Δεν ξέρουμε πότε θα δούμε φυσικό αέριο στην επιφάνεια, ανακοινώνουν διάφορες χρονιές, αλλά ας κρατάμε μικρό καλάθι. Όμως, οι συμφωνίες που υπογράφτηκαν χτες, όπως και η στενότερη σχέση συνεργασίας της Κυπριακής Δημοκρατίας με την Αίγυπτο, είναι πιο σημαντική από αυτό.
Διότι προτεραιότητα για εμάς δεν είναι το εμπόριο του φυσικού αερίου, είναι το Κυπριακό. Οπότε η στρατηγική συνεργασία με μια περιφερειακή και ηγετική δύναμη της Μέσης Ανατολής και του μουσουλμανικού κόσμου, μια χώρα των 105 εκατομμυρίων, είναι αυτό που θα έπρεπε από χρόνια να επιδιώκουμε. Ίσως να πάει το μήνυμα και σε όσους στην Τουρκία θεωρούν ακόμα την Κυπριακή Δημοκρατία «εκλιπούσα» και σε όσους στην κατεχόμενη Κύπρο μπορούν να αντιληφθούν ότι μένουν πίσω από τις εξελίξεις όσο συνεχίζουν να εξυπηρετούν την Άγκυρα αντί την Κύπρο.
Θα αλλάξει κάτι; Άγνωστο. Αλλά, τουλάχιστον, εδώ έχουμε μια κινητικότητα με προοπτικές. Διότι η άλλη κινητικότητα, που όλοι επικαλούνται, η πενταμερής και οι απεσταλμένοι του Γκουτέρες, δημιουργούν κινητικότητα μεν, χωρίς προοπτική δε.
Χτες ακόμα όταν η Κυπριακή Δημοκρατία στο Κάιρο υπέγραφε σημαντικότατες συμφωνίες, ο Ερσίν Τατάρ δήλωνε ότι θα μεταβεί στη Γενεύη για να παρουσιάσει τη νέα πολιτική της τουρκικής πλευράς (την πολιτική της «κυριαρχικής ισότητας» και του «ίσου διεθνούς καθεστώτος») και ότι πάει ως «ισότιμος παράγοντας» με την ελληνοκυπριακή πλευρά. Ισότιμος παράγοντας όταν διαμαρτύρεται που οι Τουρκοκύπριοι δεν μπορούν να συμμετέχουν ούτε καν σε αθλητικά γεγονότα.
Και η «αντιπολίτευσή του και πιθανός επόμενος συνομιλητής μας, ο Τουφάν Ερχιουρμάν, δήλωνε πως «το κύριο ζήτημα που σχετίζεται με το Κυπριακό, το οποίο έχει μεγάλο αντίκτυπο στο εσωτερικό και ακόμη και στο εξωτερικό πεδίο, είναι η πολιτική ισότητα. Και χωρίς πολιτική ισότητα, ούτε ομοσπονδία, ούτε λύση είναι δυνατή».
Πού βρίσκεται η προοπτική με τέτοιες θέσεις; Όταν ακόμα και οι Τουρκοκύπριοι, που λένε ότι θέλουν λύση, θέτουν την πολιτική ισότητα ως κύριο ζήτημα του Κυπριακού και αγνοούν τα πιο απόλυτα γεγονότα: ότι την πολιτική ισότητα η ελληνοκυπριακή πλευρά την αποδέχτηκε από το 1991, ότι αυτό που την εμποδίζει να αποδεχτεί ακόμα και τις μη λειτουργικές ρυθμίσεις που θα ικανοποιούσαν περισσότερο τους Τουρκοκύπριους είναι η παρουσία της Τουρκίας και ο έλεγχος που ασκεί στους Τ/κ, ότι το κύριο ζήτημα δεν είναι η πολιτική ισότητα αλλά η κατοχή και το γεγονός ότι οι Τ/κ, δεξιοί κι αριστεροί, δεν συζητούν καν την απαλλαγή της Κύπρου από την τουρκική ομηρεία.
Πώς μπορούμε, δηλαδή, να τους εμπιστευτούμε ότι αν συμφωνήσουμε στην πολιτική ισότητα όπως εκείνοι την αντιλαμβάνονται δεν θα προβάλουν κάτι άλλο ως «κύριο ζήτημα του Κυπριακού»; Αφού αυτό κάνουν σε όλη την πορεία των όποιων διαπραγματεύσεων. Αλήθεια, πού το βρίσκουν το θράσος να μιλούν για την πολιτική ισότητα όταν έχουν τον Ερσίν Τατάρ να πηγαίνει στην Γενεύη για να παρουσιάσει την πολιτική των δύο κρατών;
Γι΄ αυτό πράγματι «ούτε ομοσπονδία, ούτε λύση είναι δυνατή» κι εμείς, το νόμιμο κράτος της Κύπρου, οφείλουμε να συνεχίσουμε τον δρόμο μας μέχρι να αντιληφθούν, προπάντων οι Τουρκοκύπριοι, ότι το ευρωπαϊκό κράτος το οποίο θα μπορούσαν να απολαμβάνουν ισότιμα με τους υπόλοιπους Ευρωπαίους πολίτες της Κύπρου, προχωρά χωρίς αυτούς.
