Από τη μια, τολμούν να ψηφίσουν την ρηξικέλευθη (για τα κυπριακά δεδομένα) αλλαγή ώστε τον υποψήφιο του κόμματος στις προεδρικές εκλογές να επιλέγει το σύνολο των 50.000 μελών τους. Από την άλλη, ψηφίζουν την, παλαιοκομματικής νοοτροπίας, αποπομπή των μελών οι οποίοι υπηρετούν σε υπουργικό αξίωμα στην κυβέρνηση Χριστοδουλίδη. Από τη μια, βρήκαν τη δύναμη να αντέξουν σε εγωιστικές σκοπιμότητες και να ψηφίσουν να παραμείνει το όριο των τριών θητειών για τους βουλευτές ώστε να διασφαλιστεί η ανανέωση, να αποφευχθούν οι «επαγγελματίες» βουλευτές (με ό,τι κάτι τέτοιο συνεπάγεται) και ο καρεκλοκενταυρισμός. Από την άλλη, προχωρούν σε μιαν απόφαση, η οποία συντηρεί τη διχόνοια στις τάξεις του κόμματος.
Η χθεσινή απόφαση για επιλογή του υποψηφίου του κόμματος στις προεδρικές εκλογές από τα 50.000 μέλη του ΔΗΣΥ, αποτελεί ένα εξαιρετικά σημαντικό βήμα προς τα εμπρός. Άκρως εκσυγχρονιστικό. Έτσι θα αποφευχθεί στο μέλλον επανάληψη του τραυματικού σκηνικού το οποίο βίωσε το κόμμα στις τελευταίες προεδρικές εκλογές.
Η όποια απόφαση θα λαμβάνεται από την πλειοψηφία των μελών, δεν θα μπορεί να αμφισβητηθεί. Θα είναι η αποθέωση της δημοκρατίας. Άλλωστε, πλειστάκις επισημάναμε ότι δεν είχε καμία λογική, να εκλέγει το σύνολο των μελών τον πρόεδρο του κόμματος αλλά τον υποψήφιο, που πιθανώς θα κυβερνήσει τη χώρα, να τον εκλέγουν 1.000 άτομα του στενού πυρήνα.
Την ώρα, όμως, που η Πινδάρου έκανε ένα τόσο σημαντικό βήμα μπροστά, έρχεται να στρίψει το μαχαίρι στις πληγές της εσωστρέφειας ακόμη βαθύτερα. Η αποπομπή των μελών του κόμματος, που είναι διορισμένοι σε θέσεις υπουργείων (και είναι αρκετοί) έρχεται δύο ολόκληρα χρόνια μετά.
Από μόνο του το μακρύ αυτό χρονικό διάστημα, αποδυναμώνει την απόφαση. Καταδεικνύει την ατολμία της ηγεσίας αλλά και το βάθος της εσωστρέφειας, που λειτούργησε ως αποτρεπτικός παράγοντας. Μετά τις εκλογές, όταν ακόμη το σίδερο ήταν ζεστό, δεν κρίθηκε ότι η αποπομπή ήταν σοφή απόφαση και ότι εξυπηρετούσε τα συμφέροντα του κόμματος. Στη βάση ποιας λογικής μπορεί να κρίνεται το αντίθετο μετά από δύο χρόνια, όταν πλέον η κατάσταση είναι πιο ήρεμη;
«Δεν πρέπει να μας ενδιαφέρουν όσοι πήραν πόστα και προσωπικά οφέλη. Ούτε αυτοί που περιμένουν διορισμούς και οφίκια. Δεν πρέπει να μας νοιάζουν. Να απαλλαγούμε από τις μικροπολιτικές σκοπιμότητες που ενοχλούν την κοινωνία. Να προτάξουμε την ηθική έναντι της μικροπολιτικής. Να απευθυνθούμε στους απλούς πολίτες και τον απλό κόσμο του ΔΗΣΥ που δεν αναμένει κάτι προσωπικό».
Αυτά δήλωνε το περασμένο καλοκαίρι πρωτοκλασάτο στέλεχος του ΔΗΣΥ. Χθες, εγκλωβίστηκαν στις μικροκομματικές σκοπιμότητες. Επικεντρώθηκαν σε εκείνους που πήραν πόστα και οφέλη. Δεν απευθύνονται στην κοινωνία, που έχει κουραστεί από αυτά τα τερτίπια. Εστιάζουν μόνο στην ικανοποίηση εκείνης της μερίδας του κόμματος, που ζητά εκδίκηση.
