Η συνέντευξη από την Ντόχα του εκ των ηγετικών στελεχών της Χαμάς, Μούσα Αμπού Μαρζούκ στους New York Times και ειδικά η αναφορά του πως, εάν γνώριζε που θα οδηγούσε η 7η Οκτωβρίου δεν θα είχε στηρίξει την επίθεση, προκάλεσαν αίσθηση αλλά όπως φαίνεται και τριγμούς στην τρομοκρατική οργάνωση.
Για την αίσθηση, αυτό που επιβάλλεται να υποδείξει κάποιος, όσο αυτονόητο και εάν θα έπρεπε να είναι, είναι πως ο Μαρζούκ δεν είπε ότι μετανιώνει την επίθεση την οποία πολλάκις δικαιολόγησε στην αρχή ούτε βέβαια και τη σφαγή 1.200 ανθρώπων από τη Χαμάς αλλά, το ότι αυτή οδήγησε την οργάνωση ένα βήμα πριν την καταστροφή.
Ο Μαρζούκ είναι φανερό πως εξίσου, καθόλου δηλαδή, ενδιαφέρεται και για τους Παλαιστίνιους. Είναι άλλωστε ο άνθρωπος, εντός ή εκτός εισαγωγικών, ο οποίος σε άλλη συνέντευξη όταν ρωτήθηκε γιατί η Χαμάς έφτιαξε 500 χιλιόμετρα με τούνελ κάτω από τη Γάζα αλλά ούτε ένα καταφύγιο για τους αμάχους -τους οποίους μάλιστα οδηγούσε εσκεμμένα στο θάνατο χρησιμοποιώντας τους ως ανθρώπινες ασπίδες και όταν σκοτώνονταν ως μέσο προπαγάνδας- είχε πει το αδιανόητο: ότι δουλειά της Χαμάς ήταν να προστατεύει τους «μαχητές» της και πως η προστασία των αμάχων ήταν δουλειά των Ηνωμένων Εθνών!
Τώρα, η Χαμάς, όχι ο ίδιος, έσπευσε να πει ότι δεν είπε αυτό ακριβώς ο Μαρζούκ και πως η απόδοση των όσων είπε, ήταν τμηματική. Ωστόσο, δύσκολο είναι να φανταστεί κανείς το πώς και το γιατί οι New York Times θα παραποιούσαν τα λόγια του συγκεκριμένου, όταν μάλιστα ο ίδιος δεν τα διέψευσε και κυρίως όταν δεν ήταν και η πρώτη φορά που έλεγε, όχι αυτό συγκεκριμένα αλλά άλλα πράγματα τα οποία αποκλίνουν από τη βασική γραμμή της Χαμάς.
Τι σημαίνει όμως αυτή η εξέλιξη, η διαφωνία και η σπουδή της Χαμάς να την καλύψει;
Κατ΄ αρχάς είναι το βασικό: το ζήτημα του αφοπλισμού της οργάνωσης στη Γάζα. Ο Μαρζούκ φαίνεται πως έχει μια άλλη προσέγγιση και αυτό το δήλωσε και στους NYT. Είπε πως η οργάνωση είναι έτοιμη να διαπραγματευτεί το ζήτημα των όπλων, κάτι που η Χαμάς επίσης έσπευσε να αμφισβητήσει, λέγοντας ότι δεν αποδόθηκαν σωστά οι δηλώσεις του ούτε για το θέμα αυτό. Διεμήνυσε δε ότι δεν πρόκειται ποτέ να παραδώσει ποτέ «τα όπλα της αντίστασης».
Η επόμενη μέρα για τη Γάζα περνά πρωτίστως μέσα από τον αφοπλισμό της Χαμάς. Κανένας εχέφρων άνθρωπος δεν μπορεί να φανταστεί την παραμονή των παραφρόνων αυτών στη Γάζα, πόσω μάλλον την παραμονή τους και με οπλισμό. Το Κάιρο το όποιο προσπάθησε στο βιαστικό του σχέδιο – απάντηση στον Τραμπ να αγγίξει το ζήτημα, κατέληξε σε μια αστεία πρόταση όπως ο οπλισμός παραδοθεί και φυλαχθεί σε αποθήκες τις οποίες θα φρουρούν Ευρωπαίοι αλλά και Αιγύπτιοι.
Η πραγματικότητα είναι πως όλα αυτά είναι επακόλουθα της σχεδόν ολοκληρωτικής ήττας της Χαμάς, του σχεδόν για να ακριβολογούμε, και του γεγονότος ότι ο Τραμπ δεν άφησε τον Νετανιάχου να την καταστρέψει τελείως, προφανώς διότι και ο ίδιος αντιλαμβανόταν ότι κάτι τέτοιο ήταν ανέφικτο.
Με τη διακοπή του πολέμου το Ισραήλ πήρε κάποιους από τους ομήρους πίσω ενώ ο Τραμπ, με την πρότασή του για μετακίνηση των κατοίκων της Γάζας έφερε τη Χαμάς σε ακόμα δυσκολότερη θέση και έδωσε στο Ισραήλ ένα πρόσθετο διαπραγματευτικό ατού.
