Ένα κομματικό συνέδριο, μπορεί να δώσει διέξοδο στα κομματικά αδιέξοδα; Αυτό είναι ίσως το ερώτημα που θα πρέπει να απασχολεί, όχι μόνο τον Δημοκρατικό Συναγερμό που άνοιξε πρώτος τον χορό των κομματικών συνεδρίων που έσπευσαν να ανακοινώσουν σχεδόν όλα τα κόμματα αμέσως μετά τις βουλευτικές εκλογές, αλλά και όλους τους κομματικούς χώρους.
Εδώ και βδομάδες συζητείται και αναλύεται το τι έγινε και τι δεν έγινε στον Δημοκρατικό Συναγερμό. Τι προηγήθηκε, τι συζητήθηκε και τι τελικά αποφασίστηκε στο καταστατικό συνέδριο του προηγούμενου Σαββάτου, αλλά και ποιες συνέπειες να έχουν για το κόμμα, οι αποφάσεις που λήφθηκαν.
Ο Δημοκρατικός Συναγερμός ως η μεγαλύτερη ακόμα πολιτική δύναμη του τόπου και ως ο χώρος από τον οποίο τα τελευταία χρόνια κρίνεται η εξουσία, είναι λογικό να μονοπωλεί του ενδιαφέροντος στη δημόσια σφαίρα των κομματικών συζητήσεων. Κυρίως όμως γιατί έχει και πολύ… ζουμί, η ιστορία. Διότι στην κοινωνία του σήμερα, το ενδιαφέρον δεν το προσελκύει μια εξόχως πολιτική δράση, όσο ένα γεγονός μικροπολιτικής. Στον χώρο του Δημοκρατικού Συναγερμού, στην λίγο πριν και κυρίως στην μετά των προεδρικών εκλογών περίοδο, υπάρχει αυτό το πεδίο για να στρέφεται η προσοχή πάνω του.
Σε αυτό ασφαλώς ρόλο παίζουν και οι πρωταγωνιστές της ιστορίας με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, τροφοδοτώντας το ενδιαφέρον. Τι έκανε η Αννίτα, που πήγε, αν ήταν παρών ο Αβέρωφ, πώς χαιρετίστηκαν με τον Νίκο Χριστοδουλίδη, τι δηλώσεις έγιναν και τι υπονοούμενα αφέθηκαν μέσα από τα λεγόμενα τους, που έφαγαν, πότε μπήκε και πότε βγήκε ο Νίκος Αναστασιάδης και αν χαιρετίστηκε ή όχι και με τους υπόλοιπους. Ένα σκηνικό, που ξεπερνά τα στενά πλαίσια μιας κομματικής καθημερινότητας.
Η ουσία βέβαια στην όλη ιστορία από την οποία εκπηγάζουν και όλα αυτά τα κουτσομπολιά βρίσκεται στην μάχη που προετοιμάζεται για τις προεδρικές του 2028 και στα διάφορα εσωκομματικά παίγνια που βρίσκονται διαρκώς σε δράση. Το θέμα εξάλλου στον ΔΗΣΥ δεν ήταν ποτέ καθαρά πολιτικό. Η προεδρολογία δεν σταμάτησε ποτέ, στο χώρο της δεξιάς. Από την επομένη των τελευταίων προεδρικών εκλογών και πριν ακόμα ο Νίκος Χριστοδουλίδης αναλάβει την εξουσία, ξεκινούσε μια νέα προεκλογική εκστρατεία.
Βέβαια, το γεγονός ότι ο ΔΗΣΥ βρίσκεται διαρκώς στην επικαιρότητα με δημοσιεύματα και καυστικά σχόλια στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης, δεν σημαίνει κατ΄ανάγκη ότι είναι κακό. Αν μη τι άλλο, βρίσκεται στην επικαιρότητα.
Στα υπόλοιπα κόμματα τι γίνεται; Καλό ερώτημα. Τι γίνεται; Μπορεί να γίνονται και πολλά, αλλά πόσοι ενδιαφέρονται;
Ζούμε δυστυχώς στα χρόνια, που η απαξίωση, δεν αφορά μόνο τα κόμματα, αλλά αφορά γενικότερα την πολιτική. Η κοινωνία, είτε έχει κλειστά τα αυτιά της, είτε πλέον δεν στέκεται να αφουγκραστεί τα μηνύματα πολιτικής. Υπάρχει μεγάλη καχυποψία και έντονη αμφισβήτηση επί των πάντων. Ενδεχομένως και άδικη σε ένα βαθμό. Αλλά το πρόβλημα δεν είναι μονοσήμαντο και δεν έχει εύκολες απαντήσεις.
Επιστρέφοντας λοιπόν στο αρχικό μας ερώτημα για το αν μπορεί ένα καταστατικό συνέδριο, να επαναφέρει την κομματική αξιοπιστία και να αποκαταστήσει την εμπιστοσύνη στην πολιτική, η απάντηση είναι προφανώς και όχι.
Η απόσταση μεταξύ κομμάτων και κοινωνίας δεν δημιουργήθηκε από την μια στιγμή στην άλλη. Ήταν μία εξελικτική διαδικασία μέσα από την πορεία του χρόνου, η οποία εκφράζεται πλέον ως μία γενική απαξίωση προς την πολιτική και τους εκφραστές της. Έχει τεράστια επίσης σημασία να δούμε την τάση μιας όλο και μεγαλύτερης ομάδας της κοινωνίας, να τείνει και να επιδιώκει, να κινείται «εκδικητικά», σε ο,τι θεωρεί συστημικό. Κάνει επιλογές, έξω από τα συμβατικά πλαίσια και αναζητεί «σωτήρες». Αρπάζεται από συνθήματα και επιλέγει συνειδητά άτομα που θέλουν να αμφισβητήσουν ότι καθιερώθηκε ως «πολιτικά ορθό». Από τον Τραμπ μέχρι τον Φειδία. Γιατί;
Διότι δημόσιος βίος χωρίς πολιτική δεν μπορεί να υπάρξει, όμως όλα στην ζωή έχουν ένα κύκλο. Ίσως αυτή να πρέπει να είναι και η αφετηρία προβληματισμού όλων των φορέων πολιτικής στην αναζήτηση διεξόδου από τα πολιτικά αδιέξοδα της εποχής μας.
