«Είδα τη μεγαλύτερη αδελφή μου στα 16 της χρόνια, ανήμπορη, τρομοκρατημένη, να βασανίζεται και τελικά να πεθαίνει από ακρωτηριασμό γυναικείων γεννητικών οργάνων (ΑΓΓΟ). Ήταν απλώς ένα κορίτσι, όπως και εγώ, και της είπαν ότι αυτό ήταν κάτι απαραίτητο, που θα την έκανε «αγνή», «αποδεκτή» και θα ταίριαζε στο κοινωνικό καλούπι της «σωστής» γυναίκας. Αλλά αυτό που δεν της είπαν, ήταν ότι θα της έκλεβαν την υγεία της, την αξιοπρέπειά της και τελικά, τη ζωή της». Το επώδυνο προσωπικό της ταξίδι επιβίωσης, μοιράζεται μαζί μου – και με τους αναγνώστες του «Φ» – η 26χρονη Σομαλή Maryam Dahir ilmi, με αφορμή το συνέδριο για τον ΑΓΓΟ, που συνδιοργάνωσαν στις 5 Φεβρουαρίου 2025 στη Λευκωσία, το Μεσογειακό Ινστιτούτο Μελετών Κοινωνικού Φύλου (MIGS) και το Τεχνολογικό Πανεπιστήμιο Κύπρου (ΤΕΠΑΚ).
Πριν τρία χρόνια η Maryam έφυγε από τη χώρα της για να αποφύγει να υποστεί ΑΓΓΟ και ήρθε στην Κύπρο, όπου ζήτησε πολιτικό άσυλο. Πριν δύο χρόνια, αναγνωρίσθηκε ως πρόσφυγας στην Κύπρο και τώρα εργάζεται ως μεταφράστρια στην Υπηρεσία Ασύλου του υπουργείου Εσωτερικών. «Εκείνη τη μέρα – μου είπε η Maryam – έχασα τη Hafsa, την αδελφή μου… την είδα να υποφέρει και δεν μπορούσα να κάνω τίποτε, όντας ανήμπορη να τη σώσω. Στη συνέχεια, έτρεξα. Έπρεπε να τρέξω για τη ζωή μου. Δεν μπορούσα να μείνω σε ένα μέρος, όπου μου επιβλήθηκε αυτή η βία, όπου θα ήμουν η επόμενη. Έφυγα από το σπίτι. Τα άφησα όλα πίσω μου και ήρθα στην Κύπρο, αναζητώντας προστασία, ασφάλεια, ελευθερία, αν και ήξερα ότι ο δρόμος μπροστά μου, θα ήταν μακρύς και επίπονος. Ακόμα και τώρα, το τραύμα εκείνης της ημέρας εξακολουθεί να με στοιχειώνει.
Οι εικόνες, οι ήχοι, η μυρωδιά του πόνου της αδερφής μου, ζουν μέσα μου, κάθε μέρα. Κουβαλώ την απώλειά της στην καρδιά μου και ζω με τον φόβο ότι και άλλα κορίτσια θα συνεχίσουν να υποβάλλονται στην ίδια μοίρα. Η Κύπρος, μου έδωσε την ευκαιρία να βρω προστασία, αλλά η θεραπεία δεν είναι εύκολη. Ξυπνάω κάθε μέρα με το βάρος της μνήμης της αδερφής μου, γνωρίζοντας ότι ποτέ δεν είχε την ευκαιρία να ζήσει τη ζωή της, να κάνει τις δικές της επιλογές. Πρέπει ο κόσμος να μάθει ότι ο ακρωτηριασμός των γεννητικών οργάνων δεν είναι απλώς μια παράδοση ή μια πολιτιστική πρακτική – είναι έγκλημα που πρέπει να εξαλειφθεί. Θέλω να γίνω η φωνή για την αδελφή μου, για όλα τα κορίτσια που έχασαν τη ζωή τους και για εκείνα που εξακολουθούν να κινδυνεύουν.
Δεν θα μείνω σιωπηλή, θα συνεχίσω να μοιράζομαι την ιστορία μου, να εκπαιδεύω τους άλλους και να υποστηρίζω όσους δεν μπορούν ακόμη να μιλήσουν. Αν και το ταξίδι μου ήταν γεμάτο με αφάνταστο πόνο, είναι επίσης γεμάτο με ελπίδα, για ένα κόσμο όπου τα κορίτσια επιτρέπεται να μεγαλώνουν, να είναι ασφαλή, να είναι υγιή και να ζουν. Πιστεύω πως έχουμε όλοι τη δύναμη να μην αφήσουμε το τραύμα του παρελθόντος μας, να μας καθορίσει κι ελπίζω σε ένα μέλλον, όπου ο ΑΓΓΟ δεν θα είναι παρά μια οδυνηρή ανάμνηση του παρελθόντος».
