Το Πανεπιστήμιο Columbia άρχισε μετά από… δεκαεπτά μήνες να αναλαμβάνει δράση εναντίον ατόμων τα οποία υποκίνησαν και υποκινούν ακόμα αντισημιτικές ενέργειες εναντίον Εβραίων φοιτητών και καθηγητών, της εβραϊκής κοινότητας της Νέας Υόρκης εν όλω και όσων άλλων τόλμησαν να σταθούν απέναντι.

Το μέτρο βέβαια δεν θα είχε έρθει ποτέ εάν ο Ντόναλντ Τραμπ δεν είχε αποφασίσει να αποκόψει την κρατική χορηγεία 400 εκατομμυρίων ετησίως στο άλλοτε καταξιωμένο πανεπιστήμιο το οποίο έγινε, όπως και άλλα των ΗΠΑ τα οποία είχαν δεχθεί συνολικές δωρεές πολλών δισεκατομμυρίων από το Κατάρ, κοιτίδες του μίσους και του αντισημιτισμού που πλήττει τη χώρα, πολύ πριν τον Πόλεμο στη Γάζα. 

Στοιχεία κατέδειξαν ότι σε αυτά τα πανεπιστήμια υπήρχαν από 250 – 300% περισσότερα περιστατικά αντισημιτισμού από ότι σε όλα τα υπόλοιπα. Σε μια περίοδο 20 χρόνων το προφίλ του ακαδημαϊκού προσωπικού στο Columbia και αλλού, έκανε μια θεαματική στροφή προς άτομα τα οποία είχαν αριστερό ή και ακροαριστερό προφίλ και μέσω αυτών είναι φανερό ότι οι προσκείμενοι στο Κατάρ και τους δορυφόρους του κύκλοι καθόριζαν το τι γινόταν εκεί. 

Όσοι το κατήγγελλαν απολύονταν ή στοχοποιούνταν και μόνο όταν έγιναν οι σφαγές της 7ης Οκτωβρίου άρχισε και ο έξω κόσμος να συνειδητοποιεί τι ακριβώς συνέβαινε.

Αντί καταδίκης, πριν καν συμβεί οτιδήποτε στη Γάζα, την επομένη ουσιαστικά της 7ης Οκτωβρίου, σ’ αυτά μόνο τα πανεπιστήμια άρχισαν να εμφανίζονται τρομακτικά μεγάλες συσπειρώσεις φοιτητών και όχι μόνο, οι οποίοι έκαναν παράνομες καταλήψεις και καταστροφές, φώναζαν συνθήματα υπέρ της «απελευθέρωσης της Παλαιστίνης» από τον Ποταμό μέχρι τη Θάλασσα – δηλαδή της καταστροφής του Ισραήλ, ενός κράτους – μέλους του ΟΗΕ – και μάλιστα με το σύνθημα «με κάθε αναγκαίο μέσο». Αυτό που έκανε και η Χαμάς δηλαδή. 

Με μια όμορφη «αγωνιστική» διαδικασία αφανισμού των πολιτών του.

Σε συγκεντρώσεις στα πανεπιστήμια αυτά, ειδικά δε το Columbia οι της Χαμάς παρουσιάζονταν ως ήρωες, οι δε μαζικές δολοφονίες, οι βιασμοί και οι απαγωγές της Χαμάς ως ψέματα και προπαγάνδα «των σιωνιστών». Και εδώ ακριβώς άρχισε να αποκαλύπτεται το εύρος ενός φαινομένου το οποίο σε τίποτα, τίποτα όμως δεν διαφέρει από τον ναζισμό και τον δικό του αντισημιτισμό. Σιωνιστής – πέρα από τους ομοϊδεάτες τους Εβραίους και τις οργανώσεις τους, το θλιβερό φαινόμενο των ακροαριστερών αλλά και ακροδεξιών self-hating Jews όπως ονομάζεται – βαφτίστηκε πολύ απλά ο Εβραίος.

