Υπάρχει άραγε ακόμα ελπίδα για το Κυπριακό; Αυτό είναι ίσως το πιο βασανιστικό ερώτημα που θα πρέπει να μας απασχολεί κάθε φορά που προκύπτει στον ορίζοντα η όποια προσπάθεια ή κινητικότητα. Σε άλλες εποχές, το αποψινό δείπνο στη Γενεύη μεταξύ των δυο ηγετών και του Αντόνιο Γκουτέρες, το οποίο σηματοδοτεί ουσιαστικά και την έναρξη της άτυπης πολυμερούς διάσκεψης για το Κυπριακό, θα ήταν στο επίκεντρο των συζητήσεων στη δημόσια σφαίρα. Σήμερα, περνά σχεδόν απαρατήρητο το γεγονός.

Αν υπήρχε μια έρευνα κοινής γνώσης να κατέγραφε το ενδιαφέρον της κοινωνίας στις δύο κοινότητες, τα αποτελέσματα της θα ήταν άκρως απογοητευτικά, Ο κόσμος πλέον δεν ελπίζει και δεν αναμένει ότι μπορεί να προκύψει οτιδήποτε που να αλλάξει την ιστορία αυτού του τόπου, όπως δυστυχώς έχει διαμορφωθεί από το 1974 και μετά.

Τα χρόνια που πέρασαν από τότε είναι πολλά, αλλά δεν είναι μόνο ο χρόνος που πέρασε είναι και η απογοήτευση που εδραιώθηκε στην πορεία του χρόνου μέσα από τη διαρκή αποτυχία μίας επιτυχούς κατάληξης σε αυτή την προσπάθεια. Η αλήθεια όμως είναι πώς η ματαίωση των προσδοκιών για εξεύρεση λύσης στο πρόβλημα δεν είναι συνέπεια μόνο των διαχρονικών αποτυχιών στις κατά καιρούς προσπάθειες που γίνονταν για το Κυπριακό. Είναι και πολλά άλλα για τα οποία ποτέ δεν τολμούμε να μιλήσουμε.

Το Κυπριακό δεν είναι ψυχολογικό πρόβλημα. Είναι ένα πολιτικό ζήτημα με πολλές προεκτάσεις. Δυστυχώς, η τουρκική εισβολή χάραξε βαθιά την μοίρα αυτού του τόπου. Ο βίαιος διαχωρισμός των ανθρώπων του, ο ξεριζωμός, το εκατέρωθεν μίσος και εγκλήματα που έχουν διαπραχθεί, είναι σίγουρα βαθιά ριζωμένα στην συνείδηση των ανθρώπων. Το ζητούμενο όμως είναι το μέλλον και δυστυχώς η αφετηρία των προσδοκιών για το αύριο αυτού του τόπου, χάνεται πολλές φορές στην… μετάφραση.

Δεν φταίνε οι άνθρωποι της Κύπρου για αυτό, όμως, ως λαός έχουμε ενώπιον μας ένα υπαρξιακό ζήτημα. Διότι το Κυπριακό είναι υπαρξιακό ζήτημα για την Κύπρο και για το λαό της. Ανεξαρτήτως το πώς ο καθένας προσεγγίζει το θέμα, το σίγουρο είναι ότι η παρούσα κατάσταση πραγμάτων δεν μπορεί να συνεχιστεί. Οι συνέπειες της εισβολής και κατοχής είναι συνεχιζόμενες και αυτό είναι που καθιστά αναγκαία την επίλυση του.

«Ζητούμενο», είπε χθες το πρωί ο Πρόεδρος Χριστοδουλίδης σε δηλώσεις του αναφερόμενος στη διάσκεψη της Γενεύης, «είναι η επίτευξη λύσης που θα τερματίσει οριστικά τη σημερινή απαράδεκτη κατάσταση πραγμάτων και θα επιτρέψει στη χώρα μας να μετεξελιχθεί σε ένα σύγχρονο ενωμένο ευρωπαϊκό κράτος, που θα προσφέρει σε όλους τους νόμιμους κατοίκους του τη δυνατότητα να ζουν και να δημιουργούν σε συνθήκες ασφάλειας και ευημερίας».

Μιλώντας μάλιστα στο μνημόσυνο του Θεόφιλου Γεωργιάδη, είπε πώς «ανανεώνουμε την υπόσχεση ότι θα συνεχίσουμε ακόμα πιο έντονα, τον αγώνα του για απελευθέρωση και επανένωση της πατρίδας μας. Για μια χώρα ελεύθερη, χωρίς στρατούς κατοχής, χωρίς εγγυητές και χωρίς επεμβατικά δικαιώματα. Πάνω σε αυτήν ακριβώς την παρακαταθήκη είναι θεμελιωμένη και η προσπάθειά μας για επίλυση του Κυπριακού».

Αυτή η ακριβώς είναι και η ουσία του θέματος. Η απαλλαγή από την κατοχή, η διασφάλιση της ελευθερίας και της ανεξαρτησίας της χώρας μας ως μέλος της Ε.Ε. μέσα από την εξεύρεση μίας λύσης που να δημιουργεί ένα κράτος λειτουργικό και σύγχρονο που να διασφαλίζει την ασφάλεια όλων των πολιτών του. Για να μετουσιωθεί όμως αυτό στην πράξη, απαιτείται και η αποφασιστικότητα των μερών, απαιτείται όμως και η καλή θέληση του διεθνούς παράγοντα και της ΕΕ, να συνδράμουν ουσιαστικά σε αυτή την προσπάθεια.