Το ραμαζάνι, ο ιερός μήνας της νηστείας των μουσουλμάνων, αρχίζει σήμερα με τη Δύση του ήλιου σήμερα και όπως και πέρσι, η ανησυχία είναι διάχυτη, τόσο στην ισραηλινή κοινωνία όσο και στους ίδιους τους Παλαιστινίους, τους μετριοπαθείς τουλάχιστον, αφού, παραδοσιακά η περίοδος χρησιμοποιείται από τους τζιχαντιστές για τρομοκρατικές επιθέσεις. Πέρυσι η Ισλαμική Τζιχάντ είχε καλέσει ανοιχτά τους Παλαιστίνιους να μετατρέψουν το ραμαζάνι σε «Μήνα του Τρόμου».
Το μόνο που δείχνει να αλλάζει φέτος σ’ αυτό το τεταμένο σκηνικό είναι η ένταση της δημόσιας αποκήρυξη της Χαμάς και των φρικαλεοτήτων που διαπράττει από ολοένα και περισσότερους υψηλόβαθμους κληρικούς οι οποίοι ενοχλούνται από την πλήρη ταύτιση πλέον του ισλάμ με την τρομοκρατία, τουλάχιστον στα μάτια του υπόλοιπου πλανήτη.
Το πρόβλημα είναι πως αυτοί οι κληρικοί δεν είναι στη Δυτική Όχθη και ούτε βέβαια στη Γάζα αλλά στη Σαουδική Αραβία και τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα κυρίως. Παρά ταύτα οι τοποθετήσεις αυτές επηρέασαν και επηρεάζουν τόσο εντός όσο και εκτός των δύο περιοχών. Αν αυτό θα αλλάξει κάτι; Σε πρώτο στάδιο όχι, ειδικά στη Δυτική Όχθη αλλά και την Ιερουσαλήμ όπου ακραίοι κληρικοί κηρύττουν το μίσος και υποκινούν ταραχές ακόμα και μέσα από το αλ Άκσα.
Οι ίδιοι οι Παλαιστίνιοι λένε πως ο συνεχιζόμενος πόλεμος έχει πλήξει σοβαρά την οικονομία και πως οι χιλιάδες των νεκρών και η καταστροφή στη Γάζα έχουν αποκαρδιώσει τον κόσμο ο οποίος πλέον δεν βλέπει διέξοδο από την κατάσταση που δημιουργήθηκε.
Το πρόβλημα εντός των Παλαιστινίων είναι πως δεν υπάρχει ελευθερία έκφρασης όσον αφορά την κριτική προς τα πάνω και, εν αντιθέσει με το τι νομίζει πολύς κόσμος αυτό αφορά όχι μόνο τη Γάζα, όχι μόνο τη Δυτική Όχθη όπου η κριτική προς τον Αμπάς μπορεί να γίνει και επικίνδυνη υπήρξαν ακόμα και θάνατοι δημοσιογράφων και άλλων στα χέρια της Αστυνομίας του, αλλά και στην Ιερουσαλήμ. Θυμάμαι έντονα αυτό που έζησε το καλοκαίρι, πήρα το τραμ από την οδό Γιάφα μπροστά από το Δημαρχείο, το κέντρο ουσιαστικά της εβραϊκής Ιερουσαλήμ και κατέβηκα μια και μόνο στάση πιο κάτω στο ολότελα διαφορετικό κόσμο της Πύλης της Δαμασκού.
Ο κόσμος, όπως είχε συμβεί και ενωρίτερα στην παλιά πόλη, φοβόταν να μιλήσει. Το ενδιαφέρον είναι πως από τα συμφραζόμενα οι μισοί έδειχναν να φοβούνται το Ισραήλ, αργότερα θα μάθαινα ότι είναι οι πιο «ακραίοι» σε πολιτική άποψη ή όσοι έχουν συγγενείς στη Δυτική Όχθη οι οποίοι ανήκουν στο χώρο αυτό, οι υπόλοιποι δε έλεγαν πως η κατάσταση είναι πολύπλοκη και δεν θέλουν να μιλούν γι’ αυτό το θέμα. Μπορούσε δε κανείς να καταλάβει ότι όσοι μαζεύονταν τριγύρω δεν έρχονταν όλοι από περιέργεια… Ούτε στην Ιερουσαλήμ φυσικά θα τολμούσε κανείς να πει, έστω κι αν διαφωνούσε που οι πλείστοι συμφωνούν ούτως ή άλλως με την πρακτική, ότι είναι ενάντια στην καταβολή 279 εκατομμυρίων δολαρίων το χρόνο σε όσους φυλακίζονται για τρομοκρατία από την Παλαιστινιακή Αρχή, την ώρα που ο κόσμος εκεί υποφέρει. Κανείς όμως.
Αυτοί λοιπόν οι άνθρωποι είναι απλά απηυδισμένοι. Θα μπορούσε κανείς να το ζωγραφίσει με πιο ευφάνταστες εκφράσεις όμως δεν είναι θα ήταν ακριβές. Ο κόσμος δεν είναι δυστυχισμένος, έχει απλά κουραστεί με τους κύκλους της βίας που έρχονται και ξανάρχονται αλλά και με την ανικανότητα και τη διαφθορά των Παλαιστινιακών ηγεσιών οι οποίες είχαν την ευκαιρία να αλλάξουν τα πράγματα κάποτε, όμως τα θαλάσσωσαν. Χώρια βέβαια η διαφθορά.
Οι Παλαιστίνιοι έχουν φτάσει στο σημείο να ελπίζουν πως κάθε γιορτή απλώς δεν θα είναι χειρότερη από την περσινή. Φέτος δε, λένε ότι το Ραμαζάνι πέρσι κύλησε σχετικά ομαλά όμως, τώρα τα δεν δείχνουν να είναι τόσο εύκολα.
Αμφότερες οι πλευρές εκτιμούν πως λόγω και των συνομιλιών και της εκεχειρίας η οποία βρίσκεται στον αέρα, ο μήνας του Ραμαζανιού θα είναι κρισιμότερος από τους πλείστους μετά την 7η Οκτωβρίου. Κι αυτό δεν μπορεί να το επηρεάσει κανείς. Προς το καλύτερο τουλάχιστον.
