Θέλουμε-δεν-θέλουμε, ο Ντόναλντ Τραμπ, έχει δείξει τις προθέσεις και τη ρότα του στην προεδρία της Αμερικής με το «καλημέρα». Η εικόνα του στο Γραφείο του Λευκού Οίκου, με μία στοίβα από μαύρα, δερμάτινα ντοσιέ, με αποφάσεις και διατάγματα που περιμένουν την υπογραφή του με την τεράστια, σαν μαρκαδόρο Mont Blanc, φέρει την σφραγίδα ενός ανθρώπου που θέλει να κάνει πράγματα, εδώ και τώρα.
Μαθαίνουμε από άτομα που τον ξέρουν καλά και που έχουν συνεργαστεί μαζί του, ότι γενικά δεν ακούει, στο μέτρο του φυσιολογικού, τις απόψεις των κοντινών του. Η πρότασή τους διακόπτεται σχεδόν πάντα από το «ok-ok I got it» (= Εντάξει, το έπιασα)! Και ο συνομιλητής μένει κάγκελο.
Πρόσωπο αναφοράς, δεν έχει. Μοιάζει να είναι ο ίδιος, μέντορας του εαυτού του. Έχει οξεία αντίληψη. Για αυτό και διακόπτει όποιον του λέει πολλά, όταν μπορεί να τα πει με δυο γραμμές ο ίδιος.
Απεχθάνεται τις μαραθώνιες συσκέψεις. Οι δικές του διαρκούν πολύ λίγο. Θεωρεί και περιμένει, οι συνεργάτες του να είναι καλά προετοιμασμένοι, και να μην λένε πολλά.
Φίλος δημοσιογράφος στο CNN, μου πέταξε τη φράση «ο Τραμπ λατρεύει να τον εχθρεύονται και να του αντιτίθενται οι πολιτικοί του αντίπαλοι». Στον έπαινο είναι άβολος. Διότι τον αναγκάζει να γίνει πιο ανθρώπινος, ακόμα και πιο τρυφερός. Κάτι που του είναι εξαιρετικά άβολο.
Ο τρόπος που διοικεί, έχει το στίγμα της υπερβολής. Ο θυμός, υπερτερεί της χαράς. Η όποια ικανοποίησή του «επιστρέφει» στον ίδιο του τον εαυτό.
Κανείς δεν αμφιβάλει, συνεχίζει ο φίλος με τον οποίο ανταλλάσσουμε πολλά μηνύματα τελευταία, ότι αυτά που σκέφτεται και αποφασίζει, πιστεύει βαθιά ότι είναι για καλό της χώρας του. Εάν, στη διαδικασία αυτή, δεν δαιμονολογούσε τόσους πολλούς ανθρώπους, μπορεί και να χωρούσε στο καλούπι ενός εμπνευσμένου ηγέτη. Προς το παρόν, απέχει πολύ από μια τέτοια …καταξίωση!
Η πρότασή του για ένα σχέδιο επίλυσης της κρίσης στη Μέση Ανατολή, με την Αμερική να παίρνει τον έλεγχο της κατάστασης στη Γάζα, θα επανατοποθετήσει (αυτό το ρήμα χρησιμοποίησε) τους Παλαιστίνιους σε γειτονικές χώρες και θα αναπτύξει από την αρχή τον διαλυμένο τώρα από τον πόλεμο θύλακα, σε κάτι άλλο, που ονομάζει ως «Ριβιέρα στην Μέση Ανατολή».
«Τρελός», είναι η λέξη με την οποία αντέδρασε μια πηγή του Νικ Ρόμπερτσον του CNN, η εγκυρότερη ίσως φωνή ξένου ανταποκριτή στη Μέση Ανατολή, στην ανακοίνωση του Τραμπ για «κατάληψη» της Γάζας.
Γιατί, λοιπόν, κάποιος που γνωρίζει καλά τις τακτικές Τραμπ και την απόχρωση της διπλωματίας στη Μέση Ανατολή να δώσει μια τόσο αντιδιπλωματική αξιολόγηση; Αναρωτιέται ο ανταποκριτής. Και αποφαίνεται:
«Με απλά λόγια, η προφανής ανατροπή πολιτικής του προέδρου των ΗΠΑ για τη Γάζα –κατά τις απόψεις των περισσότερων ηγετών της Μέσης Ανατολής– δεν είναι προς το συμφέρον κανενός. Ούτε τους δικούς τους, ούτε των Παλαιστινίων – ούτε καν του Τραμπ.
Με τη χειρότερη ερμηνεία, η ριζική απομάκρυνση του Τραμπ από τις δεκαετίες εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ για την υποστήριξη της πιθανής ίδρυσης ενός παλαιστινιακού κράτους, που περιλαμβάνει και τη Γάζα, σηματοδοτεί αυτό που φοβούνται πολλοί στη Μέση Ανατολή: Δηλ. ότι ο πόλεμος του Ισραήλ κατά της Χαμάς, μετά το μακελειό της 7ης Οκτωβρίου 2023, 490 μέρες σήμερα, ήταν ένα μέτωπο, ένα σχέδιο, για να αναγκάσει τα 2,1 εκατομμύρια κατοίκων της Γάζας να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους οριστικά.
Η Σαουδική Αραβία, ως κυρίαρχη διπλωματική δύναμη της περιοχής, αλλά και πνευματικό κέντρο των 1,8 δισεκατομμυρίων μουσουλμάνων του κόσμου –πολλοί από τους οποίους είναι εξοργισμένοι από τις ενέργειες του Ισραήλ– έχει ίσως τον ισχυρότερο λόγο στο παιχνίδι. Ήταν η πρώτη χώρα που απάντησε αρνητικά στην πρόταση Τραμπ. Και σε αυτήν, ο Αμερικανός πρόεδρος δεν μπορεί να αντιτάξει τσαμπουκά!».
