Από την ανάληψη της Προεδρίας των ΗΠΑ από τον Τραμπ, οι αναλύσεις σε ευρωπαϊκό επίπεδο συνεχίζουν βροχή. Δεν θα ασχοληθούμε με αναλύσεις που επευφημούν τον Τραμπ, αφού θα ήταν μάταιο, αλλά με εκείνες που τον προσεγγίζουν επικριτικά.
Η συντριπτική πλειοψηφία των επικριτικών αναλύσεων επικεντρώνεται στον Τραμπ ως πρόσωπο, με διάφορες αρνητικές αναφορές: αυθάδης, προκλητικός, αλαζόνας, κατηγορούμενος για σεξουαλικές παρενοχλήσεις, μεγαλομανής κι άλλα πολλά. Κι ενώ επικεντρώνονται στην τοξική προσωπικότητα του Τραμπ, αποφεύγουν επιμελώς να εξηγήσουν το σκεπτικό που ώθησε εκατομμύρια ψηφοφόρους προς μια τέτοια προσωπικότητα. Ούτε φυσικά εξηγούν γιατί εκατομμύρια ευρωπαίων πολιτών στρέφονται σε τέτοιου είδους πρόσωπα κι ακραίες επιλογές εντός ΕΕ.
Δυστυχώς, η ηγετική ελίτ των Βρυξελλώναρκείται να παραπέμπει στον λαϊκισμό και την παραπληροφόρηση, τα οποία ανακυκλώνουν και διάφοροι ΜΚΟ με ευρωπαϊκή χρηματοδότηση, στήριξη και προβολή. Πάντως, είναι ομολογουμένως αντιφατικό, να καυχόμαστε για την ποιότητα των ευρωπαϊκών μας δημοκρατιών κι από την άλλη να αποδίδουμε μια τέτοια μεγάλη κοινωνική αποστροφή, αποκλειστικά στον λαϊκισμό και την παραπληροφόρηση ως τόσα εκατομμύρια να είναι αδαείς.
Προφανώς, υπάρχουν σοβαροί λόγοι τους οποίους η επικρατούσα ηγετική ελίτστην ΕΕ αρνείται να αναζητήσει εφόσον θα αναδείξουν ως κύρια αιτία της αποστροφής των πολιτών,την αλαζονική στάση της ίδιας αυτής ηγεσίας και επικρατούσας ελίτ. Πρόκειται για ηγετική ελίτ πουπαραμένει όμηρος της ακραίας «πολιτικής ορθότητας» με ειδικές ομάδες «συμφερόντων» και σκοπών να λειτουργούν στρατευμένα εναντίον όσων δεν ασπάζονται την εμμονή τους να παρουσιάζονται ως «θύματα» με αποστερημένα «δικαιώματα», πάνω από την κοινή λογική.
Η στάση των ευρωπαϊκών ελίτ (σε Βρυξέλλες κι εγχώρια) ώθησε παραδοσιακά φιλόξενες κοινωνίες της Ευρώπης προς ακραία πολιτικά σχήματα. Μετριοπαθείς πολίτες με κοινή λογική αντιμετωπίζουν υβρεολόγιο περί «ρατσιστών» και«φοβικών» από την πολιτική ελίτ και τους διάφορους δορυφόρους της. Όταν οι εύλογες ανησυχίες των πολιτών για την ενοχοποίηση της φιλοπατρίας, για ακατάσχετη επιβολή «δικαιωμάτων» ομάδων «θυμάτων», για προώθηση τηςπαράνομης μετανάστευσης κι άλλα τέτοια στο όνομα της διαφορετικότητας και εις βάρος της κοινής λογικής, περιφρονούνταιαπό τις πολιτικές ελίτ, η απόγνωση και οργή ωθεί τους σκεπτόμενους πολίτες στα άκρα, που υποτίθεται η επικρατούσα ελίτ αποστρέφεται!
Τα πιο πάνω γίνονται ακόμη πιο ευδιάκριτα αν συνυπολογιστούν οι δύο σημαντικές ιδεολογικές μετατοπίσεις ολόκληρου του παραδοσιακού πολιτικού-κομματικού φάσματος μετά την πτώση της Σοβιετικής Ένωσης. Η πρώτη μετατόπιση έγινε προς τα δεξιά, προς ακραίες «νεοφιλελεύθερες» πολιτικές. Μια αντίθετη μετατόπιση από δεξιά προς αριστερά, συνέβη με την υιοθέτηση της ακραίας «πολιτικής ορθότητας», με ακατάσχετη απαίτηση «δικαιωμάτων» εις βάρος της κοινής λογικής και του δημόσιου συμφέροντος.
Στο όνομα της «διαφορετικότητας» και της «πολυπολιτισμικότητας», διάφορες αντιλήψεις της δογματικής αριστεράς έγιναν πολιτικές και του υπόλοιπου παραδοσιακού ιδεολογικού φάσματος. Σε τέτοιο περιβάλλον, ο πολίτης βιώνει την πραγματικότητα εν μέσω απόγνωσης, που ολοένα τον ωθεί οργισμένο στα άκρα, ακόμη και σε πρόσωπα που αποστρέφεται. Καθώς λοιπόν ηεπικρατούσα ηγετική ελίτ της ΕΕ εξαντλείται σε βολικές θεωρίες λόγω ιδιοτέλειας, η οργή των πολιτών για την ομηρεία μετριοπαθών κομμάτων από την ατζέντα της ακραίας «πολιτικής ορθότητας» απαιτεί ειλικρίνεια που οι πολίτες διαθέτουν.
*Ευρωβουλευτής ΔΗΚΟ-S&D
