Το σκηνικό στη Μέση Ανατολή παραμένει ρευστό και οι εξελίξεις των τελευταίων ημερών μάλλον περιπλέκουν τα πράγματα αντί να τα ξεκαθαρίσουν.
Κατ’ αρχάς είναι η Αραβική Σύνοδος του Καΐρου. Όπως όλοι ανέμεναν το σχέδιο της Αιγύπτου για τη Γάζα υιοθετήθηκε ομοθύμως, την ώρα όμως που καμία από τις αραβικές χώρες, πλην των επηρεαζόμενων, δηλαδή της Αιγύπτου και της Ιορδανίας είναι πρόθυμη να πιέσει για την εφαρμογή του.
Ιδιαίτερα μετά την απόρριψή του από το Ισραήλ και κυρίως τις ΗΠΑ. Πρόκειται άλλωστε για ένα σχέδιο μακράν της πραγματικότητας επί του εδάφους.
Ο βασιλιάς Αμπντάλα της Ιορδανίας προσπαθεί παρασκηνιακά να επαναφέρει την ιδέα των δύο κρατών στο τραπέζι όμως, μετά από την εμπειρία της Γάζας και της καταστροφής που προκάλεσε η Χαμάς κανείς, ακόμα και τα ίδια τα αραβικά κράτη, δεν μπορεί να φανταστεί πώς θα μπορούσε να γίνει κάτι τέτοιο.
Αξίζει εδώ να αναφερθεί ότι μόνο από το 1994 μέχρι το 2020 (πόσω μάλλον το 2025), οι Παλαιστινιακές περιοχές έλαβαν (σ.σ. επίσημα στοιχεία του Οργανισμού Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης στο Παρίσι) το αστρονομικό ποσό των 40 δισεκατομμυρίων δολαρίων σε ξένη βοήθεια.
Χωρίς κανείς να γνωρίζει που πήγε ένα τεράστιο μέρος της, πέραν ενός 35% (14 δηλαδή δισεκ. δολάρια) τα οποία ήταν ο… προϋπολογισμός της Παλαιστινιακής Αρχής. Ανάμεσά τους και τα επιδόματα για όσους σκοτώνουν Ισραηλινούς και για τις οικογένειες των δραστών τα οποία η Ραμάλα υποσχέθηκε να σταματήσει, αφού επί της ουσίας και πέραν του εξωφρενικού του πράγματος έγιναν και επάγγελμα πια αλλά, μετά, ο Μαχμούτ Αμπάς είπε, μόλις τις προάλλες, πως «ακόμα και με τις τελευταίες μας δεκάρες θα στηρίζουμε τους φυλακισμένους».
Μόνο που δεν μιλάμε για φυλακισμένους αλλά για καταδικασμένους τρομοκράτες για δολοφονίες ακόμα και παιδιών οι δε «δεκάρες», πρώτον δεν είναι καθόλου δεκάρες και, δεύτερον, δεν είναι δικές τους.
Οι Άραβες και όχι μόνο λοιπόν, έχουν κουραστεί να βλέπουν το ίδιο έργο σε επανάληψη, ιδιαίτερα με δεδομένο ότι για να έχουμε μια εικόνα των μεγεθών, οι Παλαιστινιακές περιοχές είναι σε έκταση (5,905 τ.χλμ.) τόσο όσο οι ελεύθερες περιοχές της Κύπρου (5,860 τ.χλμ.). Η δε Γάζα έλαβε ένα πολύ μεγάλο μέρος αυτής της αστρονομικής βοήθειας και ενώ μπορούσαν να γίνουν θαύματα – η Λωρίδα είναι μόλις 45 τ.χλμ. δηλαδή δέκα τ.χλμ. πιο μεγάλη από τη Λεμεσό – τίποτα δεν άλλαξε.
Οι δωρητές, λοιπόν, και ειδικά οι Άραβες οι οποίοι δωρίζουν το μεγαλύτερο μέρος, αν και κάποιοι περιέκοψαν σημαντικά τη βοήθεια τα τελευταία χρόνια, δεν βλέπουν πώς θα υλοποιηθεί αυτή η προσέγγιση. Και σίγουρα δεν είναι διατεθειμένοι να τα βάλουν με τον Τραμπ για χάρη της προσέγγισης όταν, η Χαμάς λέει πως δεν θα αφοπλιστεί το δε σχέδιο του Καΐρου προβλέπει να φυλαχτούν τα όπλα που της απέμειναν σε… αποθήκες.
Μια ακόμη δυσχερής εξέλιξη είναι η διαφαινόμενη προσπάθεια του Βασιλιά Αμπντάλα να δημιουργήσει έναν νέο σουνιτικό άξονα στην περιοχή προς αντικατάσταση του άξονα του Ιράν ο οποίος κατέρρευσε, εντάσσοντας σ’ αυτόν και τη Συρία αλλά και την Τουρκία. Η προσπάθεια αυτή προσκρούει στο ότι η μεν Δαμασκός δεν θέλει αυτή τη στιγμή να διαταράξει τις ισορροπίες η δε Άγκυρα είναι κόκκινο πανί για το Ισραήλ οι δε Άραβες δεν την εμπιστεύονται γνωρίζοντας τις προθέσεις της και τη στήριξη στους ισλαμιστές.
Την ίδια ώρα, ο έμπιστος του Βενιαμίν Νετανιάχου, Εγιάλ Ζαμίρ, μέχρι πρότινος υπαρχηγός των ενόπλων δυνάμεων ο οποίος θεωρείται ότι θα ακολουθήσει σκληρή γραμμή στο θέμα της Γάζας, πιστά δηλαδή τη γραμμή Νετανιάχου, ανέλαβε την ηγεσία του στρατού.
Η Ιερουσαλήμ, μετά και την εκ θαύματος αποτυχία των βομβιστικών επιθέσεων σε πέντε λεωφορεία τον περασμένο μήνα με τις εκρήξεις να σημειώνονται πριν να ξαναρχίσουν τα δρομολόγια, έχει αυξήσει τις επιχειρήσεις του Στρατού σε περιοχές – άντρα τρομοκρατών, όπως η Τζενίν, στις οποίες μέχρι τις προάλλες οι ισλαμιστές πολεμούσαν με την ίδια την Παλαιστινιακή Αρχή.
Το Ισραήλ ξεκαθαρίζει ότι θα διατηρήσει παρουσία εκεί μέχρι την εξουδετέρωση όλων αυτών των πυρήνων, κάτι που προκαλεί ανησυχία για το τι θα γίνει στο μέλλον ανάμεσα στους Παλαιστίνιους.
Τι θα γίνει, αλήθεια, στο μέλλον; Οι προβλέψεις γίνονται όλο και δυσκολότερες. Αυτό που επίσης καταγράφηκε στο Κάιρο και θολώνει το τοπίο ήταν ο διπλωματικός μεν, ξεκάθαρος δε παραμερισμός του Μαχμούτ Αμπάς και του ρόλου του από τους Άραβες ηγέτες οι οποίοι θεωρούν ότι η εποχή του έχει τελειώσει.
Μια βαθιά προβληματική, διεφθαρμένη και ελλειμματική περίοδος σίγουρα. Αλλά τι έρχεται μετά τον Αμπάς;
Μπορεί άραγε κανείς να φανταστεί, στα σοβαρά, ότι θα έρθει κάτι καλύτερο;
