Από την πρώτη στιγμή της ανατροπής του Μπασάρ αλ Άσαντ και της δικής του εμφάνισης ως νέου κυρίαρχου των πραγμάτων στη Συρία, ο Άχμεντ αλ Σάρα, γνωστός μέχρι τότε με το nom du guerre Αμπού Μοχάμεντ αλ Γκολάνι, επεχείρησε να κρατηθεί στην εξουσία, κρατώντας ισορροπίες πρακτικά αδιανόητες. Με στήριγμα τρία πράγματα. 

Το πρώτο ήταν οι περιστάσεις. Το γεγονός ότι όντως, παρά τις σχετικά περιορισμένες στρατιωτικές δυνατότητες της οργάνωσής του, του HTS, η εξουσία βρέθηκε πολύ εύκολα στα χέρια του μέσα από ένα ντόμινο εξελίξεων η κατάληξη του οποίου είχε κριθεί ήδη τη στιγμή έγινε γνωστό ότι ο Άσαντ διέφυγε από τη Συρία. Αυτό του έδωσε αυτόματα μία περίοδο χάριτος, δεδομένου ότι η φυγή Άσαντ διέλυσε το ηθικό του στρατού, η δε Χεζμπολάχ η οποία στήριζε τον στρατό είχε ήδη διαλυθεί σχεδόν. 

Το δεύτερο ήταν το παρελθόν του. Ο αλ Σάρα ξεκίνησε ως μέλος της Αλ Κάιντα και, τότε όπως και μετά, η οργάνωσή του ήταν ξεκάθαρα τρομοκρατική με σωρεία εγκλημάτων, μαζικών και μη, στο παθητικό της. Ο αλ Σάρα, όμως, επικοινωνιακά χαρισματικός ομολογουμένως και έξυπνος, προνόησε να μεταλλαχθεί – ή να μεταμφιεστεί έστω – σε κάτι διαφορετικό από εκείνο που ήταν, πολύ πριν βρεθεί στην εξουσία. Στις περιοχές τις οποίες ήλεγχε ο HTS οι Χριστιανοί έλεγαν ότι ένιωθαν σχεδόν το ίδιο άνετα όπως πριν. 

Δεν ήταν εύκολο να τους ξεγελάσει, όμως, όπως και να έχει, έκπληκτες οι κοινότητες των Χριστιανών άκουσαν πως ο αλ Σάρα τους επέτρεπε να γιορτάσουν κανονικά τα Χριστούγεννα όχι μόνο μέσα στις εκκλησίες τους αλλά και εκτός. Να στολίσουν και να κάνουν όλα όσα ο Εμφύλιος τους είχε στερήσει. Τόσο μάλιστα που ο περίγυρος του αλ Σάρα, τότε αλ Γκολάνι, είχε ενοχληθεί πολύ και δεν το έκρυψε, θεωρώντας ότι ήταν αδιανόητο εν μέσω τζιχάντ ο αρχηγός τους να αφήνει τους «άπιστους» να γιορτάζουν δημόσια.

Το τρίτο ήταν η Τουρκία. Η επικράτηση του HTS έγινε σε πολύ μεγάλο βαθμό με τη δική της βοήθεια και η Άγκυρα έμοιαζε ένας Μεγάλος Αδελφός ο οποίος, εκείνες ειδικά τις μέρες, έκανε ότι μπορούσε για να δείξει πως μάλλον θα έμπαινε στη Συρία για «τελειώσει» με τους Κούρδους και ότι το καθεστώς ήταν η υπό την προστασία της. Τουλάχιστον, στο βαθμό που το επέτρεπε η προσπάθεια του Ερντογάν να παρουσιάσει την Τουρκία των ημερών του ως ένα κράτος κανονικό, με συμπάθειες μεν στον ιδεολογικό του χώρο, τη μουσουλμανική αδελφότητα, ο οποίος είναι και ο χώρος του αλ Σάρα και κάθε σουνίτη ισλαμιστή, αλλά χωρίς άμεση ανάμιξη. Κάτι που βεβαίως δεν πείθει κανέναν.

