Δύο πολύ πρόσφατες αναφορές από τους ανώτατους αξιωματούχους της Πολιτείας, για τους νέους μας, όχι μόνο δεν επαληθεύονται στην πράξη, αλλά μάλλον αναδεικνύουν το μεγάλο χάσμα μεταξύ λόγων-ρητορικής από τη μια και πράξης από την άλλη. Αψευδή μαρτυρία δίνουν οι ίδιοι οι νέοι μας, οι οποίοι εμφανίζονται, όχι μόνο απογοητευμένοι αλλά και εξοργισμένοι, από ένα άτιμο σύστημα, που φυλάσσεται ως κόρη οφθαλμού. Λειτουργεί τόσο στραγγαλιστικά για τους ίδιους, αλλά και αποδομητικά για τα όποια όνειρα και τις ελπίδες τους, που τις μετατρέπουν σε φρούδες. Εις πείσμα των όσων αμολούνται τόσο ανέξοδα κάθε φορά, από τους κατέχοντες και εποφθαλμιούντες θώκους και εξουσίες.
Στην πρώτη περίπτωση, πρόκειται για τη δέσμευση – πόσο ταλαιπωρημένη, αλήθεια, και αυτής η έννοια – της Κυβέρνησης, απέναντι στους νέους και τις προοπτικές τους, όπως αυτή αναδείχθηκε πρόσφατα από τον ίδιο τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, όταν τόνιζε ότι «το κράτος τους παρέχει τα εργαλεία για να γίνουν ακόμη πιο ενεργοί και παραγωγικοί πολίτες προς όφελος όλων». Επρόκειτο, συγκεκριμένα, για χαιρετισμό του στο 20ο Ετήσιο Συνέδριο του Μεσογειακού Μοντέλου των Ηνωμένων Εθνών (MEDIMUN), που διοργάνωσε η Αγγλική Σχολή στη Λευκωσία.
Στην άλλη περίπτωση, η Πρόεδρος της Βουλής τόνιζε εμφαντικά και τόσο πειστικά ότι «όσοι έχουμε εκλεγεί για να βοηθούμε τους πολίτες, πρέπει να είμαστε δίπλα τους και ειδικά στη νέα γενιά, στην οποία πρέπει να δοθεί η ευκαιρία ν’ αναδείξει τις ιδέες αλλά και τις ανησυχίες της». Η κ. Αννίτα Δημητρίου μιλούσε σε μαθητές και μαθήτριες του Λυκείου Αγίου Αντωνίου, στη Λεμεσό.
Όσο πιο ωραία φαντάζουν τα λόγια ως προς το ενδιαφέρον για τους νέους μας, άλλο τόσο εκείνο που αναδεικνύεται στην πράξη είναι η τραυματική τους εμπειρία για το τι πραγματικά βιώνουν στην πράξη, στην καθημερινότητά τους. Και η οποία δεν συνιστά τίποτε άλλο, παρά ένα κόλαφο για το σύστημα που αφήνει τα ίδια τα παιδιά του ν’ αναζητούν το μέλλον τους οπουδήποτε αλλού εκτός από τον τόπο τους.
Πόσα κεφάλια – κεφάλαια πραγματικά δικά μας διαπρέπουν στο εξωτερικό, σε όλους σχεδόν τους τομείς, γιατί απλά ήταν απαγορευτικό γι’ αυτούς να παραμείνουν στον τόπο τους και ν’ αξιοποιηθούν δεόντως; Ένα σηψαιμικό σύστημα ημετεροκρατίας, ρουσφετιού και αναξιοκρατίας, παραμένει σταθερά αθάνατο και όχι μόνο δεν λέει να τιθασευτεί, αλλά και περισσότερο οργιάζει… Όλα κομμένα και ραμμένα στο πώς βολεύουμε πράγματα, πρόσωπα, καταστάσεις.
Τα δείγματα τόσο πολλά και τόσο καθημερινά. Γι’ αυτό θα ήταν πολύ πιο τίμιο να κοιτάζουμε στα μάτια τους νέους μας και να τους λέμε την αλήθεια, όσο πικρή κι αν είναι αυτή. Όσο για το μέλλον τους, αν εννοούμε αυτά που λέμε, ας αποτολμήσουμε ξηλώματα … όλων των σαθρών που μας διέπουν και τόσο επιμελώς συντηρούμε για δεκαετίες. Εδώ, αν έχουμε κότσια, ας το τολμήσουμε… Για να μπορούμε και να πείσουμε… για όσα τόσο απλά και ανέξοδα λέμε.
