Πριν από καμιά δεκαπενταριά χρόνια χτύπησε το τηλέφωνο στο γραφείο μου. Το απάντησα και άκουσα ένα εμφανώς καταβεβλημένο ηλικιωμένο άνθρωπο να μου λέει με αγωνία: «Κόρη μου είπαν μου να σε πιάσω εσένα. Είμαι δαμέ στο νοσοκομείο που η ώρα 7 το πρωί (ήταν γύρω στις 12:30). Ήρτα που το χωρκό για να πάω στον γιατρό αλλά εν βρίσκουν τον φάκελο μου τζαι αν αρκήσουν εν θα προλάβω να πιάσω τζαι τα φάρμακα μου, εν να κλείσουν τζαι θα χάσω το λεωφορείο τζαι εν να πρέπει να στραφώ αύριο πάλε».
Πήρα χωρίς καθυστέρηση την τότε διευθύντρια του γενικού νοσοκομείου Λευκωσίας η οποία αμέσως ανταποκρίθηκε. Έψαξε για τον φάκελο του παππού και τον εντόπισε (όλες τις προηγούμενες ώρες δεν ήταν δυνατό να εντοπιστεί ο φάκελος). Πήγε μάλιστα η ίδια και του τον έδωσε. Λίγο πριν τις 2 χτύπησε ξανά το τηλέφωνο. Με του που το σήκωσα άκουσα ένα πηγαίο, αληθινό ανθρώπινο: «Που να’ σιεις τες εφτζιές μου κόρη μου. Είδεν με τζαι ο γιατρός, έπιασα τζαι τα φάρμακα μου τζαι πάω στη στάση». (όσοι με ξέρουν άκουσαν πολλές φορές αυτή την ιστορία).
Εκείνη τη στιγμή λες και «άκουσα» το «κλίκ» που έκανε μέσα μου το κούμπωμα ψυχής και μυαλού και αυτόματα, από εκεί που δεν το περίμενα, καθορίστηκε για εμένα η συνέχεια.
Σαφώς και με είχαν πάρει προηγουμένως δεκάδες άλλοι ασθενείς για σοβαρότερα προβλήματα υγείας. Και να είστε σίγουροι ότι πάρα πολλές φορές σήκωσα το τηλέφωνο και ζήτησα χάρες από Υπουργούς, γενικούς διευθυντές, ανώτερους λειτουργούς του υπουργείου Υγείας και πάει λέγοντας. Το «ευχαριστώ» των απλών ανθρώπων πάντα πολύτιμο και εγώ δεν είχα και δεν έχω ανάγκη να μετατρέψω τα «ευχαριστώ» σε ψήφους.
Από το τηλεφώνημα του ηλικιωμένου που έψαχνε τον φάκελο του, πέρασαν αρκετά χρόνια μέχρι που να αρχίσει η μάχη για την εφαρμογή του ΓεΣΥ στα μέσα του 2016. Διάβασα το νομοσχέδιο (στο συρτάρι μου έχω 2-3 άλλα νομοσχέδια για το ΓεΣΥ), το μελέτησα και ήμουν σίγουρη μέσα μου ότι έπρεπε να κάνω ότι περνούσε από το χέρι μου για να μην χρειαστεί να ξαναπάρω κανέναν τηλέφωνο για να βοηθήσω τον οποιονδήποτε πολίτη χρειαζόταν να βρει τον φάκελο, να πάρει τα φάρμακα του, να μεταβεί στο εξωτερικό για κάποια επέμβαση, να εξασφαλίσει μια νέα θεραπεία, να, να, να.
Στις 17 Απριλίου 2019 είχα γράψει σε στήλη μου (ΕΔΩ) τους λόγους για τους οποίους στήριζα (και στηρίζω και θα εξακολουθήσω να στηρίζω) το ΓεΣΥ.
Όταν λοιπόν εγώ από το 2016 έγραφα και «φώναζα» με τα γραφόμενα μου λέγοντας στους πολίτες ότι θα έχουν όλοι ίσα δικαιώματα. Δεν θα στοιβάζονται οι πολλοί στις λίστες αναμονής του δημοσίου για να εξυπηρετούνται οι πολύ λίγοι αμέσως στον ιδιωτικό τομέα, δεν θα έχουν στη διάθεση τους μόνο ένα φάρμακο (το οποίο κολλούσε κάποτε στον ουρανίσκο σου και δεν μπορούσες να το καταπιείς) αλλά πολλές επιλογές σε πολύ χαμηλότερες τιμές, δεν θα χρειαζόταν να βάλουν μέσο για να εξασφαλίσουν μια καινοτόμο θεραπεία ή για να πάνε στο εξωτερικό κλπ κλπ κλπ, και δημόσια και με την υπογραφή μου και όχι πίσω από ψευδώνυμα και παρασκήνιο στήριξα τον ΟΑΥ στα πάντα προκειμένου να εφαρμοστεί το ΓεΣΥ, τώρα έχω κάθε δικαίωμα να έχω απαιτήσεις από τον ΟΑΥ.