Τα γεγονότα των τελευταίων ημερών έφεραν τον αλ Σάρα σε μια εξαιρετικά δύσκολη θέση. Η Τουρκία δεν διανοήθηκε να επέμβει, όχι μόνο διότι ουδείς εχέφρων άνθρωπος θα στήριζε σφαγές αμάχων (δημόσια τουλάχιστον…) αλλά και γιατί η ευκολία με την οποία έγινε ο ξεσηκωμός των Αλεβιτών ο οποίος είναι αφέλεια να νομίζει κανείς ότι θα τελειώσει εκεί, ανέδειξε τα τρωτά σημεία του νέου καθεστώτος στη Δαμασκό αλλά και το πόσο πιθανό είναι να ξαναρχίσει ο Εμφύλιος. Αν όχι άμεσα σε μικρό χρονικό διάστημα. Και η Άγκυρα δεν θέλει να βρεθεί στη δίνη του για πολλούς λόγους. 

Όσο για το παρελθόν του αλ Σάρα, επανήλθε με τρόπο που η βεβιασμένη εξαγγελία του υπουργείου Αμύνης στη Δαμασκό, ότι η «επιχείρηση» στα δυτικά «ολοκληρώθηκε» μαζί με διαβεβαιώσεις του ίδιου του αλ Σάρα, είναι βέβαιο ότι δεν θα πείσουν κανέναν και αυτό για πολύ καιρό. 

Ναι, τα εγκλήματα του καθεστώτος Άσαντ ήταν πολύ χειρότερα από αυτά που είδαμε στα χωριά των Αλεβιτών τις προάλλες. Ο έκπτωτος δικτάτορας χρησιμοποίησε μέχρι και χημικά όπλα, ενώ βομβάρδιζε πόλεις και συνοικίες με βόμβες βαρύτητας, ενίοτε και συνοικίες… Παλαιστινίων χωρίς όμως να ευαισθητοποιηθούν οι «προοδευτικοί» στη Δύση και χωρίς να προειδοποιεί τον κόσμο πριν, θάβοντάς τον κάτω από τα ερείπια. Και το έκανε μαζί με τους Ρώσους που ίσως εξηγεί και τη σιωπή των «ευαίσθητων». 

Και ναι, σε τουλάχιστον τέσσερις περιπτώσεις, σύμφωνα με εκθέσεις του ΟΗΕ, αποδείχθηκε ότι βομβάρδισε νοσοκομεία γεμάτα με ασθενείς ισοπεδώνοντάς τα. Και αμέτρητα άλλα. Όμως ο Άσαντ είχε την πολυτέλεια να μην θεωρείται τρομοκράτης, ενώ επί της ουσίας και αυτός τέτοιος ήταν. Και φυσικά οι κτηνωδίες που διέπραξε δεν μπορούν να γίνουν δικαιολογία για κανέναν.

Πιο καθοριστικό από όλα όμως ίσως αποβεί το πρώτο από όσο λέγαμε πιο πάνω. Η υποκίνηση της εξέγερσης εναντίον του Άσαντ έγινε από το Ιράν, το οποίο δεν τα βάζει κάτω και χρησιμοποιώντας το Ιράκ ως εντολοδόχο του, στήνει πολιτοφυλακές και στο ανατολικό μέρος της Συρίας. H άλλοτε… πολλή Χεζμπολάχ στο Λίβανο η οποία απειλούσε και την Κύπρο με πυραύλους, φανερά αποδεκατισμένη μετά τα χτυπήματα του Ισραήλ έσπευσε να δηλώσει ότι ουδεμία ανάμιξη έχει στην εξέγερση των Αλεβιτών στη Συρία. Ήταν μια πρωτοφανής τοποθέτηση. Όμως η Χεζμπολλάχ φοβάται ότι θα βρεθεί στο στόχαστρο όχι μόνο εάν η βία περάσει τα σύνορα και μπει στο Λίβανο αλλά και εάν εκεί οι σουνίτες και όχι μόνο εξεγερθούν εναντίον της. Ο νέος Πρόεδρος της χώρας και ο στρατός έχουν προ πολλού προειδοποιήσει τη Χεζμπολάχ. Παρόλα αυτά, το μαύρο χρήμα από το Ιράν συνεχίζει να φτάνει – με τη βοήθεια της Τουρκίας λέει το Ισραήλ – και είναι αφέλεια να πιστεύει κανείς πως, δοθείσας της ευκαιρίας η σιιτική τρομοκρατική οργάνωση δεν θα προχωρήσει στην ανασυγκρότησή της. 

