Μιλώντας με τους ίδιους τους Συναγερμικούς είναι πολύ δύσκολο να βγάλει κάποιος ένα ασφαλές συμπέρασμα είτε για το αποτέλεσμα του καταστατικού συνεδρίου της της 15ης Φεβρουαρίου, είτε για τα όσα προηγήθηκαν (παρασκηνιακά ή δημοσίως), είτε και για το ποια είναι η προοπτική του μέλλοντος μετά τις αποφάσεις για διαγραφές μελών του κόμματος που ανήκουν στην κυβέρνηση Χριστοδουλίδη.
Όπως και να είχαν ή έχουν τα πράγματα, οι αποφάσεις λήφθηκαν. Πρυτάνευσε η λογική της καθαρότητας αντί της ανοχής. Μία καθαρότητα την οποία απαίτησαν, πριν ακόμα τις εκλογές του 2023, ουκ ολίγα προβεβλημένα στελέχη του κόμματος.
Η προηγούμενη ηγεσία του Δημοκρατικού Συναγερμού παρά το γεγονός ότι είχε κάθε λόγο να προχωρήσει σε μαζικές μάλιστα διαγραφές συμπεριφέρθηκε, ενδεχομένως, πιο έξυπνα. Δεν έλαβε την όποια απόφαση προφανώς γιατί επιμετρούσε το κόστος που θα προέκυπτε σε βάθος χρόνου. Όταν θα καταλάγιαζε ο κουρνιαχτός του εκλογικού αποτελέσματος.
Βεβαίως ο κουρνιαχτός της εκλογικής ήττας του 2023 ακόμα δεν έχει καταλαγιάσει, γιατί όσα συμβαίνουν σήμερα στην Πινδάρου είναι συνεπακόλουθο εκείνου του αποτελέσματος. Από την άλλη οι περσινές εκλογές όχι μόνο δεν βοήθησαν στο να αρχίσει να γυρίζει ο τροχός αλλά αντίθετα δημιούργησαν μια κατάσταση πραγμάτων η οποία εμφανώς επηρέασε και θα επηρεάζει και μελλοντικά εκτόπισμα του ΔΗΣΥ, παγκύπρια.
Η λάθος ανάγνωση, εκείνου του εκλογικού αποτελέσματος, στην ολότητά του, ενδεχομένως να έπαιξε ρόλο και σίγουρα θα επηρεάσει και την πάρα πέρα πορεία του κόμματος. Στις εκλογές του 2024 ο ΔΗΣΥ σώθηκε χάρη στο 24,8% που έλαβε στις ευρωεκλογές, πήρε την 1η θέση και εξέλεξε δύο ευρωβουλευτές. Αυτό ήταν που τον έσωσε την ώρα που σε επίπεδο τοπικής κοινωνίας, στις δημοτικές εκλογές υπέστη νέα βαριά ήττα, η οποία οφειλόταν και πάλι σε μια σειρά λάθος επιλογές της ηγεσίας του κόμματος.
Αντί λοιπόν η ηγεσία, στο σύνολό της, να κάτσει κάτω με τη δέουσα προσοχή και σοβαρότητα και να τα μελετήσει στο σύνολό τους τα δύο εκλογικά αποτελέσματα, επέλεξε να πανηγυρίσει για τις ευρωεκλογές. Γιατί πέραν της σωτήριας εκλογής δύο ευρωβουλευτών είδαν και τον αριθμό των ψήφων του κόμματος να ανεβαίνει κατά δέκα χιλιάδες σε σύγκριση με πέντε χρόνια προηγουμένως όταν ήταν άλλη ηγεσία στο κόμμα.
Και εκεί που όλοι ανέμεναν να κλείσουν όσα είχαν επισυμβεί στο πρόσφατο παρελθόν και να αρχίσει ο σχεδιασμός για τις κρίσιμες εκλογές του 2026, οι οποίες θα κρίνουν το μέλλον της ηγεσίας του ΔΗΣΥ, επανήλθαν με το κεφάλαιο διαγραφές. Βγήκαν μπροστά οι λογικές της καθαρότητας του κόμματος από τα όποια «παράσιτα» της κυβέρνησης Χριστοδουλίδη. Σάμπως και αυτό ήταν το μέγιστο πρόβλημα του Δημοκρατικού Συναγερμού αυτή τη στιγμή. Σάμπως και αυτή ήταν η στιγμή να πάνε σε τροποποίηση του καταστατικού, λες και ο ΔΗΣΥ με το προηγούμενο καταστατικό δεν λειτουργούσε ως οντότητα και ως κόμμα.
Από τους ίδιους τους Συναγερμικούς έχουμε ακούσει και μάθει πολλά ως προς το τι ήταν οι λόγοι που εν τέλει η ηγεσία του ΔΗΣΥ σύρθηκε (γιατί φαίνεται από τα όσα λέγονται πως όντως έτσι έγινε) στη λήψη αποφάσεων που έτσι ή αλλιώς θα προκαλούσαν ζημιά. Ανάμεσα στα ίδια τα μέλη και τα στελέχη του ΔΗΣΥ είναι πολύ ξεκάθαρο, το ξέρουν και το συζητούν μεταξύ τους και όχι μόνο, ποιοι οι λόγοι και τα άτομα που προκάλεσαν το φόβο και οδήγησαν στη λήψη μιας συγκεκριμένης απόφασης.
Για να πούμε του στραβού το δίκαιο, αυτή τη τάση, δηλαδή μια ομάδα να θέλει μετά επιτάσεως την καθαρότητα στο κομματικό της χώρο, είχε συμβεί και σε άλλα κόμματα. Το είδαμε και σε άλλα κόμματα να λαμβάνονται αποφάσεις για να απομακρυνθούν τα «παράσιτα». Και μαζί με τα «παράσιτα» έφυγε κι ένα μέρος του εκλογικού του εκτοπίσματος και έκτοτε δεν έχουν ανακάμψει.
Αλήθεια τι είναι εκείνο που κάνει την ηγεσία του ΔΗΣΥ να θεωρεί ότι κάτι ανάλογο δεν θα προκύψει; Πόσο μπορεί ο κομματικός πατριωτισμός των απλών Συναγερμικών μπορεί να συνεχίσει να αποτελεί σανίδα σωτηρίας.
Πάντως θα ήταν καλά, τώρα που τέλειωσαν και καθάρισαν τον χώρο τους, να ρίξουν και μια ματιά στα αριθμητικά δεδομένα της πορείας του ΔΗΣΥ από ιδρύσεώς του μέχρι σήμερα και να προσέξουν πότε η εκλογική του βάση ήταν διευρυμένη και υπό ποιες συνθήκες και πότε όχι.
Ο ΔΗΣΥ ανέβαινε όταν διεύρυνε την εκλογική του βάση και όχι όταν έδιωχνε στελέχη. Κέρδισε εκλογές όταν μάζευε και το τελευταίο κομμάτι, και τον τελευταίο αποστάτη. Την ίδια ώρα όμως έχανε εκλογές όταν έδιωχνε κόσμο.
Είναι λοιπόν καλό η ηγεσία του ΔΗΣΥ, όσο βρίσκεται ακόμα εκεί, να καθίσει κάτω και να ξαναδεί την ιστορία του κόμματος που ηγείται και την πορεία μέσα από τις κάλπες. Ίσως τότε καταφέρει και προλάβει να σώσει ο,τιδήποτε μπορεί να σώσει στον επόμενο ένα χρόνο.
