Ήταν σεισμός. Οι δονήσεις, δύο χρόνια μετά, συνεχίστηκαν. Το ίδιο ισχυρές. Μας συγκλόνισαν. Προερχόμενες από μια τραγωδία. Με 57 θύματα. Και πολλαπλάσιους ανθρώπους να αναγκάζονται να συνεχίσουν τη ζωή τους με έναν εφιάλτη. Ο προχθεσινός συγκλονισμός προερχόταν από την οργή. Την οποία ένας ολόκληρος λαός κουβαλά μέσα του. Και στην Ελλάδα και στην Κύπρο. Τι παράξενο όμως. Η οργή γέννησε την ελπίδα. Η λαοθάλασσα η οποία κάλυψε κάθε γωνιά της Ελλάδας και κάθε γωνιά της Κύπρου. Η αφύπνιση ενός λαού. Αυτή είναι η ελπίδα! Αναδύθηκε μέσα από τις συγκλονιστικές εκδηλώσεις για την φρικτή τραγωδία στα Τέμπη.
Στις 23.18 της 28ης Φεβρουαρίου, ένα μαύρο πέπλο κάλυψε την Ελλάδα από άκρη σε άκρη. Μαζί και την Κύπρο. Ηχούν ακόμη στ’ αφτιά μας οι περιγραφές της φρίκης. Ο διασώστης Γιάννης Γούλας: «Οι συνάδελφοι προσπαθούν να συλλέξουν είτε ολόκληρα σώματα είτε μέλη και να τα μεταφέρουμε στο νοσοκομείο». Η προϊστάμενη της ιατροδικαστικής υπηρεσίας Λάρισας, Ρουμπίνη Λεονταρή, προσθέτει αβάστακτη φρίκη: «Έχει ληφθεί από το κάθε μέλος (σ.σ. ανθρωπίνου σώματος) DNA, οπότε κάποιο μέλος που μπορεί να ανήκει σε μια σορό διαμελισμένη, θα αποδοθεί στη σορό. Κάποια μέλη που δεν θα ανήκουν σε σορό, θα έχουμε το DNA τους».
Αμέσως μετά ο σπαραγμός των γονέων: «Τα σκοτώσανε τα παιδιά. Ποιος θα τα φέρει πίσω; Τι θα πάω τώρα στη μάνα και στον αδερφό του; Κάτι άυλο; Ένα ανύπαρκτο DNA; Ήθελε να ανοίξει τα φτερά του και του τα έκοψαν αυτοί οι εγκληματίες. Θα μας δώσουν κλειστά φέρετρα. Θα μας χτυπήσουν και την πλάτη…».
Λόγια τραγικά. Φορτωμένα πόνο. Προφητικά όμως. Διότι αυτή ήταν η προκλητική πραγματικότητα που ακολούθησε. Οι πολιτικοί τα μασάνε. Τα συγκαλύπτουν. Τα μπαζώνουν. Κυκλοφορούν ψεύτικα βίντεο για να παραπλανήσουν. Επιχειρούν με δηλώσεις να θολώσουν τα νερά.
Πόση φρίκη μπορεί να αντέξει ο άνθρωπος; Πόση οδύνη; Πόση πρόκληση; Η οργή ξεχειλίζει. Εμφανίζεται απειλητικότερη και από την φρίκη και από την οδύνη. Βρίσκει εκτόνωση στα χείλη μιας μάνας: «Σκάστε σήμερα όλοι οι πολιτικοί! Σήμερα ουρλιάζουν οι μανάδες!».
Δύο χρόνια μετά, είναι ξεκάθαρο σαν το νερό της πιο κρυστάλλινης πηγής. Ο λαός δεν ανέμενε το όποιο πόρισμα της όποιας επιτροπής ή της όποιας κυβέρνησης. Έχει βγάλει το δικό του πόρισμα. Σαφές. Αδιαμφισβήτητο. Ισχυρό. Η απόλυτη ευθύνη βαρύνει την Πολιτεία. Εκείνην η οποία για μια ακόμη φορά έδειξε εγκληματική αμέλεια. Τραγική ανευθυνότητα. Αδιανόητη ανικανότητα. Αλλά και μια αχαρακτήριστη ανηθικότητα. Έθεσε τα χρήματα πάνω από τις ανθρώπινες ζωές.
