Μια πολύ δύσκολη εβδομάδα είναι αυτή που διανύουμε στην Ελλάδα. Την Παρασκευή 28 Φεβρουαρίου, είναι η 2η επέτειος της σιδηροδρομικής τραγωδίας στα Τέμπη, όπου 57 άνθρωποι, νέοι ως επί το πλείστον, έχασαν τη ζωή τους.
Την Κυριακή 26 Ιανουαρίου φέτος, εντελώς αυθόρμητα, χωρίς καμία συγκεκριμένη κομματική οργάνωση, άρχισαν να μαζεύονται στο Σύνταγμα. Απλώς, είχε διαδοθεί από τους συγγενείς των θυμάτων, η επιθυμία να συγκεντρωθούν στην Πλατεία Συντάγματος, με ένα κεράκι, για να θυμηθούν και να κλάψουν για τους δικούς τους ανθρώπους.
Μερικοί, έγραψαν επάνω σε χαρτόνια, τη φράση «Δεν έχω Οξυγόνο». Φράση που λέγεται ότι ακούστηκε από τα ηχητικά τεκμήρια που παραδόθηκαν στις Αρχές και κατόπιν στην δικαστική διερεύνηση.
Σιγά-σιγά, λοιπόν, μαζεύτηκαν πάνω από 30.000 άνθρωποι. Σε μια σχεδόν βουβή διαμαρτυρία.
Ήταν, είναι μια τραγωδία που άγγιξε όλους τους Έλληνες. Ταυτίστηκαν με τα θύματα και τις οικογένειές τους. Και θύμωσαν δικαίως για το κράτος και όλες εκείνες τις διαχρονικές παθογένειες που το εμποδίζουν να γίνει κράτος κανονικό.
Γι’ αυτό συγκρούστηκαν δύο τρένα που κινούνταν στην ίδια γραμμή, την ώρα που ο σταθμάρχης κοιμόταν.
Γι’ αυτό και κάηκαν 104 ψυχές τον Ιούλιο του 2018 στο Μάτι, τη στιγμή που η Μετεωρολογική Υπηρεσία είχε προειδοποιήσει από νωρίς το πρωί όταν μετά το μεσημέρι αναμένονται θυελλώδεις άνεμοι, εξαιτίας των οποίων και ματαιώθηκαν όλες οι πτήσεις στο Αεροδρόμιο Αθηνών.
Παρόμοια και στο Μαρί, τον θλιβερό Ιούλιο του 2011, στην εκεί Ναυτική Βάση. Από έκρηξη σε εμπορευματοκιβώτια με πολεμικό υλικό, σκοτώθηκαν 13 άνθρωποι και τραυματίστηκαν 63.
Όλες αυτές οι τραγωδίες μπορούσαν να είχα αποφευχθεί. Γι’ αυτό και το «Δεν έχω Οξυγόνο», παίρνει τόσο μεγάλη διάσταση.
Η υπόθεση των Τεμπών, έχει πάρει τον δρόμο της δικαστικής διερεύνησης. Βρίσκεται σε προχωρημένο στάδιο
>> Πραγματικά, με ξεπερνάει αυτή η απαίτηση του Ντόναλντ Τραμπ να του δώσει η Ουκρανία «πρόσβαση και χρήση» του ορυκτού πλούτου της χώρας, προκειμένου –λέει– να πάρει πίσω «κάτι» από τα πολλά χρήματα και οπλικά συστήματα που έδωσε η Ουάσινγκτον στο Κίεβο.
Ευτυχώς, λέω, που δεν μας βοήθησε εμάς η Αμερική στην Κύπρο. Αντίθετα, έβαλε και αυτή το χεράκι της να χάσουμε τη μισή. Διαφορετικά, σίγουρα θα μας ζητούσε ο Τραμπ καμιά παραλία. Τι λέω; Καμιά Αμμόχωστο. Ή και τα μισά οικόπεδά μας με φυσικό αέριο!
Ανάρτηση της Ημέρας, στο Facebook, από τον Νικόλα Μολφέτα, Έλληνα που ζει μόνιμα στο Σιάτλ. Είναι διοικητικό στέλεχος σε μεγάλη εταιρεία πληροφορικής με έδρα εκεί:
«Η καταψήφιση από πλευράς των ΗΠΑ του κειμένου του ΟΗΕ για την εδαφική ακεραιότητα της Ουκρανίας είναι μεν εξοργιστική, αλλά δεν είναι εκεί η είδηση. Αυτή η κίνηση ήταν άλλωστε αναμενόμενη με βάση τα όσα –εξίσου εξοργιστικά– λέει και κάνει ο Τραμπ τις τελευταίες εβδομάδες. Το ενδιαφέρον είναι ότι μαζί με τις ΗΠΑ του Τραμπ, τη Ρωσία του Πούτιν, τη Βόρεια Κορέα του Κιμ, την Ουγγαρία του Ορμπάν και τη Λευκορωσία του Λουκασένκο, τάχθηκε και το Ισραήλ του Νετανιάχου».
Και μία ακόμα ανάρτηση. Στο Χ, από τον Βρετανό εκατομμυριούχο επιχειρηματία, Ριτσαρντ Μπράνσον, των Virgin καταστημάτων δίσκων και βιβλίων στην αρχή, καθώς και των ομώνυμων αεροπορικών και σιδηροδρομικών εταιρειών, στη συνέχεια:
«Το να πάρει η Αμερική το μέρος της Ρωσίας και της Βόρειας Κορέας για να εναντιωθεί σε ψήφισμα του ΟΗΕ που καταδικάζει την παράνομη εισβολή των Ρώσων στην Ουκρανία, ξεπερνά κάθε κοινή λογική και προσβάλει βάναυσα τους αμέτρητους, γενναίους πολίτες της Ουκρανίας που αντιστέκονται σθεναρά».
Και μια ρήση για το τέλος, από τον μέγα Ουίνστον Τσόρτσιλ: «Αν θέλεις να θυμώσει μαζί σου ένας Νοήμων, πες του Ψέματα. Αν θέλεις, πάλι, θυμώσει ένας Κρετίνος, πες του Αλήθεια».
Εικονογράφηση: Από ένα μικρό παιδί Στ΄ Δημοτικού από την Λάρισα.
