Σε ευαισθησίες που οριζοντιώνονται στο μη μου τα ωφελήματα τάραττε…
Στη δίνη ατέρμονων συζητήσεων περιπλεκόμαστε τις τελευταίες μέρες, ως κυπριακή πολιτεία και κοινωνία, για το περιβόητο θέμα των πολυσυντάξεων. Φαντάζει ως ένας άλλος γόρδιος δεσμός, προκαλώντας ανάλογους τριγμούς…
Είναι όντως απροσμέτρητα προκλητική η περίπτωση του, που ξεπερνά τις όποιες κόκκινες γραμμές. Την ίδια στιγμή που καταγράφονταν με βάση τελευταίες έρευνες, σκαρφαλωμένα ποσοστά (28,9% στο γενικό πληθυσμό και 29.000 παιδιών), που διαβιούν στα όρια της φτώχειας ή και κάτω απ’ αυτά. Όταν οι συντάξεις των περισσότερων εργαζομένων, που δεν συνωστίζονται σε προνομιούχες ομάδες ή τάξεις, σε σχέση και με τις απαιτήσεις των σημερινών συνθηκών διαβίωσης, μπορούν να χαρακτηρίζονται «πείνας» και καταρράκωσης της αξιοπρέπειας.
Το να εξελίσσεται τέτοιο σήριαλ και να εκδηλώνεται τόση δυστοκία για τον εξορθολογισμό μιας τόσο χτυπητής στρέβλωσης, που σοβεί στο όλο σύστημα και επενεργεί τόσο διαβρωτικά σε βαθύτερους ιστούς της κοινωνίας, συνιστά δείγμα μιας άλλης ανικανότητας και ανεπάρκειας, η οποία ακόμα πιο πέρα, άπτεται της σήψης, ως φαινομένου που ευδοκιμεί σ’ αυτό τον τόπο.
Όταν για ένα τέτοιο, λοιπόν, ζήτημα, για το οποίο υποτίθεται όλοι δέχονται και παραδέχονται ότι συνιστά πρωτοφανή στρέβλωση και πρόκληση, δεν μπορεί να υπάρξει συνεννόηση για το πώς επέρχονται οι ενδεδειγμένες διορθώσεις και η αποκατάσταση του περί δικαίου αισθήματος, τότε, ναι, η πρόκληση γίνεται ακόμα μεγαλύτερη και ακόμα πιο ασύλληπτη. Και πιο πέρα, όταν στήνονται ν/σ σε ωσμώσεις του «άλλαξε ο Μανωλιός και φόρεσε τα ρούχα του αλλιώς». Και ο λόγος για την εξόφθαλμη μετατροπή των πολλαπλών συντάξεων σε πολλαπλά ωφελήματα και άλλες ύποπτες παραλλαγές.
Θα ήταν ιδιαίτερα ενδιαφέρον, πάντως, εκεί που το θέμα σε Κοινοβουλευτικό και άλλο επίπεδο, με τα τόσα «σόου» και αμφιέσεις (θα ζήλευαν και οι καρναβαλίστικες), να έβγαιναν στοιχεία για το πότε και πώς, αλλά και από ποιους (με όλες τις αποδείξεις και τα ονόματα) έγιναν όλες αυτές οι νομοθετικές συρραφές, πιο εξευγενισμένα ρυθμίσεις, για να βρισκόμαστε σήμερα μπροστά από ένα «έκτρωμα», στο οποίο με τη μεγαλύτερη άνεση του προσδίδεται και συνταγματικός μανδύας… Σε επίπεδο, μάλιστα, βαρβάτης και ανέγγιχτης κατοχύρωσης. Έχει, βεβαίως, τη σημασία του, γιατί είναι δείκτης και της ευθύνης των ιδίων των πολιτών για το πώς δέχονται και ανέχονται κάποια πράγματα σ’ αυτό τον τόπο ή ακόμα και κατά πόσο παίρνουν πρέφα ή είναι υποψιασμένοι ως προς το τι τεκταίνεται στην πλάτη τους. Εκτός κι αν τόσα χοντροκομμένα μπορούν να περνούν στα μουλλωχτά…
Χθες, παρεμπιπτόντως, τιμούσαμε τη μνήμη του Σταυραετού του Μαχαιρά, το μέγεθος της θυσίας του οποίου ξεπετάγεται σ’ άλλες κορυφογραμμές και ενατενίσεις. Σε συγκρίσεις τόσο ασύγκριτες. Από το τότε στο σήμερα.
Δυστυχώς, το «Μολών Λαβέ» που αναφώνησε τότε και σάρκωνε ό,τι πιο αυθεντικό γι’ αρχές, αξίες, ιδανικά, πατριωτισμό και στοιχειωνόταν με ό,τι πιο ωραίο και ευγενές, εκπίπτει σήμερα σε άλλες εκδοχές. Εκείνες που εξυφαίνονται μέσα από το…μη μου τα ωφελήματα τάραττε…
Και όποιος καταλαβαίνει…
Πόσο σε τιμούμε αθάνατε Γρηγόρη;
