Θα ήταν μια πολύ επιτυχημένη κωμική παράσταση αν αφορούσε κάποιους άλλους, όχι εμάς. Είναι πάντα πιο εύκολο να γελάς με τους άλλους.
Όμως, και μόνο τα χθεσινά γύρω από την εξέλιξη του Κυπριακού να παρακολουθήσεις, δεν είναι δυνατό να το δεις διαφορετικά. Μόνο ως κωμωδία. Αλλιώς, δεν βλέπεται με ηρεμία.
Ως να μιλούν για διαφορετικά ζητήματα οι δυο πλευρές που ετοιμάζονται να κάτσουν μαζί σε τραπέζι να διαπραγματευτούν. Δεν υπάρχει καν κοινή αντίληψη για το θέμα για το οποίο θέλουν να μιλήσουν. Τι θα διαπραγματευτούν; Άλλα λέει η μια πλευρά άλλα η άλλη. Άσε, που οι δικοί μας μιλούν με ευχές. Σαν να είναι πρωτοχρονιά και μοιράζουν ευχολόγια.
Ευχή και ελπίδα η Ρόζμαρι ΝτιΚάρλο «να σπρώξει τα πράγματα μπροστά στο Κυπριακό, στην κατεύθυνση της λύσης και της επανένωσης της πατρίδας μας»… Κομματική ευχή αυτή. Αλλά και οι κυβερνητικές δεν πάνε πίσω. H πολυμερής συνάντηση «να αποτελέσει εφαλτήριο για επανέναρξη των διαπραγματεύσεων από το σημείο που έχουν διακοπεί, πάντοτε εντός του συμφωνημένου πλαισίου»…
Το εντόπισε κι ο Αβέρωφ Νεοφύτου αυτό με τις ευχές κι έκανε παρέμβαση για να πει ότι το Κυπριακό «δεν θα λυθεί ούτε με ευχές». Αλλά τι κάνει κι αυτός; Συμβάλλει στην διακωμώδηση. Διότι, ενώ γνωρίζει ότι αυτοί που ευθύνονται δεν είναι άλλοι από την Άγκυρα και τον Τατάρ οι οποίοι δεν συζητούν τίποτε άλλο παρά μόνο την αναγνώριση του ψευδοκράτους και την ντε γιούρε διχοτόμηση, καλεί τον Πρόεδρο Χριστοδουλίδη «να τολμήσει με αποφασιστικότητα μακριά από ευθυνοφοβία και άβουλη στάση και να πράξει το δέον». Ποιο είναι το δέον; Το οποίο μάλιστα χρειάζεται τόλμη και αποφασιστικότητα; Να αγκαλιάσει με τόλμη τις άκαμπτες θέσεις της άλλης πλευράς; Αυτό. Αν υπάρχει κάτι άλλο ας μας το πουν.
Διότι, αυτοί που κάθονται στην άλλη πλευρά του τραπεζιού, το συμφωνημένο πλαίσιο και την επανένωση της πατρίδας μας, που όλοι επικαλούνται και εύχονται, τα έχουν στείλει στο πυρ το εξώτερον από καιρό και μιλούν για άλλα. Πήγε η Ρόζμαρι ΝτιΚάρλο στον Τατάρ χθες. Της είπε πως δέχεται να συμμετέχει στην πολυμερή συνάντηση τον Μάρτιο. Αυτό είναι το ζητούμενο; Μήπως πρέπει να ενθουσιαστούμε κιόλας;
«Δηλώσαμε ότι μπορούμε να μιλήσουμε και να συζητήσουμε οποιοδήποτε θέμα μαζί τους, αλλά φυσικά οι απόψεις μας παραμένουν οι ίδιες», είπε. Ποιες απόψεις; Το εξήγησε. Αυτές που εμείς ούτε κατά διάνοια δεχόμαστε να συζητήσουμε. Κυριαρχική ισότητα κ.λπ. «Εμείς θα συνεχίσουμε να λέμε αυτή μας τη θέση», είπε. Κι εμείς, λοιπόν, θα συνεχίσουμε να εκφράζουμε τις ευχές μας. Διότι, για τίποτε άλλο δεν έχουμε την ικανότητα. Ούτε το μυαλό.
Στην πραγματικότητα, δεν υπάρχει καμιά λογική βάση να συνομιλείς με αυτό τον Τουρκοκύπριο. Κι αυτό θα έπρεπε να προβάλλουν όλοι οι πολιτικοί μας. Και ο Πρόεδρος και τα κόμματα. Και ο Αβέρωφ ακόμα. Να τον καταγγέλλουν με σαφήνεια και με στοιχεία. Διότι με αυτόν στο τραπέζι δεν υπάρχει καμία πιθανότητα να πιάσουν τόπο οι ευχές μας. Τι κάνουν, όμως; Του δίνουν υπόσταση. Τον κάνουν ισότιμο με τον νόμιμο Πρόεδρο. Μιλούν για «δύο ηγέτες» που πρέπει να δείξουν αποφασιστικότητα. Και τα Ηνωμένα Έθνη αντί να τον βάλουν στη θέση του, δίνουν βάση σε όσα λέει και προσπαθούν να βρουν κοινό έδαφος. Υπάρχει κοινό έδαφος στους παραλογισμούς;
Εκτός, φυσικά, κι αν ελπίζουν σε κάποιο θαύμα. Ότι θα πάει ο Τατάρ και ο Φιντάν στην Πενταμερή και αίφνης θα δουν το φως το αληθινό και θα συνομιλήσουν εποικοδομητικά με σκοπό την απελευθέρωση και την επανένωση της Κύπρου.
Μάλλον ο πάτερ Χριστόφορος πρέπει να πάει στη συνάντηση της Γενεύης, να δει αν έχει τίποτα δαιμονισμένους στο τραπέζι να τους κάνει εξορκισμό. Αλλιώς, θα συνεχίσουμε από εκεί που μείναμε στην προηγούμενη Γενεύη, το 2021, όπου Τατάρ και Τσαβούσογλου έβαλαν για πρώτη φορά επίσημα στο τραπέζι των Ηνωμένων Εθνών τη θέση ότι λύση μπορεί να υπάρξει μόνο στην βάση της κυριαρχικής ισότητας και των δυο κρατών…
