Θα του εξηγήσει, λέει, ότι όταν είσαι σύμμαχος δεν κάνεις τον άλλο να «υποφέρει με δασμούς». Υπόσχεται να συμβεί αυτό ο Εμανουέλ Μακρόν, όταν αισίως θα συναντηθεί σήμερα στην Ουάσινγκτον με τον Τραμπ, ο οποίος έχει απειλήσει να επιβάλει δασμούς σε σειρά προϊόντων της ΕΕ, πέρα των άλλων περιπτώσεων. Θα του εξηγήσει και θα καταλάβει… Ποιος τελικά θα καταλάβει τι, είναι ένας άλλος γρίφος για γερούς λύτες.
Εκείνο για το οποίο τελικά μπορεί να είναι σίγουρος κάποιος, είναι ότι μάλλον μεγάλα κεφάλια, όπως στην προκειμένη περίπτωση ο Μακρόν, βρίσκονται μακράν της πραγματικότητας ή ακόμα δεν θέλουν να τη συνειδητοποιήσουν. Από την εκλογή του ο Τραμπ έδωσε δείγματα πώς προχωρεί και μάλιστα ψυχρά και αμείλικτα… Αλλά και πόσο μακράν κείται από του να εισέλθει σε τροχιές ενσυναίσθησης… και να δείξει κατανόηση αν υποφέρουν οι σύμμαχοί του. Ο ανταγωνισμός στην προκειμένη περίπτωση ήδη από πολλού προσέλαβε χαρακτήρα αλληλοεξόντωσης, με διακύβευμα το ποιος επικρατεί, πατώντας ακόμα και επί πτωμάτων… Και με πολύ περισσότερους παίκτες. Ζούμε σε μια εποχή που η έννοια του «συμμάχου», μάλλον χρήζει επαναπροσδιορισμού.
Είναι τέτοιοι οι καιροί σήμερα, που συλλαμβάνουν την Ευρώπη εξ απροόπτου. Και εδώ είναι το ζήτημα για τους Ευρωπαίους ηγέτες, οι οποίοι γονυπετούν ενώπιον του Τραμπ για να επικαλεστούν τα φιλάνθρωπα αισθήματά του. Δυστυχώς, ενώ ένα από τα βασικά συστατικά της ΕΕ εν τη γενέσει της ήταν το «εν τη ενώσει η ισχύς», εμφανίζεται σήμερα κουρελιασμένη σε ανθεκτικότητα και με δραματικά μειωμένες αντοχές. Φαίνεται να έχει αποψιλωθεί η «συγκολλητική ουσία» της.
Σήμερα το οικοδόμημα της ΕΕ εμφανίζεται τόσο διάτρητο αλλά και ευάλωτο, μπροστά στην επιχειρούμενη εκ νέου κυριαρχία των Αμερικανών, σε αποτυπώματα Pax Americana. Εμφανίζεται ανεπαρκής για να χαράξει δική της πορεία απέναντι στις ορέξεις Τραμπ, παραμένοντας στη σκιά μιας απρόβλεπτης Αμερικής. Και ακόμα πιο πέρα, οι διχαστικές τάσεις όχι μόνο δεν εκλείπουν αλλά και θεριεύουν κάτω από τον ασφυκτικό κλοιό των μεταναστευτικών ροών και της όξυνσης του δημογραφικού προβλήματος.
Οι πόλεμοι στην Ουκρανία και τη Γάζα, οι οποίοι παίρνουν μια νέα τροπή με την ανάμιξη Τραμπ, αποτελούν τα πιο ισχυρά δείγματα ότι ακόμα και σε θέματα ζωτικής σημασίας για την ίδια την Ευρώπη, περιορίζεται να διαδραματίζει ρόλο κομπάρσου και να παρακολουθεί τις όποιες εξελίξεις.
Και όμως η Ευρώπη θα μπορούσε… Να διαθέτει όλα εκείνα τα στοιχεία, για να μπορούσε να μιλά σήμερα ο Μακρόν, σε μια άλλη γλώσσα… Και ο Τραμπ να τον έπαιρνε στα σοβαρά.
