Για όσους, εκθειάζουν την τακτική του Τραμπ να λύνει (ή να θεωρεί ότι λύνει) κάθε πρόβλημα, ας καθίσουν λιγάκι κάπου με τον εαυτό τους και ας δοκιμάσουν πιλοτικά μες το μυαλό τους μία μελέτη «συγκεκριμένης περίπτωσης/ υπόθεσης» (case-study) που να τους αφορά.
Έχουμε μπροστά μας ένα εν εξελίξει μοντέλο. Την πρόθεση του Αμερικανού προέδρου να συναντηθεί άμεσα με τον Βλάντιμιρ Πούτιν και να τον πιέσει, ή να τον αναγκάσει, να δεχτεί μια συμφωνία για τερματισμό του πολέμου με την Ουκρανία.
Δηλαδή, μόνο τους δύο τους αφορά αυτό το πράγμα; Την Ουκρανία όχι; Ίσως να μην την ρωτήσουν καν.
Τους όρους ενός πιθανού deal Τραμπ – Πούτιν δεν τους γνωρίζουμε. Υποθέτω ότι θα πέσουν στο τραπέζι σε επόμενη φάση. Σύντομα, πάντως.
Η πιο πρόσφατη δήλωσή του χθες, με την ίδια έπαρση βεβαίως, είναι η εξής: «Νομίζω πως η Ουκρανία πρέπει να επιδιώξει την ειρήνη. Χάνει πολλούς ανθρώπους. Έχω ξαναπεί πως δεν έπρεπε εξαρχής να μπουν σε αυτόν το πόλεμο (σ.σ.: οι Ουκρανοί!)».
Όπως αντιλαμβάνεται και συμπεραίνει ο πιο καλόπιστος άνθρωπος, στη δήλωσή αυτή ο Τραμπ αρνείται να πει καν ότι η Ουκρανία είναι «ισότιμο μέλος» της όποιας ειρηνευτικής προσπάθειας και δικαιούται να υπερασπιστεί το δικό της μέλλον.
Δεν κρύβεται καθόλου ο Αμερικανός πρόεδρος. Τουλάχιστον μέχρι τώρα. Γέρνει προς την πλευρά του Πούτιν. Ίσως γιατί θεωρεί (διότι βλαξ δεν είναι), ότι αυτός είναι ο πιο δύσκολος κι αυτός κρατά το «ισχυρό χαρτί».
Επιμένω όμως στην περιγραφή του «σκηνικού» μιας τέτοιας πιθανής συμφωνίας. Θεωρούμε δεδομένο ότι ο Πούτιν δεν θα δώσει πίσω στην Ουκρανία τα εδάφη της που αυτός κατέλαβε από τις 24 Φεβρουαρίου 2022. Άρα, με το «καλημέρα», έχουμε νομιμοποίηση μιας εισβολής. Αν όχι και επιβράβευση!
Πώς θα μας φαινόταν, λοιπόν, εάν ο Τραμπ φώναζε κοντά του τον Ερντογάν και του έλεγε «έλα εδώ, κάτσε μαζί μου να κάνουμε ένα ντιλ για την Κύπρο»; Ερήμην των Κυπρίων; Ποιος τους ρωτάει τώρα, άμα συμφωνήσουν οι δυο τους;
Από την ημέρα που εξελέγη, ακούμε πολλούς επαίνους προς τον Τραμπ για τον άμεσο και ωμό τρόπο που συνάπτει νέες συμφωνίες και καταργεί παλιότερες. Το «άψε-σβήσε» και το «αυτό, το κόβω με το μαχαίρι», έχουν την αξία τους. Όπως π.χ., που ήδη «έκοψε» την «εισβολή» των ναρκέμπορων από το Μεξικό στην Αμερική.
Όμως, οι εκβιασμοί τύπου «θα σας βάλω δασμούς αν δεν αγοράζετε αμερικανικά αυτοκίνητα», είναι ωμός εκβιασμός.
Τραβηγμένα, όλ’ αυτά που γράφω, θα πείτε. Όπως αγαπάτε!
Αλλά πιο «τραβηγμένα» είναι όλα αυτά που ζούμε τελευταία. Όπου μια σφαγή 1.139 ανθρώπων (άμαχοι ως επί το πλείστον), μαχών σε γιορτινές εκδηλώσεις σε δύο εβραϊκούς οικισμούς και η αιχμαλωσία περίπου 250 ομήρων, ανάμεσά τους και 30 παιδάκια, έφερε έναν πόλεμο με χιλιάδες νεκρούς και τώρα είναι αντικείμενο «ανταλλαγής».
Δεν ξέρουμε πόσους ομήρους κρατούν ακόμα οι τζιχαντιστές της Χαμάς; Δεν ξέρουμε καν πόσοι από αυτούς είναι εν ζωή.
Πικρό συμπέρασμα, όπως και στην περίπτωση του από βορράν πολέμου Ρωσίας – Ουκρανίας: Κάνε μια εισβολή σε έδαφος που δεν σου ανήκει, μπες σε μια περιοχή και σφάξε ανθρώπους αθώους και έλα τώρα να κάνουμε μια ανισομερή ανταλλαγή αιχμαλώτων και ομήρων, διότι θα έρθει ένας Τραμπ να κάνει μετεγκατάσταση Παλαιστινίων και να κτίσει εκεί μια … Ντίσνεϊλαντ της Μέσης Ανατολής!…
ΥΓ1: Η επικράτηση, ως φαίνεται, της τραμπικής ισχύος και επιβολής καταστάσεων, πέρα από το αποκρουστικό της προσωπείο, έρχεται να αναδείξει και την ανικανότητα όλων εκείνων των «μικρών ηγετών», που άφηναν και αφήνουν προβλήματα άλυτα, με την ελπίδα κάποια μέρα να κατέβει κάποιο Άγιο Πνεύμα, ή ένας Άγριος Τραμπ και να τα λύσει όπως θέλει, με ένα ντιλ, άψε-σβήσε! Αυτούς τους «μικρούς», θεωρώ πιο επικίνδυνους.
ΥΓ2: Η άλλη λύση, μιας και το ’χει και η μέρα, είναι: Ερωτευμένοι όπου Γης, Ενωθείτε!
