Ο Τραμπ χτύπησε τους Χούθι. Τι έρχεται και από τι θα εξαρτηθεί;

Με το βλέμμα στραμμένο στο Ιράν έγιναν οι πρώτοι αμερικανικοί βομβαρδισμοί στην Υεμένη, επί Προεδρίας Ντόναλντ Τραμπ. 

Πρώτοι, διότι είναι βέβαιο πως οι μεν Χούθι δεν πρόκειται να σταματήσουν ο δε Αμερικανός Πρόεδρος δεν θα το ανεχθεί. 

Αυτή είναι και η εκτίμηση στην Ιερουσαλήμ η οποία είχε βεβαίως ειδοποιηθεί πριν από τους βομβαρδισμούς ενάντια στην οργάνωση –  εντολοδόχο του Ιράν, όπως λογικά είχαν ενημερωθεί η Σαουδική Αραβία, τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα και άλλες χώρες στην περιοχή, σύμμαχοι των ΗΠΑ, πλην του Κατάρ. Χώρες οι οποίες έχουν συμφέρον άμεσο και συνδεδεμένο με τη δική τους ασφάλεια, να πληγούν οι Χούθι αλλά και το Ιράν το οποίο συνιστά τη μεγαλύτερη απειλή για αυτές.

Οι βομβαρδισμοί κατέφεραν πολύ σοβαρό πλήγμα στους Χούθι καθώς ήταν απολύτως στρατηγικά προσανατολισμένοι. Πλήγηκαν νευραλγικής σημασίας εγκαταστάσεις, ενώ ανάμεσά στους νεκρούς κι αυτό έχει ιδιαίτερη σημασία, είναι και έξι ανώτατοι αξιωματούχοι της οργάνωσης.

Οι Χούθι βέβαια, έχοντας μάθει πολύ καλά από τη Σχολή της Χαμάς, φρόντισαν να στείλουν πλάνα με παιδάκια που έμοιαζαν τραυματισμένα και μερικούς αμάχους.

Αληθινά ή ψεύτικα τα πλάνα δεν μπορεί κανείς να ξέρει, η Χαμάς πάντως ακόμα και με πλάνα τα οποία αποδείχτηκε – μέσα από τηλεφωνικές υποκλοπές των Ισραηλινών κυρίως – ότι ήταν στημένα, μάλιστα έδειχναν και πως τα έστηναν ή πώς «νεκροί» σε σακούλες έπαιζαν με τα κινητά τους ή «νεκρά παιδάκια» κουνιούνταν κατάφερε να χειραγωγήσει τη διεθνή κοινή γνώμη. Γιατί όχι και οι Χούθι;

Το Ιράν απάντησε με περιφρόνηση στις προειδοποιήσεις Τραμπ λέγοντας ότι δεν πρόκειται να υπαγορεύσουν οι ΗΠΑ την εξωτερική πολιτική της Τεχεράνης.

Ο τόνος, το ύφος και η διατύπωση δεν εξέπληξαν βέβαια κανέναν αφού απευθύνονταν στο εσωτερικό και όχι στις ΗΠΑ.

Τα καθεστώς των μουλάδων, ειδικά σε αυτή τη χειρότερη για το ίδιο θέση στα χρονικά από την ανατροπή του Σάχη και την κατάληψη της εξουσίας το 1979, με μια οικονομία υπό κατάρρευση, με την αεράμυνά του να έχει διαλυθεί από τους ισραηλινούς βομβαρδισμούς και με τη λαϊκή απαρέσκεια να φτάνει σε πρωτόγνωρα ύψη την ώρα που τo καθεστώς ξεπερνά τον εαυτό του στη βαρβαρότητα και τις εκτελέσεις, γνωρίζει πως οι λεονταρισμοί του δεν πρόκειται να ενοχλήσουν τον Ντόναλντ Τραμπ.

Είναι όμως απαραίτητοι για να διατηρήσουν μια κρίσιμη μάζα οπαδών του, όχι πλειοψηφική όπως όλα δείχνουν, για μια ακόμα δυσκολότερη για την επιβίωσή του φάση η οποία ξεκινά ή καλύτερα ξεκίνησε με την επανεκλογή Τραμπ.

