Ασφαλώς και υπήρχε μια κάποια ελπίδα όταν εκπροσωπούσε τους Τ/κ ο Μουσταφά Ακιντζί. Όπως είπε κι ο Νίκος Αναστασιάδης την περασμένη Τρίτη, αν το επέτρεπε η Τουρκία θα είχαν λύσει το Κυπριακό μαζί.

Εμείς δεν το πιστεύουμε αυτό, αλλά σίγουρα υπήρχαν περισσότερες ελπίδες παρά σήμερα με τον Τατάρ. Ας είμαστε ειλικρινείς, όμως. Δεν υπάρχει κανένας λόγος να συνεχίζουν οι πολιτικοί μας να κοροϊδεύουν τους πολίτες ότι αυτό που συζητούν με τον όποιο Τουρκοκύπριο ηγέτη είναι μια ομοσπονδιακή διευθέτηση.

Προσέξτε αντίδραση του Ακιντζί σε όσα είπε ο Αναστασιάδης. Και δεν εννοώ που απάλλαξε κι αυτός την Τουρκία («δεν είναι δίκαιο και σωστό να κατηγορούμε την Τουρκία για την αποτυχία στο Κραν Μοντάνα», είπε), αλλά για το τι επιδίωξε και αυτός με την ομοσπονδία. «Μια ομοσπονδιακή κυβέρνηση είναι μια εταιρική σχέση», είπε. «Σε μια εταιρική σχέση, οι αποφάσεις μπορούν να ληφθούν μόνο με την έγκριση και των δύο πλευρών». Κι αυτό για να δικαιολογήσει τη θέση του ότι στην ομοσπονδιακή κυβέρνηση για να ληφθεί οποιαδήποτε απόφαση πρέπει να έχει την έγκριση «τουλάχιστον ενός Τουρκοκύπριου υπουργού». Και επειδή αυτό δεν έγινε ακόμα αποδεκτό διαιωνίζεται η διαίρεση του νησιού…

Αλλά σε ένα κράτος, ευρωπαϊκό και δημοκρατικό, η σχέση δεν είναι εταιρική. Έστω κι αν αναφέρεται ως πολιτικός όρος και όχι κυριολεκτικά. Ακόμα κι έτσι, όμως, σε μια εταιρική σχέση όταν οι αποφάσεις δεν λαμβάνονται συναινετικά τις λαμβάνει όποιος ελέγχει την πλειοψηφία των μετοχών ή του διοικητικού συμβουλίου ή των κεφαλαίων. Για να μπορεί να δουλεύει και να μην κλατάρει η εταιρεία. Υπάρχει καμιά ομοσπονδία στον πλανήτη που για να ληφθεί μια απόφαση χρειάζεται την έγκριση όλων των συνιστώντα κρατίδια; Πού; Στην Αμερική; Στη Γερμανία; Έχουν κι αυτοί ομοσπονδιακές κυβερνήσεις.

Η γερμανική ομοσπονδία, για παράδειγμα, αποτελείται από δεκαέξι ομόσπονδα κρατίδια και μία κοινότητα, την κοινότητα των Γερμανών. Δεν είναι διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία αλλά πολυπεριφερειακή, οπότε το βασικό συστατικό δεν είναι το ίδιο. Αυτό το βασικό συστατικό είναι δοκιμασμένο αλλού, με ομοσπονδίες δύο μερών, που απέτυχαν: Τσεχοσλοβακία, Γιουγκοσλαβία, Πακιστάν… Τα γερμανικά κρατίδια δεν είναι διαχωρισμένα με βάση φυλετική ή θρησκευτική καταγωγή, ούτε υπάρχει κανένας περιορισμός εγκατάστασης και απόκτησης περιουσίας ανάμεσα στους πολίτες. Ούτε υπάρχει «ισότιμη συμμετοχή» σε όλους τους τομείς της διοίκησης (αυτή που εμείς λέμε πολιτική ισότητα και οι Τούρκοι εννοούν αριθμητική ισότητα) ούτε οι άλλες θρησκείες των Γερμανών ζητούν να επιβάλλονται με το ζόρι στο 64% των χριστιανών, που αποτελούν την πλειοψηφία. Ούτε ο αρχηγός της κυβέρνησης εκλέγεται εκ περιτροπής, εκλέγεται από το σύνολο του λαού για πέντε χρόνια και εκπροσωπεί όλη τη χώρα διεθνώς. Ούτε έχουν την απαίτηση οι μωαμεθανοί, που αποτελούν τη δεύτερη μεγαλύτερη θρησκευτική κοινότητα να έχουν δικό τους υπουργό Εξωτερικών ή δικό τους υπουργό Ευρώπης ή να υπογράφουν διεθνείς συμφωνίες ή να έχουν εκ περιτροπής διοικητή Κεντρικής Τράπεζας ή να έχουν δικό τους εναέριο χώρο. Ούτε βεβαίως η ομοσπονδία της Γερμανίας έχει καμιά ξένη χώρα να την κηδεμονεύει και να επεμβαίνει στην ανεξαρτησία και την κυριαρχία της όποτε της καπνίσει.

