Την αδυναμία μου στον Κυβερνητικό Εκπρόσωπο ήδη σας την έχω εξομολογηθεί. Συμπάθεια που εδράζεται στο «ερμηνευτικό» του χάρισμα να ανακοινώνει κουλαμάρες ή να υπερθεματίζει για αστειότητες με εκφραστικότητα προσώπου που αν ήταν θερμοκρασία καιρού, θα περιγράφαμε ως «κάτω της κανονικής», καθώς δεν είσαι σίγουρος αν είναι ψύχραιμο ή απλά ψυχρό. Και επειδή, εξαιτίας αυτής ακριβώς της… ατάραχης σοβαρότητας, συγχύζεσαι, δεν σου αφήνει περιθώριο να γελάσεις στα λεγόμενα του. Είτε είναι η «καλά συντονισμένη εθνική μας στρατηγική», είτε ο «πρωταγωνιστικός ρόλος της Κύπρου στη Μέση Ανατολή ως πυλώνας σταθερότητας και ασφάλειας», είτε η «πρωτοβουλία του προέδρου για οδικό χάρτη στη Συρία».
Ακόμα κι αν το τελευταίο μού θύμισε όσα ζήσαμε το 2013, με τον Μάριο Καρογιάν πρωταγωνιστή και τον Άγγελο Βότση σε ρόλο Σάντσο Πάντσο. Είχε και τότε να κάνει με τη Συρία, η διεθνής διπλωματία βρισκόταν σε αδιέξοδο, οι συνομιλίες μεταξύ Αμερικής – Ρωσίας – ΟΗΕ είχαν μπλοκάρει και τα βομβαρδιστικά ήταν έτοιμα για ανελέητο σφυροκόπημα εξαιτίας της άρνησης του Άσαντ να επιτρέψει έλεγχο του χημικού οπλοστασίου. Την κρίσιμη εκείνη στιγμή, σαν από μηχανής θεός αρχαίας ελληνικής τραγωδίας, παρενέβηκε ο Μάριος Καρογιάν. «I have a Dream, Άγγελε», είπε στον Βότση, «να προτείνουμε να τεθούν τα χημικά υπό τον έλεγχο των Ηνωμένων Εθνών και μετά να μεταφερθούν στη Ρωσία για καταστροφή!». Η στιγμή, και έχει σημασία να το αντιληφθείτε, ήταν συγκλονιστική και ιστορική γιατί πατούσε στ’ αχνάρια προηγούμενης ειρηνευτικής πρωτοβουλίας, αυτής του Σπύρου Κυπριανού για απελευθέρωση αμερικανών πεζοναυτών στη Σερβία και, αν μη τι άλλο, πιστοποιούσε τον παγκόσμιο ρόλο που το ΔΗΚΟ είχε να επιτελέσει, παρότι κάποτε ο Τάσσος Παπαδόπουλος το είχε χαρακτηρίσει «ρυμουλκούμενο, ασπόνδυλο και αναιμικό, άβουλο και εξηρτημένο».
Μετά, λοιπόν, την αρχική αμηχανία που προκάλεσε στην υφήλιο το «I have a Dream, Άγγελε», σήμανε συναγερμός στην διεθνή διπλωματία και οι διατελέσαντες κατά καιρούς διαμεσολαβητές, μα και οι τεχνοκράτες του ΟΗΕ, με εμφανή την αγωνία απορούσαν , «ποιος είναι αυτός, θα μας φάει τη δουλειά», ψέλλιζαν. Το σούσουρο έφτασε Μόσχα, διαπέρασε τους τοίχους υψίστης ασφαλείας των διαμερισμάτων του Βλαντιμίρ, που έμοιαζε με εξαγριωμένη αρκούδα όταν έμαθε τα καθέκαστα. Τζάμπα τα σπουδαία μυαλά σας, ξέσπασε στους συνεργάτες του, βγες και πες τα ίδια τώρα, πρόσταξε τον Λαβρόφ που στεκόταν με σκυμμένο κεφάλι. Τι να κάνει κι αυτός, ένας Ρώσος ταπεινωμένος ΥΠΕΞ, η διπλωματική πανωλεθρία που είχε υποστεί από τον Κύπριο θα μνημονεύεται στους αιώνες μαζί με το πάθημα του Κύκλωπα Πολύφημου από τον πολυμήχανο Οδυσσέα. Κλέβει, οικειοποιείται, ανακοινώνει την ιδέα του Μάριου του Πολυμήχανου, «αποδέχομαι» απαντά ο Άσαντ, μα πώς και δεν το σκεφτήκαμε, ρωτά ο Μπαράκ την Μισέλ, εκείνη ήδη τρομοκρατημένη από την απειλή Ιρανού αξιωματούχου πως θα βιάσουν τις κόρες της, πέφτει στα γόνατα, «σε ικετεύω, άντρα μου, δώσε μια ευκαιρία στην ειρήνη», του λέει – όχι στη Χαραλαμπίδου, στην Παγκόσμια Ειρήνη που διακαώς επιζητούν οι φιναλίστ των καλλιστείων. Εκείνος, τι κι αν ήταν κοτζάμ πλανητάρχης, μπροστά στη θέα της γυναίκας που γονυπετώς τον παρακαλούσε (η προηγούμενη φορά που είχε γονατίσει γυναίκα στα χαλιά του Οβάλ Γραφείου ήταν επί Κλίντον) λύγισε και συγκατάνευσε. Τη λήξη εκείνης της κρίσης σφράγισε η φράση του Άγγελου Βότση: «Αυτή ακριβώς την ιδέα είχε παρουσιάσει δημοσίως την περασμένη βδομάδα ο πρόεδρος του ΔΗΚΟ, Μάριος Καρογιάν!».