Γι’ αυτό προχθές, στις πλατείες έστειλε εκκωφαντικό μήνυμα. Στην Αθήνα. Στη Θεσσαλονίκη. Στην Πάτρα. Στην Καστοριά. Στην Λευκωσία. Στην Λεμεσό. Στην Λάρνακα. Σε πόλεις του εξωτερικού. «Δεν έχω οξυγόνο». «Απαιτώ δικαιοσύνη». «Δεν έφταιγε η κακιά η ώρα. Έφταιγε η κακιά η χώρα»!
Οι εικόνες, αν και ήταν πένθος, αναδύουν ελπίδα. Ήσαν εκεί κάθε ηλικία. Η περιγραφή της φίλης Άντρης Λαούρη στο facebook άκρως χαρακτηριστική: «Στη χθεσινή συγκέντρωση στην Πλατεία Ελευθερίας είδα κόσμο κάθε ηλικίας να καταφθάνει, δίχως να τον νοιάζει η βροχή. Να μαζεύεται και να γίνεται ένα. Να ακούει με συγκλονισμό την ομιλία του ιερέα πατέρα του Κυπριανού που ήταν στο τρένο. Να δακρύζει… Σε μια εκδήλωση δίχως κομματικό χαρακτήρα και δίχως οποιοδήποτε χρωματισμό. Είδα μαθητές να κρατούν πανό με συνθήματα, δίχως φανφάρες και ανοησίες. Ηλικιωμένους να στέκονται δύσκολα και να αρνούνται να κάτσουν. Είδα μαμάδες και μπαμπάδες να κρατούν τα χέρια των παιδιών τους και να τα σφίγγουν λίγο παραπάνω την ώρα που ακούγονταν τα ονόματα των 57… Είδα ανθρώπους. Ανθρώπους που ένιωθαν».
Το ίδιο ρίγος διαπέρασε εκατομμύρια ανθρώπους στις διάφορες πλατείες. Ας μην ξεγελιόμαστε όμως. Η λατρεμένη Ελλάδα είναι διάσπαρτη από δεκάδες «Τέμπη» και δεκάδες «Μάτι». Όπως διάσπαρτη από δεκάδες μικρά ή μεγάλα «Μαρί» είναι και η λατρεμένη Κύπρος μας. Όλα προϊόν διαχρονικού πολιτικαντισμού. Διαχρονικής αμέλειας. Διαχρονικής αδιαφορίας. Διαχρονικής ανικανότητας. Αναμένουν την κατάλληλη συγκυρία. Ένα ανθρώπινο λάθος. Μια «κακιά στιγμή» για να εκραγούν. Για να σπείρουν απέραντη φρίκη, οδύνη και πόνο. Για να μαυροφορέσουν μανάδες, συζύγους και αδελφές.
Ας μην γελιόμαστε. Αν η προχθεσινή «επανάσταση» δεν έχει συνέχεια, τίποτα δεν θα αλλάξει. Μια τέτοια ανθρώπινη θάλασσα θα μπορούσε να επέβαλε πλήρη δικαιοσύνη (που δεν έγινε) για την τραγωδία στο Μαρί. Θα μπορούσε να άλλαζε τον ρουν του αγώνα της Αντριάνας Νικολάου. Ένας τέτοιος ορμητικός ανθρώπινος χείμαρρος θα μπορούσε να έφραζε το δρόμο στην τεράστια αδικία της καρατόμησης του Οδυσσέα Μιχαηλίδη.
Ας μην γελιόμαστε. Μόνο όταν φράξουμε το δρόμο στην αμέλεια της Πολιτείας, μπορεί να αλλάξει κάτι. Μόνο όταν γεμίζουν οι πλατείες σε κάθε τραγική εξέλιξη ή σε κάθε κορυφαία αδικία. Μόνο όταν θα απαιτούμε δυναμικά την τιμωρία των ανίκανων και των επικίνδυνων, θα ελαχιστοποιήσουμε τις τραγωδίες.
Ας μην γελιόμαστε. Μόνο όταν θα κάνουμε βίωμά μας το βαθύ νόημα του τεράστιου Ελύτη: «Την Άνοιξη αν δεν τη βρεις, τη φτιάχνεις», θα υπάρξει σωτηρία! Προς το παρόν, ας κρατήσουμε την ελπίδα! Αυτήν που γεννήθηκε προχθές στις πλατείες. Όσο υπάρχουν άνθρωποι που νιώθουν, θα υπάρχει και ελπίδα…
