Πολλοί είναι αυτοί που αισθάνονται ότι έχουν τη νομιμοποίηση να καταγγέλλουν τον Αμπντουλλάχ Οτσαλάν και τον κουρδικό λαό για το «κάλεσμα για ειρήνη και δημοκρατική κοινωνία» που απηύθυνε ο Κούρδος ηγέτης στις 27 Φεβρουαρίου, όντας 26 χρόνια και 12 μέρες σε απομόνωση. Πολλοί είναι αυτοί που καμώνονται ότι ξέρουν τι συμβαίνει είτε στις φυλακές της Καλολίμνου (Ιμραλί) είτε στα βουνά του τουρκοκρατούμενου Κουρδιστάν είτε ακόμα και στη Ροζιάβα. Έχουν μάλιστα και την αίσθηση πως οι ίδιοι διενεργούν κάποια αντίσταση (από την ασφάλεια του καναπέ τους) και δικαιούνται να επικρίνουν τον κουρδικό λαό, ο οποίος μετά από 45 χρόνια αδιάκοπου ένοπλου αγώνα αποδέχτηκε -με χαρά- το μήνυμα για κατάπαυση πυρός και αναμένει τα επόμενα βήματα, κυρίως από το τουρκικό κράτος.
Για τον κουρδικό λαό και όχι μόνο, όμως, η εικόνα που μεταδόθηκε στο ξενοδοχείο «Elit World» της Κωνσταντινούπολης ήταν συγκλονιστική. Ο 76χρονος Οτσαλάν, τον οποίον οι περισσότεροι έβλεπαν μετά από πολλά χρόνια, κρατούσε στα χέρια του το «κάλεσμα για ειρήνη και δημοκρατική κοινωνία», αλλά δεν ήταν παρών. Μπροστά από τη μεγάλη φωτογραφία, κάθονταν μέλη της λεγόμενης αντιπροσωπείας του Ιμραλί και διάβαζαν το «κάλεσμα» στα τουρκικά και στα κουρδικά. Η δήλωση μεταδόθηκε ζωντανά στο Βαν και στην Αμίδα και αφορά φυσικά μια νέα ειρηνευτική προσπάθεια, πάλι από πλευράς των Κούρδων. Το ίδιο έχει ξαναγίνει από το 2013-2015, αλλά το καθεστώς Ερντογάν θορυβήθηκε από την εκτόξευση του φιλοκουρδικού HDP και εξαπέλυσε έναν ανελέητο πόλεμο εναντίον του κουρδικού λαού.
Η παρούσα έκκληση, υπογεγραμμένη από τον ηγέτη Apo, μεταδόθηκε σε όλο τον κόσμο με τίτλους σχετικούς με την κατάθεση των όπλων και την αυτοδιάλυση του ιστορικού Εργατικού Κόμματος του Κουρδιστάν (PKK). Μιλώντας με αδερφούς Κούρδους, καταλαβαίνει κανείς ότι αυτό ήταν ένα σοκ, πέραν της ελπίδας για κάτι καλύτερο, πέραν της συγκίνησης για τον ηγέτη Οτσαλάν. Για τους Κούρδους και τις Κούρδισσες, το PKK είναι και πατέρας και μητέρα, μια οικογένεια που τους προστάτεψε για δεκαετίες από τη βαρβαρότητα του τουρκικού φασιστικού κράτους. Δεν μπορούν να δεχτούν τη διάλυσή του για μια χειρότερη κατάσταση, αλλά οι 40.000 αντάρτες και αντάρτισσες, όπως και τα εκατομμύρια του κουρδικού λαού, καταλαβαίνουν ότι το κάλεσμα δεν είναι το τέλος της ιστορίας. Βασίζεται στη στρατηγική για μια πολιτική λύση που υπάρχει εδώ και χρόνια, κυρίως από το 1999 όταν ο Οτσαλάν επέλεξε να πάει στην Ευρώπη για να την προωθήσει, πριν συντονιστούν όλες οι χώρες και κάνουν το χατίρι της Τουρκίας.
Τα χρόνια που ακολούθησαν, ο κουρδικός αγώνας εντάθηκε μεταβάλλοντας τον στόχο από ένα κουρδικό εθνικό κράτος σε μια δημοκρατική αυτονομία, μια νομική και πολιτική οντότητα. Αν δεν ήταν το PKK και αν ο Οτσαλάν δεν ρίσκαρε τη ζωή του φεύγοντας από τη Συρία το 1998 και παλεύοντας για μια πολιτική λύση, το παράδειγμα της Ροζιάβα θα ήταν ένα όνειρο και ο κουρδικός αγώνας θα είχε διαλυθεί προ πολλού.
Επί της παρούσης, αυτό είναι το βασικό μήνυμα του καλέσματος του Οτσαλάν και όχι η διάλυση του PKK: Ότι γίνεται ξανά μια πολιτική πρόταση και ότι η Τουρκία υποχρεώνεται να αναγνωρίσει την ύπαρξη κουρδικής οντότητας, ως αποτέλεσμα του πολύχρονου αγώνα του PKK. Αλλά αυτή τη στιγμή, τίποτα δεν μπορεί να θεωρηθεί δεδομένο. Τα όπλα των Κούρδων δεν κατατέθηκαν, ο τουρκικός στρατός συνεχίζει τις επιθέσεις κυρίως στο νότιο Κουρδιστάν και στη Ροζιάβα και ο Οτσαλάν παραμένει σε απομόνωση. Βασική προϋπόθεση μιας ειρηνευτικής προσπάθειας είναι η συμμετοχή του Οτσαλάν, ο οποίος αναμένεται να μεταφερθεί σε κάποιου είδους κατ’ οίκον περιορισμό, ενώ βασικός σκοπός παραμένει η νομική και πολιτική οντότητα στο τουρκοκρατούμενο Κουρδιστάν. Και για να βρίσκεται σε αυτή τη θέση ο κουρδικός λαός, του οποίου την ύπαρξη αγνοούσε όλος ο κόσμος πριν 50 χρόνια, χρειάστηκαν δεκαετίες θυσιών, αντίστασης και υπομονής. Ο αγώνας τους συνεχίζεται και οφείλουμε να είμαστε στο πλευρό τους.
