Μια Πολιτεία που απέτυχε ως όφειλε να προστατεύσει τον Θανάση Νικολάου όταν υπηρετούσε τη θητεία του στην Εθνική Φρουρά. Απέτυχε να διερευνήσει τον θάνατό του. Να προστατεύσει την οικογένειά του, που θυσίασε τα πάντα για να παλεύει επί 20 χρόνια να αποδείξει αυτό που η Πολιτεία δεν ήθελε να αποδειχθεί. Απέτυχε να εντοπίσει τους ενόχους της δολοφονίας όταν η δολοφονία αποδείχθηκε, αφού αναγκάστηκε (από την πίεση της κοινωνίας και όχι από αίσθημα υποχρέωσης) να διεξάγει έρευνες, ανακρίσεις, εκταφή, θανατική ανάκριση.

Όπως, απέτυχε το 2011 να προστατεύσει δεκατρείς ανθρώπους στη Ναυτική Βάση στο Μαρί όταν απανωτές επιστολές και υπηρεσιακές παρεμβάσεις του ήρωα πλοίαρχου Ιωαννίδη έδειχναν τον επερχόμενο κίνδυνο, αλλά τον καθησύχαζαν με διαβεβαιώσεις ότι υπάρχει ασφάλεια.

Απέτυχε το 2005 να προστατεύσει 121 πολίτες της, σε ένα αεροπορικό ταξίδι καταδικασμένο, με αεροπλάνο στο οποίο προϋπήρχαν προβλήματα και εντοπίστηκαν μετά την τραγωδία στο πόρισμα του Ακριβού Τσολάκη.

Απέτυχε να προστατεύσει εφτά γυναίκες και παιδιά θύματα του κατά συρροή δολοφόνου Νίκου Μεταξά, όταν στην Αστυνομία υπήρχαν καταγγελίες για τις εξαφανίσεις τους αλλά δεν συγκινήθηκε κανένας, και δεν ανέλαβε την ευθύνη κανένας.

Απέτυχε να προστατεύσει τους πολίτες του από τη φούσκα του χρηματιστηρίου, από τη φούσκα των ακινήτων, από την οικονομική κρίση, που επέτρεψε να τους αρπάξουν ακόμα και τις οικονομίες μιας ζωής ολόκληρης, που εμπιστεύτηκαν με καταθέσεις στις κρατικά και διαχρονικά προστατευμένες τράπεζες. Απέτυχε να προστατεύσει τους δανειολήπτες και τους παρέδωσε σε εταιρείες που ονομάζονται γεράκια. Απέτυχε να ελέγξει τη φούσκα των ενοικίων με αποτέλεσμα το αγαθό της στέγασης να είναι απρόσιτο.

Απέτυχε να δημιουργήσει τις συνθήκες ώστε η μεταρρύθμιση της Τοπικής Αυτοδιοίκησης να είναι πραγματικά προς όφελος των πολιτών με αποτέλεσμα οι πολίτες να βλέπουν συνεχώς αυξήσεις στα τέλη που πληρώνουν, και να είναι αντιμέτωποι με παράδοξα φαινόμενα, όπως οι 93 αντιδήμαρχοι με μισθό αλλά χωρίς καθήκοντα.

Απέτυχε να επιλύσει το πρόβλημα της ενέργειας ενώ «προσπαθεί» επί τούτου για πάνω από είκοσι χρόνια. Με αποτέλεσμα να είμαστε η τελευταία χώρα της Ευρώπης που παράγει ηλεκτρισμό με μαζούτ και πληρώνει πρόστιμο €300 εκατομμύρια το χρόνο για τη ρύπανση της ατμόσφαιρας. Όταν όλη η Ευρώπη έχει φυσικό αέριο μέσα στα σπίτια, ακόμα και για το μαγείρεμα, η Κύπρος ούτε τον τερματικό σταθμό φυσικού αερίου δεν κατάφερε να ολοκληρώσει έστω και μόνο για τις ανάγκες της ΑΗΚ στην παραγωγή ηλεκτρισμού.

Απέτυχε να επιλύσει τα προβλήματα στα κρατικά νοσοκομεία, να ρυθμίσει την περιβόητη αυτονόμηση, να προσφέρει ασφάλεια στους πολίτες που συνεχώς αντιμετωπίζουν τραγικές συνθήκες, με αποτέλεσμα ο οργανισμός που τα διοικεί (ΟΚΥπΥ) να ακούει από τους βουλευτές «είστε επικίνδυνοι, θα κλείσετε τα νοσοκομεία». Και να θέτουν σε κίνδυνο όλο το Σύστημα Υγείας (το ΓεΣΥ), που υποτίθεται θα ήταν η ραχοκοκαλιά του. Απέτυχε να προωθήσει ακόμα και πανεπιστημιακές κλινικές ενώ όλα τα πανεπιστήμια του τόπου έχουν ιατρικές σχολές. Και δεν μας ενδιαφέρει αν αντιδρούν οι γιατροί των νοσοκομείων, η Πολιτεία έχει την ευθύνη.

Απέτυχε να αντιμετωπίσει το οργανωμένο έγκλημα, ούτε καν αυτό που κατευθύνεται μέσα από τις κεντρικές φυλακές. Το φαινόμενο του χουλιγκανισμού. Τα προβλήματα με τις κάμερες τροχαίας. Τα προβλήματα με τους αερόσακους και τις ανακλήσεις δεκάδων χιλιάδων αυτοκινήτων. Την ανακουφιστική φροντίδα των καρκινοπαθών που γίνεται από ιδιωτική πρωτοβουλία. Τη φροντίδα για την ποιότητα ζωής των ηλικιωμένων μας. Την φροντίδα των παιδιών μας, που ένα νέο ζευγάρι πρέπει να κλείσει θέση σε νηπιαγωγείο πριν γεννηθεί το παιδί και αν βρει πρέπει να πληρώνει απίστευτα χρήματα κάθε μήνα. Την έγκαιρη απονομή δικαιοσύνης…  

Ο καθένας μπορεί σε αυτά να προσθέσει και πολλά άλλα. Πάρα πολλά. Ας μην διερωτάται ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας γιατί είναι χαμηλή η δημοτικότητα του παρά τα όσα προχτές ανακοίνωσε ως επιτυχίες με «την υλοποίηση του 90% των Εμβληματικών Παρεμβάσεων», που είχε δεσμευτεί για το δεύτερο χρόνο του. Και παρά τα δεκάδες εκατομμύρια που ανακοίνωσε ότι δόθηκαν σε «ουσιαστικές και στοχευμένες κοινωνικές παρεμβάσεις».

Αλλού είναι το πρόβλημα. Στο ότι οι πολίτες τον εμπιστεύτηκαν για να αλλάξει όλες αυτές τις αποτυχίες της κυπριακής Πολιτείας και να μην επιτρέψει να τις ξαναζήσουν. Να ανατρέψει κάκιστες νοοτροπίες και να βάλει το κράτος σε νέα εποχή. Σε εποχή ικανών και αδιάφθορων. Αυτό τους υποσχέθηκε. Ποια είναι, όμως, η κορυφαία πράξη της διακυβέρνησής του στα μάτια των πολιτών; Η εκδίωξη του Οδυσσέα Μιχαηλίδη, που οι πολίτες θεωρούσαν διώκτη της διαφθοράς. Αυτό ξεχωρίζουν μέχρι σήμερα οι πολίτες ως το ορόσημο των δύο ετών. Ας νίπτει τας χείρας ο Πρόεδρος, οι πολίτες του το αποδίδουν εξ ολοκλήρου. Και δεν είναι εύκολο να το ξεχάσουν.