Στο διάγγελμα του, χθες, ο Γάλλος πρόεδρος, Εμανουέλ Μακρόν, περιέγραψε τις προετοιμασίες της Ρωσίας για έναν ευρύτερο πόλεμο κατά της Ευρώπης και σε αυτό το εγχείρημα, δυστυχώς, διευκολύνεται και ενισχύεται από τις αποφάσεις του Ντόναλντ Τραμπ. Η Ρωσία κατασκευάζει με φρενήρεις ρυθμούς άρματα, αεροσκάφη και drones, ενώ αυξάνει και τον αριθμό των στρατευμάτων της. Αυτό, βεβαίως, δεν δικαιολογείται από την εισβολή στην Ουκρανία, αλλά δείχνει πρόθεση νέων τυχοδιωκτικών ενεργειών και σε άλλες χώρες της Ευρώπης.
Ανάρτηση της ημέρας, από σχόλιο του αρθρογράφου Σάκη Μουμτζή στην «Καθημερινή» Αθηνών:
«Αν ένας διανοούμενος σήμερα θέλει ο λόγος του να έχει ήθος και εντιμότητα δεν μπορεί να παρακάμψει δύο ημερομηνίες. Την 24η Φεβρουαρίου 2022 και την 7η Οκτωβρίου 2023. Και αυτό δεν αρκεί. Οφείλει να περιγράψει επακριβώς τι συνέβη αυτές τις δύο ημερομηνίες. Δηλαδή να πει πως τα ρωσικά στρατεύματα εισέβαλαν στην Ουκρανία και πως τρομοκράτες της Χαμάς –ας τους αποκαλέσει και “μαχητές” – εισέβαλαν στο Ισραήλ, για να δολοφονήσουν και να απαγάγουν αμάχους. Όταν απλώς μιλάμε για τον πόλεμο στην Ουκρανία, ουσιαστικά εξισώνουμε τον εισβολέα με τον αμυνόμενο. Τον θύτη με το θύμα. Και όταν δεν αναφερόμαστε καθόλου στην 7η Οκτωβρίου 2023, αλλά στο τι συνέβη μετά, απλώς δείχνουμε την προκατάληψη μας. Μπορεί ένας τέτοιος λόγος να περιγράψει, να ερμηνεύσει και να διδάξει; Μπορεί να αποτελέσει έναν γνώμονα σκέψης; Έναν αξιόπιστο οδηγό ανάλυσης και σύνθεσης των γεγονότων;».
Είναι σαν όνειρο εξωπραγματικό! Από εκείνα που σε κάνουν να ξυπνάς τη βαθιά νύχτα από εφιάλτες… Είναι δυνατό να συμβαίνουν όλα αυτά τα αμέτρητα, παράλληλα, δυσάρεστα και θλιβερά γεγονότα; Τα ακούμε, τα διαβάζουμε, τα βλέπουμε, τα αισθανόμαστε, τα υφιστάμεθα συλλογικά.
Ένας μακάβριος χορός, γύρω τριγύρω, μας περικυκλώνει, θαρρείς. Αθώα θύματα από έλλειψη τροφής, από βομβαρδισμούς, γυναίκες που βιώνουν πολύμορφη βία, ανήμποροι που βασανίζονται· άνθρωποι των οποίων τα δίκαια καταπατούνται, όπως των γυναικών στη Μέση Ανατολή κι αλλού, η φρίκη στην Ουκρανία, όπως κι η αντάρα τής ολοένα και διογκούμενης βίας στη δική μας χώρα, μας θυμίζουν καθημερινά πως το ό ν ε ι ρ ο που ανέφερα πιο πριν, δεν είναι ένας απλός εφιάλτης· είναι η διαρκής εγρήγορση, η ανησυχία, ο φόβος μας πως ως κοινωνία, ενσωματωνόμαστε σιγά-σιγά σε έναν ανελέητο και βίαιο κόσμο, ο οποίος έχει μαζέψει-συγκεντρώσει όλη την αγριότητα και τις παραμορφώσεις υπανθρώπων, απομακρυσμένων απ’ το νόημα της όποιας τρυφερότητας, ενσυναίσθησης, αλληλεγγύης και κοινωνικότητας.
Πάμε σε κάτι πιο ανάλαφρο τώρα:
Η έγκυρη εφημερίδα των Αθηνών, «Τα Νέα», περιποιείται μια χαρούλα τον Φειδία Παναγιώτου της Κύπρο στη στήλη «Τα Πρόσωπα της Ημέρας», με τίτλο «Καρναβαλιστής»:
«Τα βίντεο που τον απαθανάτισαν γυμνόστηθο να λικνίζει τους γλουτούς του πάνω σε καρναβαλικό άρμα στη Λεμεσό ή να φωνάζει στους καρναβαλιστές “παιδιά, αγαπώωωω σας” δείχνει πώς γίνεται κανείς Ίλον Μασκ από το Temu. Ο Φειδίας Παναγιώτου, μάλλον, ήθελε να αντιγράψει το είδωλό του, που τιμά πάντα τις γιορτές των μεταμφιέσεων. Ωστόσο, τα σχετικά πλάνα αποκάλυψαν πως ο αντισιμιτισμός εκτός από την επικίνδυνη εκδοχή του έχει και την γκροτέσκα – που δεν είναι λιγότερο απειλητική επειδή είναι αστεία». Όποιος κατάλαβε, κατάλαβε!…
Μια ωραία γελοιογραφία του Ανδρέα Πετρουλάκη προ ημερών στο Protagon. Ο Τραμπ είναι στο επιτελικό του δωμάτιο, με έναν τεράστιο χάρτη του κόσμου, σημαδεμένος με τα μέρη που εποφθαλμιά. Ένας συνεργάτης του (δεν είναι ο Μασκ), του υποδεικνύει διάφορες χώρες προς προσάρτηση.
– Από την Ελλάδα μπορούμε να πάρουμε τον βράχο της Ακρόπολης, του λέει του Προέδρου.
– Έχει σπάνιες γαίες; τον ρωτά ο Τραμπ.
– Όχι, μόνο Μάρμαρα.
– Μάρμαρο έχουμε, αποκρίνεται ο Ντόναλντ, και ευτυχώς, έτσι, την γλυτώσαμε…