Συμφωνούσε ή διαφωνούσε με το Ισραήλ, είχε ή όχι σχέση με το Ισραήλ, ο «σιωνιστής» έγινε αντικείμενο συστηματικής καταδίωξης και τρομοκράτησης. Και δυστυχώς αυτό έγινε παράλληλα αλλά και εξαπλώθηκε από άλλους στο εξωτερικό. 

Οι Εβραίοι φοιτητές οι οποίοι πλήρωναν πολύ ψηλά δίδακτρα όπως όλοι άλλωστε (93.000 δολάρια το χρόνο) αλλά και οι καθηγητές στο Columbia και αλλού έχασαν τον ύπνο τους. Τραμπούκοι με κουκούλες… τους απαγόρευαν να μπουν σε τάξεις διότι ήταν «σιωνιστές» ενώ υπήρξε και περιστατικό όπου το ίδιο το πανεπιστήμιο είπε ότι είχαν το δικαίωμα να το κάνουν σε σχέση με καθηγητή! 

Εβραίοι φοιτητές και καθηγητές εντοπίζονταν και προπηλακίζονταν. Ακόμα και σε εκδηλώσεις για το Χάνουκα και άλλες θρησκευτικές ή πολιτιστικές γιορτές γίνονταν στόχος αυτού του όχλου ο οποίος τους ανάγκαζε να κλειστούν μέσα ώσπου να έρθει βοήθεια με τους τραμπούκους να προσπαθούν να σπάσουν τις πόρτες και να μπουν μέσα. Το κακό επεκτάθηκε σε εβραϊκής ιδιοκτησίας μαγαζιά και επιχειρήσεις ακόμα και έξω από εβραϊκά νοσοκομεία (!) με τραμπουκισμούς, επιθέσεις όσων είχαν φανερά εβραϊκά χαρακτηριστικά ή ενδυμασία. Μέχρι και μαχαιρώματα υπήρξαν.

Είναι αμέτρητα τα περιστατικά, τα πλείστα σε βίντεο στο ίντερνετ.

Ο Μαχμούτ Χαλίλ (σ.σ. στη φωτογραφία), τον οποίο η ακροαριστερά με τη δοκιμασμένη της μέθοδο της θυματοποίησης της, οι χρήσιμοι ηλίθιοί της και οι woke επιχειρούν να παρουσιάσουν ως «ακτιβιστή» ο οποίος απλώς ασκούσε το δικαίωμα του στην έκφραση όπως το καθορίζει το First Amendment, η Πρώτη δηλαδή Τροπολογία του Αμερικανικού Συντάγματος ήταν δεδηλωμένα ένας από τους εγκεφάλους στο Columbia και, έχοντας αποθρασυνθεί από την απάθεια με την οποία η κυβέρνηση Μπάιντεν αντιμετώπιζε το φαινόμενο λόγω του φόβου να μην χάσει την ακροαριστερά στην κάλπη, μεταξύ αμέτρητων άλλων δήλωνε σε συνέντευξη και απαντώντας στην ερώτηση μέχρι που είναι διατεθειμένοι να φτάσουν οι καταληψίες ότι, δεν υπήρχε όριο για αυτούς και ότι το όριο εκείνοι θα το καθόριζαν!

To πρόβλημά του, είναι πως η Πρώτη Τροπολογία όντως διασφαλίζει την ελευθερία της έκφρασης ακόμα και τη συμπάθεια προς οργανώσεις παράνομες στις ΗΠΑ, αρκεί να μην υπάρχει σχέση με την οργάνωση αυτή. Και αυτό δεν αποδείχθηκε ακόμα. H Πρώτη Τροπολογία καλύπτει, όπως με πλειοψηφία 5-4 αποφάσισε το Ανώτατο Δικαστήριο στις ΗΠΑ το 1989, ακόμα και το κάψιμο της σημαίας των ΗΠΑ. 

