφή μνημείων και εκκλησιών στα κατεχόμενα, που καταντά κι αυτή μια καθημερινότητα, μια άλλη ρουτίνα… Γκρεμίστηκε ακόμα ένας ναός στους τόσους άλλους.
Ε, και; Άλλο ένα συμβάν, που ποσώς δεν θα μας εμποδίσει ν’ ατενίζουμε απέναντι τον Πενταδάκτυλο χωρίς ίχνος ντροπής…
Τουλάχιστον, διαθέτουμε και μια Συνοδική Επιτροπή, την ονομαζόμενη Μνημείων και Τέχνης, η οποία κινεί τα νήματα και εντός και εκτός, αλλά επιβάλλεται επειγόντως να συστρατευθούν και άλλοι προκειμένου να τελεσφορήσουν κάποιες από τις προσπάθειες.
Η έκκληση της Επιτροπής προς τον Πρόεδρο, αμέσως μετά την ανακοίνωση του θλιβερού γεγονότος για να υπάρξουν καταλυτικές παρεμβάσεις προκειμένου να επιτραπεί στους νόμιμους ιδιοκτήτες των μνημείων η απρόσκοπτη πρόσβαση, συντήρηση και λειτουργία τους, έχει τη δική της σημασία στο βαθμό που είμαστε σε θέση να αντιληφθούμε το μέγεθος της καταστροφής που συντελείται με το πέρασμα του χρόνου.
Και γι’ αυτό, δεν αρκούν οι όποιες απόπειρες των προσφύγων Βουνιωτών και αύριο δεν ξέρουμε ποιων άλλων. Είναι ζήτημα που αφορά την παγκόσμια πολιτιστική κληρονομιά και η ευαισθησία επιβάλλεται να είναι ανάλογη.
Το «δεν ξεχνώ» βρίσκει νόημα και περιεχόμενο σε τέτοιες και ανάλογες περιπτώσεις και όχι ως φραστική διατύπωση απλά και μόνο σε πανηγυρικούς και διακηρύξεις, στις οποίες πλεονάζει και πλειοδοτεί ο ανέξοδος λόγος…