Τις προάλλες, ωστόσο, για να επιστρέψουμε στο σήμερα, την ώρα που ο συμπαθέστατος Κωνσταντίνος Λετυμπιώτης προέβαινε στην αξιοθαύμαστη προσθήκη «πυλώνας σταθερότητας και ασφάλειας» στη σύγχρονη γκάμα επιθέτων της πατρίδα μας – δεν θέλω να ξεχνάτε ότι αξιωθήκαμε να διέλθουμε την «Εποχή με τα Μεταξωτά Βρακιά», τότε που κάθε υπουργός άνευ του ανάλογου επιδέξιου κώλου οπτασιαζόταν ένα «κέντρο», έναν «κόμβο», μια «γέφυρα», με αποτέλεσμα βδομάδα παρά βδομάδα να γινόμαστε ενεργειακό κέντρο, πολιτιστικό κέντρο, εκπαιδευτικό κέντρο, κέντρο διαστηµικής διπλωματίας, κέντρο αερομεταφορών της Ανατολικής Μεσόγειου και άλλα πολλά- την ησυχία του λαού της νήσου – πυλώνα διατάραξε η είδηση περί απειλών κατά της ζωής του προέδρου.
Υπόθεση για την οποία οι «διωκτικές αρχές» (άσχετο, παντελώς άσχετο λέω, αλλά λατρεύω τα κλισέ που είναι ικανά να προσδίδουν εκτόπισμα ακόμα και σ’ ένα κωλοχανείο) διεξάγουν έρευνες «με άκρα μυστικότητα», όπως πληροφορούμαστε μαζί με όλες τις λεπτομέρειες που διαρρέουν στα Μέσα, αλλά και «μεγάλη προσοχή».
Δεν είμαι από εκείνους που υποτιμούν τις απειλές, ακόμα κι αν ακούγονται φαιδρές, διότι ποτέ δεν ξέρεις από πού θα σου έρθει. Θυμηθείτε όσα με ύφος στομφώδες και προεκτάσεις εθνικές, έβγαιναν και έλεγαν για τη δολοφονία του Χατζηκωστή και την κλοπή της σορού του Τάσσου, και πόσο… ευτελή ήταν τελικά τα κίνητρα. Οπόταν καλώς γίνεται, με άκρα μυστικότητα, η διερεύνηση.
Για την ώρα, μερικά μόνο σχόλια: Ο πρόεδρος ας δείξει, αν μπορεί, αυτοσυγκράτηση, δεν χρειάζεται να εκμεταλλεύεται τα πάντα για επικοινωνιακό σόου. Όταν οι διωκτικές αρχές διεξάγουν έρευνες με άκρα μυστικότητα, είναι πρέπον τα παπαγαλάκια του λόφου να διαρρέουν όλες τις λεπτομέρειες στα ΜΜΕ; Γιατί δεν ανακοινώθηκε το όνομα στο ένταλμα σύλληψης, ώστε να συνδράμουμε όλοι, εάν μπορούμε; Γιατί σε μερίδα του Τύπου, πολλά από τα δημοσιεύματα για το συγκεκριμένο ζήτημα, ήταν ανυπόγραφα; Τέλος, όταν ο πρόεδρος που σήμερα απειλείται και τον Γενάρη, στους στόχους που έθεσε για το 2025, είχε σημειώσει και την «ενίσχυση του αισθήματος ασφάλειας των πολιτών», της χώρας που κατά τον εκπρόσωπο του «είναι πυλώνας ασφάλειας και σταθερότητας», βλέπει κανείς κάποια αντίφαση;