Δεν καλύπτει όμως τον εκφοβισμό, πόσω μάλλον με βάση τις ρατσιστικές διακρίσεις, τις στοχευμένες απειλές και την υποκίνηση σε βία. Επιπρόσθετα, αλλοδαπός ο οποίος βρίσκεται στις ΗΠΑ με βίζα ή πράσινη κάρτα μπορεί να τη δει να του αφαιρείται και να απελαθεί, κατά την ομοσπονδιακή νομοθεσία μάλιστα, εάν «υποστηρίζει ή ασπάζεται τρομοκρατική δραστηριότητα ή πείθει άλλους να υποστηρίξουν ή να ασπάζονται τρομοκρατική δραστηριότητα ή να στηρίξουν τρομοκρατική οργάνωση.»

Ο Χαλίλ ήταν εκ των ηγετών και εκπρόσωπος της CUAD (Columbia University Apartheid Divest) ελληνιστί Απαλλαγή από το Απάρντχαϊντ στο Πανεπιστήμιο Κολούμπια η οποία ως διακηρυγμένες θέσεις της έχει μεταξύ άλλων «τη μάχη για την απόλυτη εξάλειψη του δυτικού πολιτισμού», τη θέση ότι οι κτηνωδίες της Χαμάς την 7/10 ήταν «ηθική, στρατιωτική και πολιτική νίκη» όπως επίσης και ότι «η βία είναι ο μόνος δρόμος προς τα εμπρός» με την οποία η CUAD δικαιολόγησε τις ωμότητες της Χαμάς την 7/10. Ο ίδιος ο Χαλίλ μοίραζε φυλλάδια υποστήριξης της Χαμάς με τίτλο «Επιχείρηση Πλημμύρα του Αλ Άκσα: H δική μας αφήγηση». «Πλημμύρα του Αλ Άκσα» ήταν η κωδική ονομασία της Χαμάς για την επίθεση της 7ης Οκτωβρίου.

Κανείς βέβαια από όσους τώρα θυμήθηκαν ότι ο Χαλίλ ήταν «ακτιβιστής» δεν διαμαρτυρήθηκε τότε για τον τρόμο τον οποίο βίωναν εξαιτίας της βίας, λεκτικής και φυσικά την οποία βίωναν οι Εβραίοι ακόμα και σε κοινές εκδηλώσεις με άλλους φοιτητές και άλλους Αμερικανούς για τους Ομήρους, όπου μπούκαραν μονίμως οι τραμπούκοι υποστηρικτές της Χαμάς αναγκάζοντας τους παρόντες να τις διακόψουν.

Δεν εκπλήττουν βέβαια κανέναν τα δύο μέτρα και σταθμά με την οποία η ακροαριστερά – και αριστερά δυστυχώς – χειρίζονται την τρομοκρατία των δικών τους παγκοσμίως. Στην Αθήνα είχαμε μέχρι και πορείες μαζικές κιόλας υπέρ του τρομοκράτη Κουφοντίνα ο οποίος έκανε τάχα απεργία πείνας και μάλιστα… πέντε φορές: 2015 δύο φορές, 2018, 2019 και 2021. Διάρκεια; Κάτι ώρες εώς μερικές μέρες.

Όμως αλήθεια, όσο κι αν δεν πάμε τον Τραμπ, τολμά κανείς να πει ότι εάν στη δική μας χώρα δρούσε ένας ξένος ισλαμιστής με αυτό τον τρόπο απειλώντας συμπατριώτες μας, εμποδίζοντας τους να έχουν πρόσβαση σε αναφέρεται δικαιώματά τους, καλλιεργώντας το μίσος εναντίον τους και προάγοντας την τρομοκρατία ως… αγαθό και δικαίωμα, θα ζητούσαμε να μην απομακρυνθεί από τη χώρα;

Γιατί το ζητούν τότε οι «προοδευτικοί» οδηγούν τη Δύση στα χέρια των ισλαμιστών και των ακροδεξιών για ένα τέτοιο εγκληματικό στοιχείο; 

Σε τι διαφέρει τα όσα καλλιεργεί ενάντια στους Εβραίους και τους διαφωνούντες μαζί του υπηκόους της χώρας που τον φιλοξενεί, με όσα λέει η Κου Κλουξ Κλαν για τους μαύρους λ.χ.; 

Ο  δεξιός φασισμός είναι κακός αλλά ο αριστερός… μέσο αγώνα;