Χρόνια ολόκληρα καταγγέλλουν οι ηλικιωμένοι μας τη διάκριση που κάνουν σε βάρος τους οι ασφαλιστικές εταιρείες. Είτε ανεβάζοντας στα ύψη τα ασφάλιστρα για οδηγούς άνω των 70 ετών, είτε και αρνούμενες να τους ασφαλίσουν.

Το καταγγέλλουν αλλά δεν συγκινείται κανένας. Θεωρούν όλοι ότι επειδή ζούμε σε συνθήκες «ελεύθερης αγοράς» δεν μπορεί να παρέμβει κανένας στις ιδιωτικές εταιρείες. Αλλά, εδώ μιλάμε για ένα κράτος που υποτίθεται νοιάζεται για τους παππούδες μας. Να, λοιπόν, που ξεκίνησαν να ασχολούνται οι επιτροπές Εργασίας και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων της Βουλής.

Αλλά ελπίζουμε να μην μείνουν στις ηχηρές δηλώσεις περί του απαράδεκτου φαινομένου. Δεν αρκεί. Οφείλουν να μεθοδεύσουν παρεμβάσεις αποτελεσματικές. Και δεν θα πάθει τίποτε η «ελεύθερη αγορά». Ο Αντρέας Καυκαλιάς, πρόεδρος της Κοινοβουλευτικής Επιτροπής Εργασίας, έδωσε προχτές κάποια ενδιαφέροντα στοιχεία μετά από μελέτη.

Ότι μόνο σε δύο χώρες, Λουξεμβούργο και Ολλανδία, η ηλικία αποτελεί επιβαρυντικό παράγοντα για υψηλότερα ασφάλιστρα. Στην Αυστρία και στη Γαλλία δεν είναι επιτρεπτή η απόρριψη σύναψης σύμβασης αστικής ευθύνης οχήματος. Στη Γερμανία και στη Σουηδία αίτημα για ασφάλιση οχήματος μπορεί να απορριφθεί, μόνο αν τεκμηριωθεί ο λόγος της απόρριψης. Στη Ρουμανία καθορίζεται ανώτατο όριο του ύψους των ασφαλίστρων για την υποχρεωτική ασφάλιση οχημάτων. Στη Φινλανδία λειτουργεί Ινστιτούτο Καταγγελιών για ασφαλιστικά θέματα.

Στην Κύπρο, προφανώς, ό,τι θέλουν κάνουν οι εταιρείες. Ουδείς έλεγχος. Ουδένα όριο. Όπως είπε στις Επιτροπές και ο Γενικός Διευθυντής του Συνδέσμου Ασφαλιστικών Εταιρειών. Σε μία ελεύθερη αγορά, με 22 εταιρείες που είναι μέλη τους και άλλες που δεν είναι, υπάρχουν 70 χιλιάδες ασφαλισμένοι, δεν γνωρίζω να ισχύει πως στην πρώτη μέρα μετά τα 70 αυξάνεται το ασφάλιστρο κατά 20%, υπάρχουν εταιρείες που χρησιμοποιούν τα 75 έτη και όχι τα 70. Πάντως, «η ηλικία είναι ένας από τους πολλούς παράγοντες που λαμβάνονται υπόψη».

Γι΄ αυτό λέω να μην μείνουν στα λόγια και στις ατάκες οι βουλευτές. Ας εργαστούν όσοι αντιλαμβάνονται αυτή τη διάκριση -πρόκειται για ηλικιακό ρατσισμό- για να εγκριθούν νομοθεσίες ώστε να μην κάνει η κάθε εταιρεία ό,τι θέλει. Πρέπει να υπάρχει έλεγχος και προστασία των ηλικιωμένων μας. Διότι, αν προσθέσουμε σε αυτό και όσα άλλα τους υποχρεώνουμε να βιώνουν, ιδίως με την ψηφιακή εποχή μας, που τους αναγκάζουμε ακόμα και λογαριασμούς να πληρώνουν μόνο διαδικτυακά, ή οι κακές συνθήκες που καταγγέλλονται για οίκους ευγηρίας, τότε η ωμή αλήθεια είναι πως είμαστε ως κοινωνία αγνώμονες προς αυτούς που μας έδωσαν τον κόσμο στον οποίο ζούμε.

Όταν σου λέει ένας συνταξιούχος ότι τώρα που πήρε σύνταξη η σύζυγός μου, παίρνουμε μαζί λίγο πάνω από €1.200 τον μήνα κι επειδή ξεπεράσαμε το όριο μας έκοψαν και τη μικρή επιταγή χαμηλοσυνταξιούχου και το πασχαλινό επίδομα και τις εκπτώσεις και όλα, τι να πεις; Χίλια διακόσια ευρώ τον μήνα για ένα ζευγάρι ηλικιωμένων, η Πολιτεία μας το θεωρεί ικανοποιητικό ποσό για να ζουν αξιοπρεπώς. Και τους κόβει έστω και την ελάχιστη επιπλέον βοήθεια.

Ας δούλευαν επί σαράντα χρόνια από το πρωί ως το βράδυ. Μόλις πήραν €1.200 έγιναν πλούσιοι! Λες και είναι πολυσυνταξιούχοι. Φαντάσου να έχουν να πληρώσουν και ενοίκιο και αυξημένα ασφάλιστρα του αυτοκινήτου και φουσκωμένους λογαριασμούς ηλεκτρισμού και καύσιμα και θέρμανση και αυξημένα τα τέλη των δημαρχείων που έκαναν μεταρρύθμιση και μας φέσωσαν…

Οφείλουμε να φροντίσουμε να ζουν άνετα και αξιοπρεπώς οι ηλικιωμένοι μας. Η ποιότητα της ζωής τους δείχνει τον πολιτισμό των νεότερων.