Θέλετε παράδειγμα για τα δικά μας; Ας πούμε ότι πρέπει να λάβει απόφαση η ομοσπονδιακή μας κυβέρνηση για το φυσικό αέριο. Από ποιους αγωγούς θα μεταφερθεί στις αγορές, ας πούμε. Οι Ελληνοκύπριοι υπουργοί κρίνουν ότι πρέπει να μεταφερθεί στην Αίγυπτο και ένας Τουρκοκύπριος ασκεί βέτο γιατί θέλει να μεταφερθεί στην Τουρκία. Τι θα γίνει; Θα τραβήξουν κλήρο; Ή θα πάνε σε ξένους δικαστές να αποφασίσουν; Έτσι θα κλατάρει, όπως και το 1960, η κυπριακή ομοσπονδία. Διότι με την Τουρκία ως κηδεμόνα αυτό θα συμβαίνει σε όλα. Όπως σήμερα αντιμετωπίζει χίλια προβλήματα η Βοσνία/Ερζεγοβίνη, και ειδικά οι ορθόδοξοι Σέρβοι πολίτες της, όπου και πάλι ανακατεύεται η Τουρκία υπέρ των μουσουλμάνων Μποζνιάκων.

Το πρόβλημα μας, λοιπόν, δεν είναι η πολιτική ισότητα ή ο ένας Τουρκοκύπριος που θα πρέπει να εγκρίνει όλες τις αποφάσεις της κυβέρνησης και όχι μόνο τις αποφάσεις που αφορούν την κοινότητά του. Είναι η Τουρκία. Η παρουσία της. Ο έλεγχος της στη χώρα μας. Κι όσο αυτό δεν το καταλαβαίνουν οι Τ/κ πολιτικοί, ούτε κι αυτός ο Ακιντζί, αυτή η εταιρική σχέση θα παραμένει μια θεωρία. Αυτό είναι που διαιωνίζει τη διαίρεση του νησιού. Όσες φορές και να το πούμε δεν θα σταματήσουμε να το επαναλαμβάνουμε.

Μας πλασάρουν μια παρωδία ομοσπονδιακού συστήματος, διαπραγματεύονται ένα χυδαίο πείραμα πάνω στις πλάτες μας που δεν έχει σχέση με ομοσπονδία και θέλουν να παριστάνουμε και τους διαλλακτικούς για να καταπίνουμε τις πομπώδεις νουθεσίες τους. Ασφαλώς θα κάνουμε υποχωρήσεις και συμβιβασμούς επειδή θέλουμε τη λύση. Κάναμε, όμως, τόσους πολλούς μέχρι τώρα και ουδέποτε δέχτηκε η άλλη πλευρά της «εταιρικής σχέσης» να συζητήσει καν την ουσία των προβλημάτων μας. Την απαλλαγή της Κύπρου από την τουρκική κηδεμονία. Όταν γίνει αυτό όλα τα άλλα θα είναι πανεύκολα.