Όταν ο ΟΑΥ με αφήνει εκτεθειμένη (και εμένα και τον «Φ» γιατί η εφημερίδα δημόσια έχει τοποθετηθεί τα τελευταία δέκα χρόνια στο συγκεκριμένο ζήτημα) έχω κάθε δικαίωμα να αντιδράσω.
Όταν ο ίδιος ο ΟΑΥ καταδέχεται να μειώσει το έργο του και να διαγράψει τον εαυτό του ετοιμάζοντας ένα σημείωμα που εκμηδενίζει όλη την προσπάθεια που είχε καταβληθεί (γιατί είχε καταβληθεί προσπάθεια) για την προετοιμασία του προγράμματος αποστολής ασθενών στο εξωτερικό, έχω κάθε δικαίωμα να τους στήσω στον τοίχο. (Γράφοντας ακούω τον πρόεδρο του ΟΑΥ στο ραδιόφωνο. Δεν θα μπω στον πειρασμό να σχολιάσω δημόσια τα όσα λέει)
Να ζητήσω εξηγήσεις δημόσια, να στηρίξω τα όσα για χρόνια εγώ η ίδια λέω στους πολίτες, να φωνάξω για να σταματήσουν οι πολίτες/ασθενείς να χρειάζονται κάποιον να πάρει τηλέφωνο για να εξασφαλίσουν όλα όσα χρειάζονται για την υγεία τους.
Την περασμένη εβδομάδα και όταν είχε βγει στη δημοσιότητα η πρόθεση του ΟΑΥ να συνάψει συμβόλαιο με την Χριστίνα Γιαννάκη επειδή μόνος του δεν μπορούσε να κάνει τη δουλειά που είναι ταγμένος να κάνει, μέσω αυτής εδώ της στήλης εξαπέλυσα επίθεση κατά του Οργανισμού. Υποχρεώθηκα να κλείσω το κινητό μου γιατί λυτοί και δεμένοι με έπαιρναν για να στηρίξω την κ. Γιαννάκη.
Για εμένα δεν ήταν και δεν είναι θέμα προσωπικό. Για εμένα, υπάρχουν γραμμένα και υπογραμμένα τα όσα εδώ και χρόνια υποστηρίζω. Όποιος θέλει μπορεί να τα βρει με μια απλή αναζήτηση στο διαδίκτυο. Όταν υποσχέθηκα στους πολίτες ότι δεν θα χρειάζεται να πάρουν τηλέφωνο για να εξυπηρετηθούν το εννοούσα. Και το εννοώ και θα παρακολουθώ και αν διαπιστώσω ότι και στον ΟΑΥ πάει να στηθεί «ρουσφετογραφείο» θα αντιδράσω. Όλοι οι ασθενείς πρέπει να είναι ίσοι. Όλοι όσοι πραγματικά έχουν ανάγκη, πρέπει να έχουν ίσα δικαιώματα.
Για αυτό λοιπόν, αγαπητή κυρία Χριστίνα Γιαννάκη, σταματήστε να παίρνετε τον κόσμο και να του λέτε ότι εγώ σας μισώ. Το έργο σας το έχω αναγνωρίσει δημόσια και με την υπογραφή μου. Αυτούς (κατά κύριο λόγο πολιτικούς) που σας κάνουν μετάνοιες όταν μπαίνετε στην Βουλή (τους τελευταίους μήνες και αφού τους κράξαμε είναι κάπως πιο προσεκτικοί), όσους εκφράζουν θαυμασμό και σας κάνουν κομπλιμέντα κατ΄ιδίαν ή δημοσίως, να τους μετρήσετε ένα εξάμηνο μετά την αφυπηρέτηση σας (ή όποτε τελικά αποσυρθείτε).
Δεν έχω ψηφοφόρους να εξυπηρετήσω (ευτυχώς). Δεν είμαι δημόσιος υπάλληλος για να εξαρτάται η προαγωγή/μετάθεση μου από κανέναν.
Παλεύω για εκείνο τον παππού, για εκείνο το αληθινό «που να’ σιεις τες εφτζιές μου κόρη μου».
