Ειδήσεις έκτακτες και τρανταχτές προ ενός δευτερολέπτου. Το αμέσως επόμενο όμως, είναι μπαγιάτικες και …φυσιολογικές! Πριν λίγες μέρες, στον Λευκό Οίκο, άγριο bullying από Τραμπ και Βανς στον Ζελένσκι, χθες «ελάτε να υπογράψουμε», από τον ίδιο. Το ερώτημα «γιατί ο Ουκρανός πρόεδρος επιστρέφει στο τραπέζι παρά τον εξευτελισμό;», απαντάται μάλλον με το ότι στον σημερινό, πραγματικό κόσμο, σπάνια ο Δαβίδ θα κερδίσει τον Γολιάθ.
Όπως και να το δούμε, αυτά είναι μέσα στο παιχνίδι. Που, όταν είναι τόσο άγριο όσο τώρα, αβροφροσύνες δεν χωράνε και η κωλοτούμπα γίνεται αποδεκτή, ακόμα και με ανακούφιση. Μη ξεχνάτε ότι είμαστε και από τους πρώτους διδάξαντες και εμείς στην Ελλάδα. Δεν πάνε και πολλά χρόνια, που κάναμε δημοψήφισμα να μην αποδεχτούμε τους όρους της ΕΕ κι όταν μας είπε ο Γιούνκερ «τελειώνετε», κάναμε τις πάπιες.
Πρέπει να αναγνωρίσουμε, ωστόσο, ότι αυτός ο άνθρωπος, ο Ζελένσκι, που εξελέγη πρόεδρος της Ουκρανίας λόγω της δημοφιλίας του ως τηλεοπτικός αστέρας (κάτι που συμβαίνει σε πολλές χώρες – για φανταστείτε να συνέβαινε κάτι παρόμοιο σε μας όταν εισέβαλαν στο νησί μας οι Τούρκοι…), έχει τραβήξει τα πάθη του Ιησού μετά την εισβολή του Πούτιν. Και, κατά γενική ομολογία, έχει σταθεί –και με το παραπάνω, μάλιστα– στο ύψος των περιστάσεων. Ακόμα και «επαίτης» έγινε για χάρη της πατρίδας του. Και μπορεί κάποιος με βεβαιότητα να πει ότι, κόντρα στο «μεγαθήριο» που ακούει στο όνομα «Βλαντιμίρ Πούτιν», τα έχει καταφέρει. Τώρα, του έχει λάχει και ο οδοστρωτήρας Τραμπ. Πόσα να αντέξει;
Σαν χθες, 5 Φεβρουαρίου του 1953, πέθανε ο Ιωσήφ Στάλιν, ύψος μόλις 1,62μ., ο οποίος στην παντοδυναμία του στην πάλαι ποτέ Σοβιετική Ένωση «καθάρισε» χιλιάδες ανθρώπους. Δυστυχώς, δεν πέθανε μαζί του και ο Σταλινισμός. Τόσο στη χώρα του, όσο και αλλού…
Απόσπασμα από την Σκέψη της Ημέρας του Γιώργου Λιγνού, πρώην manager και δασκάλου, νυν παρατηρητή των ανθρωπίνων πραγμάτων, για «Το Παραμύθι δίχως όνομα της Ευρώπης»:
Η αλλαγή της πολιτικής των ΗΠΑ λόγω της επανεκλογής του προέδρου Τραμπ φέρνει τις ευρωπαϊκές χώρες απέναντι στην άσχημη πραγματικότητα.
Χάρις την ασπίδα των ΗΠΑ οι ευρωπαϊκές χώρες μπορούσαν να
υιοθετήσουν ένα ειρηνικό προφίλ και να ξοδεύουν ελάχιστα για την άμυνα.
Όλο αυτό μου θυμίζει το «Παραμύθι Χωρίς Όνομα» της Πηνελόπης Δέλτα, όπου το Βασίλειο των Μοιρολατρών με βασιλιά τον Αστόχαστο βρίσκεται σε τραγική κατάσταση και στο τέλος δέχεται επίθεση από τον ξάδελφο βασιλιά.
Όταν ο γιος του Αστόχαστου πηγαίνει να επιθεωρήσει τον στρατό και τον στόλο, το μόνο που βρίσκει είναι ένας χωλός με δυο φελούκες και λέει τη φράση που από τότε που το διάβασα σαν παιδί δεν την έχω ξεχάσει: «Στόλος Στρατός, παρών!».
Μαθαίνουμε ότι η Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν στη Σύνοδο Κορυφής σήμερα, θα προτείνει ένα φιλόδοξο σχέδιο επανεξοπλισμού της Ευρωπαϊκής Ένωσης ύψους 800 δισεκατομμυρίων ευρώ και αύξηση του εμψύχου δυναμικού κατά
300.000. Το δίλημμα «βούτυρο ή κανόνια» φαντάζει απειλητικό!…
Υστερόγραφο, για τα σόσιαλ μίντια: Μπαίνεις στο Facebook, όλοι είναι ευτυχισμένοι. Μπαίνεις στο Twitter (που τώρα στα χέρια του Μασκ έγινε Χ) και όλοι είναι εκνευρισμένοι. Μπαίνεις στο Instagram και όλοι είναι σέξι. Μπαίνεις στο TikTok και όλοι είναι κωμικοί. Μπαίνεις στο LinkedIn, όλοι είναι επιτυχημένοι. Και τέλος, μπαίνεις στο e-banking κι όλα είναι ένα ψέμα, μια ανάσα, μια πνοή. Όπως λέει κι ο Καζαντζίδης στο «Δυο πόρτες έχει η ζωή»!…