Πέρα δε από όλα αυτά, υπάρχει και ο… εξάδελφος του Άσαντ. Ο δισεκατομμυριούχος Ράμι Μαχλούφ. Ο άλλοτε δεύτερος ισχυρότερος άνδρας του καθεστώτος ο οποίος συγκρούστηκε με τον Άσαντ όταν ο Σύριος δικτάτορας άρπαξε πολλές από τις επιχειρήσεις του, τις οποίες βέβαια το καθεστώς τον βοήθησε να φτιάξει. Εγκατάλειψε τη Δαμασκό το Δεκέμβριο αλλά όπως όλα δείχνουν όχι και τη Συρία. Ο Μαχλούφ δημοσιοποίησε βίντεο στο οποίο κατηγόρησε τον πρώην  Ταξίαρχο Γκιγιάθ Ντάλα – ο οποίος ηγείται του «Στρατιωτικού Συμβουλίου για την Απελευθέρωση της Συρίας» της οργάνωσης που διενεργεί τις επιθέσεις εναντίον του καθεστώτος του αλ Σάρα – ότι οδηγεί στο θάνατο τους νέους της χώρας. Ο Ντάλα, άνθρωπος άνθρωπος κλειδί στις επιχειρήσεις των διαβόητων πολιτοφυλακών της Χεζμπολάχ στο προηγούμενο καθεστώς και έμπιστος του Ιράν παραμένει ένας από τους ισχυρότερους ανθρώπους στη Συρία, στη αντίπερα βέβαια όχθη.

Ίσως λοιπόν ο Μαχλούφ, να επιδιώκει έναν νέο ρόλο στα πράγματα προσπαθώντας να αποδείξει ότι είτε η τακτική του Ντάλα είναι λανθασμένη είτε ότι το παλιό καθεστώς δεν μπορεί να εκπροσωπήσει τους Αλεβίτες και τις όποιες άλλες μειονότητες. Κρυπτόμενος βέβαια δεν είναι εύκολο να το κάνει. Όμως σίγουρα εάν οι περιστάσεις τοπν ευνοήσουν θα το επιχειρήσει. Αυτό δείχνει και η επανεμφάνιση του.

Δεν ήταν τυχαίο άλλωστε ότι στο βίντεο κατηγόρησε ευθέως τον Μπασάρ αλ Άσαντ ότι το αίμα των σφαγιασθέντων είναι απάνω του.

«Δεν έχετε ήδη καταστρέψει τη χώρα, κ. Φυγάδα Πρόεδρε;», είπε απευθυνόμενος στον ξάδελφό του υπονοώντας ότι έχει ανάμιξη στην εξέγερση. «Δεν είναι αλήθεια ότι τη διχάσατε, καταστρέψατε τον στρατό και την οικονομία της, λιμοκτονήσατε τον λαό της και φύγατε με χρήματα που, αν τα μοιράζατε, θα εξασφαλίζατε ότι κανείς δεν θα πεινούσε ή θα ήταν φτωχός;». 

Βεβαίως, ο κόσμος λιμοκτονούσε και όταν ο Μαχλούφ με τη βοήθεια του Άσαντ γινόταν δισεκατομμυριούχος. Όμως οι Αλεβίτες γενικά δεν είχαν ιδιαίτερο πρόβλημα τις μέρες του Άσαντ. Τα παράλια της Συρίας στα οποία είναι η πλειονότητα λίγο αντιλήφθηκαν τον Πόλεμο, ας είναι καλά οι Βάσεις των Ρώσων. Και αυτοί είναι το target group όπως κάθε επιχειρηματίας, «καθαρός» ή όχι, θα έλεγε. Εδώ δυστυχώς για τους ίδιους και κυριολεκτικά.