Ο Μαρζούκ λοιπόν και δεν είναι τυχαίο ότι θεωρείται διαχρονικά ένας από τους πιο πιστούς στο Κατάρ, απηχεί μια τάση εντός της Χαμάς η οποία προσπαθεί να διασφαλίσει έναν ρόλο, τον όποιο ρόλο για την οργάνωση έτσι που τα πράγματα να μην οδηγηθούν στα άκρα και είτε να εφαρμοστεί το σχέδιο Τραμπ, είτε το Ισραήλ το οποίο βρίσκεται στα όριά του με τις συνεχείς επιδείξεις σαδισμού της Χαμάς με τους ομήρους να αποφασίσει ότι θα περάσει ξανά στον πόλεμο με ότι αυτό συνεπάγεται. Δεν πρέπει κανείς να ξεχνά ότι υπάρχει και η εσωτερική πίεση των συγκυβερνώντων ακροδεξιών προς τον Νετανιάχου.
Η αλήθεια όμως είναι πως κανείς δεν πιστεύει ότι μπορεί να υπάρξει μέλλον στη Γάζα με τη Χαμάς να έχει τον οποιονδήποτε ρόλο μετά την 7η Οκτωβρίου και τα όσα την ακολούθησαν. Μάλιστα, ελάχιστοι, ακόμα και εντός των Αράβων μοιάζουν να πιστεύουν Στην ανάθεση και στην Παλαιστινιακή Αρχή του ελέγχου της Γάζας, κάτι που το Ισραήλ απορρίπτει επίσης προβάλλοντας τη θέση ότι δεν υπάρχει και μεγάλη διαφορά – στην πράξη – ανάμεσα στη Χαμάς και τον Αμπάς.
Αυτή η εξίσωση μπορεί να ξαφνιάζει εκ πρώτης όψεως, όμως ούτε η Ραμάλα δείχνει διατεθειμένη να πείσει ότι μπορεί και κυρίως ότι θέλει. Πριν από μερικές μέρες και μετά από απαίτηση της Ουάσιγκτον η Παλαιστινιακή Αρχή δήλωσε ότι σταμάτησε να πληρώνει τα εξωφρενικά επιδόματα στους έγκλειστους τρομοκράτες. Επιδόματα μάλιστα τα οποία καθορίζονται με βάση το ύψος της ποινής – και συνεπώς εάν σκότωσαν Ισραηλινούς και πόσους – και τα οποία ανέρχονται σε 279 εκατομμύρια δολάρια ανά έτος. Με τα λεφτά να προέρχονται κυρίως από την εξωτερική βοήθεια και με την ίδια Παλαιστινιακή Αρχή να δίνει ως μέγιστο επίδομα σε ευάλωτες ομάδες Παλαιστινίων μόλις… 170 δολάρια, την ώρα που για τους βαρυποινίτες τα “Pay-To-Slay” επιδόματα όπως αποκαλούνται πλέον ανέρχονται σε έως και 4.300 δολάρια το μήνα.
Όταν μερικές μέρες, μετά το Ισραήλ δήλωσε ότι η Παλαιστινιακή Αρχή παραπλανεί και ότι αντί να πληρώνονται μέσω του λογαριασμού στις ισραηλινές φυλακές τα λεφτά κατατίθενται μέσω του λογαριασμού των υπηρεσιών πρόνοιας των Παλαιστινίων έτσι που να μην τα βλέπουν οι Ισραηλινοί, ο Μαχμούτ Αμπάς αντί να φροντίσει να δώσει κάποιες εξηγήσεις είπε, απαντώντας ουσιαστικά αν και όχι ευθέως, ότι «ακόμα και με τις τελευταίες μας δεκάρες θα συνεχίσουμε να πληρώνουμε τους φυλακισμένους».
Η δήλωση προβλήθηκε βέβαια δεόντως από το Ισραήλ ως ξεκάθαρη πια απόδειξη του γεγονότος ότι η Παλαιστινιακή Αρχή κοροϊδεύει τον έξω κόσμο όταν, μάλιστα, πέρα από τους «δικούς της» η Ραμάλα πληρώνει τα λεφτά αυτά και σε τρομοκράτες της Χαμάς τους οποίους και αποκαλεί «φυλακισμένους».
Αυτή λοιπόν τη στιγμή η όποια προσπάθεια είτε της Παλαιστινιακής Αρχής είτε και των άλλων προσεγγίσεων εντός της Χαμάς να έχουν τον όποιο ρόλο πέφτουν στο κενό.
Κανείς, ούτε καν οι πλείστοι Άραβες πλέον δεν δείχνουν να πιστεύουν ότι έτσι μπορεί να υπάρξει επόμενη μέρα. Και ελλείψει άλλων εφαρμόσιμων ιδεών αλλά και υπό το βάρος της δικής τους επιθυμίας να τελειώσει αυτή η ιστορία, όπως και της αδυναμίας τους βέβαια να στηρίξουν λύσεις σαν αυτή του Τραμπ, οι Άραβες, ειδικά οι του Κόλπου πλην του Κατάρ, μάλλον θα συνεχίσουν να παρακολουθούν χωρίς να μετέχουν. Με σποραδικές δηλώσεις άνευ αντικρίσματος.
Αυτός που είπε ότι η σιωπή είναι χρυσός δικαιώνεται και εδώ πανηγυρικά. Και βολεύει τους πλείστους στο παιγνίδι.
