Γεννιέσαι κάπου στη Λεμεσό, στη Λάρνακα, στην Πάφο, σε κάποιο χωριό, ακόμα και στη Λευκωσία. Ακόμα και στον Άγιο Δομέτιο ή στον Πύργο Τηλλυρίας που εφάπτονται της Πράσινης Γραμμής. Απέναντι βλέπεις ένα βουνό με χαραγμένη στη μέση του μια σημαία. Πας σχολείο και στο τετράδιο απέξω γράφει «Δεν ξεχνώ». Το ίδιο και σε αφίσες που έφτιαξαν παιδιά προηγούμενων γενιών και αναρτιούνται στους διαδρόμους. Τι να μην ξεχάσεις όμως; Να μην ξεχάσεις την εισβολή που έγινε το ’74. Να μην ξεχάσεις πως η μισή σου πατρίδα είναι κατεχόμενη. Να μην ξεχάσεις πως το χωριό της μητέρας σου ή της γιαγιάς σου βρίσκεται πίσω από εκείνο το βουνό και βρέχεται από τη θάλασσα.
Να μην ξεχάσεις… Γρήγορα όμως συνηθίζεις την εικόνα του βουνού με τη σημαία που όπως έχεις μάθει είναι τουρκική και την χάραξαν εκεί οι κατακτητές συνεισφέροντας στο «Δεν ξεχνώ», για να μας θυμίζουν την παρουσία τους. Συνηθίζεις τόπο πολύ την εικόνα που δεν τη βλέπεις πια. Συνηθίζεις να κινείσαι πάντα προς το νότο έχοντας γυρισμένη την πλάτη στην άλλη πλευρά. Πας διακοπές με τους γονείς σου στην Αγία Νάπα και στην Πάφο. Πας εκδρομές στο Κούριο και μαθαίνεις την ύπαρξη της Σαλαμίνας. Πας στο Τρόοδος και μαθαίνεις και για το άλλο βουνό που είναι ο Πενταδάκτυλος. Αν δεν το πλησιάσεις όμως ποτέ δεν θα μάθεις πόσο όμορφο είναι. Αν δεν ανεβείς στο κάστρο της Καντάρας, να αφήσεις το βλέμμα να πλανηθεί απ’ άκρη σ’ άκρη, δεν μπορείς να εννοήσεις τι ακριβώς δεν πρέπει να ξεχάσεις. Αν δεν περπατήσεις στα σοκάκια της Κερύνειας, να μπεις στο κάστρο, να αφουγκραστείς την ιστορία μέσα από το Αββαείο του Μπέλλα Πάις, το σύνθημα (ξεπερασμένο έτσι κι αλλιώς) «Τα σύνορα μας είναι στην Κερύνεια» δεν θα είναι παρά ένα σλόγκαν που παπαγάλισες. Αν δεν δεις τη Λάπηθο, την Ακανθού, το Κάρμι, την Κυθρέα, το Ριζοκάρπασο, τον Κορμακίτη, σε λίγα χρόνια –ίσως και να έχει ήδη συμβεί- δεν θα αναγνωρίζεις ποιο είναι ποιο γιατί θα έχουν επικρατήσει άλλα ονόματα. Αν δεν ταξιδέψεις έστω και μια φορά κάποια Άνοιξη ανάμεσα στα περιβόλια της Μόρφου, δεν θα μπορέσεις ποτέ να καταλάβεις τι είναι αυτό που περιγράφει ο Μορφίτης.
Αν δεν δεις πόσο όμορφο είναι το άλλο μισό της Κύπρου ίσως να ξεχάσεις την ύπαρξη του συνηθίζοντας να ζεις στο μισό κομμάτι. Αν δεν συνεχίσεις να το περπατάς, ίσως σβήσουν οριστικά τα χνάρια σου και ο τόπος σου είναι ξένος. Αν δεν γνωρίσεις τους ανθρώπους ίσως συνεχίσεις να φοβάσαι και να μισείς.
Δεν είναι λύση, είναι ελπίδα.
