Μια βδομάδα ζήσαμε το δράμα της Αγγλικής Σχολής που ξεκίνησε από την προσπάθεια γονιού, μέλους του Διοικητικού Συμβουλίου, να γίνει δεκτό το παιδί του στο σχολείο παρόλο που δεν εξασφάλισε τον απαιτούμενο βαθμό στις εισαγωγικές εξετάσεις.
Διαφθορά, διαρροές, σκευωρίες, μίση και πάθη και στο βάθος η φαντασίωση του ανήκειν σε μία κάστα. Κι όταν το μισό συμβούλιο παραιτήθηκε από μόνο του και το άλλο παύθηκε από τον πρόεδρο και το υπουργικό, επιστρέψαμε ξανά στην ομαλότητα. Κι ενώ συζητούμε για να ιδιωτικοποιήσουμε ουσιώδεις υπηρεσίες, από την Αρχή Ηλεκτρισμού μέχρι τα νοσοκομεία (ίσως κάποια στιγμή και την Αρχή Υδροδότησης), συνεχίζουμε να συντηρούμε ένα ερμαφρόδιτο καθεστώς για ένα ιδιωτικό στην ουσία σχολείο επιδοτώντας το με δημόσιους πόρους και κάνοντας παιχνίδια με διορισμένους σύμβουλους.
Κι αφού το λύσαμε αυτό, διορίσαμε 209 κοινοτάρχες. Κατάλοιπο αλλοτινών εποχών, κατακτητών και αποικιοκρατών, όπως και η Αγγλική Σχολή. Οι οποίοι κοινοτάρχες θα πρέπει να πιστοποιούν αν ο αιτητής θεσμοθετημένης σύνταξης όντως συνεχίζει να συμβιώνει με τον άνθρωπο που παντρεύτηκε κι άλλα τινά (και εν πολλοίς αχρείαστα) τα οποία δύσκολα μπορεί να γνωρίζει κάποιος στις πόλεις που ζούμε. Και δικαίως ξεσηκώθηκε θόρυβος, αλλά ο πρόεδρος σφυρίζει αδιάφορα αναμένοντας να κάτσει κι αυτός ο κουρνιαχτός.
Όπως θα κάτσει και θα ξεχαστεί κι η προσπάθεια του ΟΑΥ να παρατείνει τις υπηρεσίες της Χριστίνας Γιαννάκη, γιατί ο ίδιος δεν κατάφερε να οργανώσει τους μηχανισμούς αποστολής ασθενών στο εξωτερικό. Ένα ολόκληρο κράτος στηρίζει μια υπηρεσία του σε ένα άνθρωπο, ο οποίος αν πάθει κάτι ή αφυπηρετήσει όπως καλή ώρα, δεν υπάρχει εναλλακτική.
Κι επειδή όπως ο ΟΑΥ είναι υποστελεχωμένος, έτσι διατείνονται πως είναι όλες οι υπηρεσίες της κρατικής μηχανής, καμιά υπηρεσία δεν πήρε είδηση πως Κέντρο Γονιμότητας που διαφημίζει τις υπηρεσίες του με διεύθυνση στη Λεμεσό, δεν υπάρχει εκεί. Δεν είναι όμως ανύπαρκτο. Δραστηριοποιείται στα κατεχόμενα και όποιος δεν γνωρίζει την πολιτική κατάσταση μπορεί να βρεθεί με παιδιά απάτριδες, εγκλωβισμένα όπως κι οι γονείς σε ένα κράτος που δεν αναγνωρίζεται.
Ζαλισμένοι από το σοκ όλων αυτών, αλλά κυρίως από το γεγονός ότι παιδιά μεταβαίνουν στα κατεχόμενα συμμετέχοντας σε πρόγραμμα επαφής και συνεργασίας με παιδιά τουρκοκυπριακής ή τουρκικής ιθαγένειας, μαθαίνουμε πως το τελωνείο της Δημοκρατίας δέχεται έγγραφα από καζίνο των κατεχομένων, χωρίς αυτό να αποτελεί προδοτική πράξη. Κάποιος με μία βαλίτσα γεμάτη χρήμα, μπορεί να υποστηρίξει πως τα κέρδισε σε καζίνο των κατεχομένων και το τελωνείο να του πει «συγχαρητήρια σε καλή μεριά».
Αυτά σε μια βδομάδα μόνο, μεταξύ άλλων πολλών.