Κάποιοι θα αντιτάξουν ότι είναι λογικό όταν μέλη μιας παράταξης αντιβαίνουν την κομματική γραμμή να μην έχουν θέση σε αυτήν. Ένα κόμμα, όμως, το οποίο θέλει να καυχιέται επί δεκαετίες ότι προασπίζεται την ελευθερία άποψης και επιλογής των μελών, δεν μπορεί σήμερα να παίρνει τέτοια απόφαση. Δύο χρόνια μετά.
Κυρίως, έπρεπε να επιμετρηθεί το κόστος της απόφασης. Καλώς ή κακώς, τον Χριστοδουλίδη ακολούθησε περίπου το 30% των ψηφοφόρων του κόμματος. Αναμφίβολα, πολλοί από αυτούς έχουν απογοητευθεί και απέσυραν την στήριξή τους. Είναι, όμως, πολλοί άλλοι, που παραμένουν στο κυβερνητικό στρατόπεδο.
Η χθεσινή απόφαση, το μόνο το οποίο θα πετύχει είναι την οριστική αποκοπή του ομφάλιου λώρου. Με ό,τι κάτι τέτοιο συνεπάγεται για ένα κόμμα, το οποίο αδιάκοπα χάνει ποσοστά την τελευταία δεκαετία. Που συνεχίζει να χάνει στελέχη και ψηφοφόρους προς την πιο ακροδεξιά κατάσταση. Που παραμένει ακόμη το μεγαλύτερο, απλώς και μόνο, λόγω των ανάλογων έως και μεγαλύτερων προβλημάτων που αντιμετωπίζουν τα υπόλοιπα κόμματα.
Βεβαίως, κάποιος θα μπορούσε να αντιτάξει ότι δεν μπορεί να ακυρώνονται τα θέματα αρχής χάριν των όποιων ψήφων. Σωστά. Αν, όμως, η επιλογή συναγερμικών να συμμετέχουν στην κυβέρνηση ενός Προέδρου προερχόμενου από τις τάξεις του ΔΗΣΥ ήταν θέμα αρχής, τότε η αποπομπή έπρεπε να είχε αποφασιστεί την επόμενη μέρα των εκλογών. Εύλογα κάποιος παρατηρεί ότι η απόφαση αφορά τους υπουργούς αλλά όχι τους διορισμένους από τον Νίκο Χριστοδουλίδη σε ημικρατικούς οργανισμούς ή στον περίγυρο του Προεδρικού. Ποια η διαφορά άραγε;
Άσε και που οι υπουργοί όταν αποχωρήσουν από την Κυβέρνηση, θα μπορούν να επανεγγραφούν στο κόμμα! Απόψεις επί τούτου, μπορεί να υπάρξουν αρκετές και είναι σεβαστές. Στην πολιτική, όμως, εκείνο που μετρά είναι το αποτέλεσμα. Το πρόβλημα του ΔΗΣΥ δεν είναι οι πέντε υπουργοί αλλά οι ψηφοφόροι του, που συνεχίζουν να στηρίζουν συνειδητά τον Χριστοδουλίδη.
Ο ΔΗΣΥ θα παραμείνει τριχοτομημένος μεταξύ των συναγερμικών που δεν συγχωρούν Χριστοδουλίδη και τους πέριξ του, τους συναγερμικούς που απογοητεύονται από τις θέσεις του και αποστασιοποιούνται ή μεταπηδούν στο ΕΛΑΜ και εκείνων, που βρίσκονται στο στρατόπεδο Χριστοδουλίδη. Όταν έχεις και μια ανίσχυρη πρόεδρο, τότε…
Το 2026 είναι έτος εκλογών. Με μαθηματική ακρίβεια, έρχεται νέο ηχηρό χαστούκι με νέα μείωση ποσοστών. Το μόνο που θα συνεχίσει να μετριάζει την καταστροφή είναι η χειρότερη θέση των άλλων κομμάτων, που πιθανότατα, θα διατηρήσουν την Πινδάρου στην πρωτιά!