Το κρίσιμο ερώτημα είναι πού θέλει να οδηγήσει τα πράγματα ο Ντόναλντ Τραμπ. Πρώτος στόχος είναι σίγουρα οι Χούθι και η απειλή που συνιστούν όχι μόνο στο Ισραήλ αλλά και, κυρίως, στη διεθνή ναυσιπλοΐα σε ένα εξαιρετικά νευραλγικό σημείο του διεθνούς εμπορίου.

Παρόλο που οι Χούθι άλλαξαν ρητορική και μιλούν για «ισραηλινά πλοία» τα οποία θα χτυπούν, το παρελθόν μας έχει διδάξει ότι αυτό δεν είναι καθόλου σίγουρο.

Μέχρι και ελληνικά πλοία χτύπησαν και όσο δεν διαλύεται αυτή η πειρατική διάσταση της τρομοκρατικής οργάνωσής τους, η απειλή θα είναι εκεί. Μιλάμε για αστρονομικά ποσά που διακυβεύονται για να μην μιλήσουμε για το τι μπορεί να προκληθεί εάν χτυπηθεί και βυθιστεί ένα τάνκερ, επί παραδείγματι, στην περιοχή.

Ο Τραμπ λοιπόν προσπαθεί αν αποφύγει τη σύγκρουση με το Ιράν για πάρα πολλούς λόγους. Είναι μια εξαιρετικά δαπανηρή ιστορία η οποία μπορεί να σύρει τις ΗΠΑ σε άλλες περιπέτειες στρατιωτικά.

Μια τέτοια δε, εμπλοκή θα πλήξει επιπρόσθετα την εικόνα του Τραμπ ως του πανίσχυρου σερίφη του πλανήτη ο οποίος έχοντας κάνει – έστω στη φαντασία των οπαδών του – την Αμερική Σπουδαία και Πάλι, όπως λέει και το σλόγκαν του, δεν χρειάζεται καν να μπαίνει στη διαδικασία των πολέμων αφού όλοι τον φοβούνται.

Εάν αυτό ακούγεται αφελές και… παιδικό αντίληψη και μάλλον είναι, θα πρέπει κανείς να ανατρέξει στο ποιοι είναι η βάση των ψηφοφόρων του Τραμπ και το τι πιστεύουν.

Κι ας το αφήσουμε εδώ. Η βάση δε αυτή ψήφισε τον Ντόναλντ Τραμπ εν μέρει και διότι η μη εμπλοκή των ΗΠΑ σε διεθνείς διενέξεις και πολέμους και η ενασχόληση με τα εσωτερικά ήταν στην κορυφή των όσων υποσχέθηκε.

Τώρα φαίνεται πως αυτό αλλάζει εξ ανάγκης αλλά η εικόνα του πλήττεται, πέραν των «ψεκασμένων» και των Ευαγγελιστών οι οποίοι πιστεύουν (στα σοβαρά) ότι ο τοπικός πάστοράς του μπορεί, αν τους το πει, να μιλά κατευθείαν με τα επουράνια.

Πλήττεται από ένα μέρος του κόσμου τον οποίο τον ψήφισε αλλά έχει βασική αντίληψη. Και τη δεύτερη φορά ειδικά, φάνηκε ότι ήταν η πλειονότητα. Για αυτούς λοιπόν, η σύγκρουση με την Ευρώπη και το ΝΑΤΟ, η εμπιστοσύνη στον Πούτιν ο οποίος τώρα τον αδειάζει σε σχέση με το Ουκρανικό και τον αποδυναμώνει, ο οικονομικός πόλεμος με τη Δύση και μια σειρά άλλων, αλλόκοτων και μη, ενεργειών προκαλούν ευλόγως ανησυχία.

Ο Τραμπ λοιπόν, ανοίγει ένα μέτωπο με τους Χούθι, στέλνοντας ουσιαστικά το μήνυμα ότι όταν τελειώσει μαζί τους, το Ιράν καλό θα είναι να έχει συμμορφωθεί αλλιώς θα έρθει η σειρά του. Το τι θα κάνει το Ιράν επί της ουσίας και όχι με βάση τις ιαχές του θα το δούμε στη συνέχεια. Κανείς δεν πρέπει να παραβλέπει ότι μιλάμε για ένα καθεστώς θρησκευτικού ζηλωτισμού και παράνοιας. 

Όμως και από την άλλη, είναι υπόδειγμα ισορροπίας ο Ντόναλντ Τραμπ;