Οι αναγνώστες της στήλης θα θυμούνται πόσες πολλές φορές το επανέλαβα αυτό: «Αν είναι να τιμωρηθούν οι κατηγορούμενοι, αλλά όσοι έχουν εξουσία να συνεχίσουν με την ίδια νοοτροπία, τότε άδικη και η τιμωρία, άδικη και η θυσία 13 ανθρώπων».
Είναι η διαπίστωση του Κακουργιοδικείου, στην απόφασή του τον Αύγουστο του 2013 για τις ποινές όσων κρίθηκαν ένοχοι για το έγκλημα της 11ης Ιουλίου 2011, την τραγωδία στη Ναυτική Βάση στο Μαρί. «Όλα αυτά», είπε το δικαστήριο, «θα αποκτήσουν νόημα, μόνο εάν κυριαρχήσει μια νέα αντίληψη που θα θέτει τη νομιμότητα πάνω απ’ όλα και που θα θέτει τον πραγματικό σεβασμό προς τη ζωή στο επίκεντρο της σκέψης και των ενεργειών όσων ασκούν εξουσία. Διαφορετικά, το στρεβλό σύστημα θα προχωρήσει ακάθεκτο προς την επόμενη τραγωδία».
Πέρασαν τόσα χρόνια. Το στρεβλό σύστημα προχωρά ακάθεκτο. Τα ίδια ισχύουν σήμερα για την τραγωδία που βιώνουμε με τους αερόσακους Takata. Τραγωδία είναι κι αυτή. Για όλους μας, για το κράτος μας, όχι μόνο για τις οικογένειες που έχασαν αγαπημένα τους πρόσωπα, νέα παιδιά, επειδή δεν επικράτησε η νέα αντίληψη που θα θέτει πάνω απ’ όλα τον πραγματικό σεβασμό προς τη ζωή στο επίκεντρο της σκέψης και των ενεργειών όσων ασκούν εξουσία.
Γιατί αν επικρατούσε τέτοια αντίληψη δεν θα φτάναμε σήμερα, μετά από δεκαπέντε χρόνια αδράνειας και ολιγωρίας, να έχουμε 82.000 οδηγούς οχημάτων να κινδυνεύουν ανά πάσα στιγμή από τους «προστατευτικούς» αερόσακους των αυτοκινήτων τους. Ούτε θα περιμέναμε ερευνητικές επιτροπές να αποδείξουν τι πήγε λάθος και ποιος δεν έκανε τη δουλειά του για να προστατεύσει τους πολίτες. Όλο το σύστημα είναι λάθος. Όλο το σύστημα είναι στρεβλό. Όπως το είχε διαπιστώσει και ο Πόλυς Πολυβίου σε εκείνο το πόρισμα – πρότυπο για την τραγωδία του Μαρί. Μίλησε, ο κ. Πολυβίου, για τον φαύλο κύκλο αδιαφορίας των εκάστοτε κρατούντων, κακοδιοίκησης, πολιτικής ανευθυνότητας, μειωμένης αντίληψης του καθήκοντος και επιλεκτικής τήρησης της ηθικής και της νομιμότητας.
Αποδεικνύεται ξανά ότι δεν άλλαξε τίποτα στις αντιλήψεις όσων ασκούν εξουσία. Εκείνη η τεράστια τραγωδία πριν 14 χρόνια, άφησε πίσω της ένα τεράστιο τραύμα, αλλά στο επίκεντρο της σκέψης και των ενεργειών εξακολουθει να μη είναι ο πολίτης και η ασφάλειά του, όπως θα έπρεπε και όπως θα επιβαλλόταν αν μας γινόταν μάθημα το Μαρί.
Αυτό που περιγράφει ακόμα τις συνθήκες μέσα στις οποίες κυβερνήθηκε και συνεχίζει να κυβερνάται ο τόπος είναι αυτό που διαπίστωνε το πόρισμα Πολυβίου. Ότι ο χειρισμός αυτής της υπόθεσης «συνιστά μια θλιβερή ιστορία ανικανότητας, ολιγωρίας, αμέλειας, παραγνώρισης σαφών και προβλεπτών κινδύνων, ανευθυνότητας».
Αυτό περιγράφει και τους χειρισμούς της υπόθεσης με τους αερόσακους. Όπως πριν από αυτό την τραγωδία της οικονομίας, τις εκποιήσεις, την κομματοκρατία, τα κουρέματα και τα λουκέτα των τραπεζών, τη διαφθορά και τα χρυσά διαβατήρια, τις τουρκοκυπριακές περιουσίες, τα πρόστιμα των ρύπων του ηλεκτρισμού, τα ατέλειωτα έργα των εκατοντάδων εκατομμυρίων, την αργοπορημένη δικαιοσύνη που δεν είναι δικαιοσύνη, το κυκλοφοριακό χάος, τα εγκλήματα μέσα από τις Φυλακές, το φυσικό αέριο που όλο έρχεται και ποτέ δεν φτάνει…
Τι άλλαξε όλα αυτά τα χρόνια προς όφελος των πολιτών; Τίποτε απολύτως. Παραμένουν παγιδευμένοι οι πολίτες στις «σοβαρές λειτουργικές στρεβλώσεις, αγκυλώσεις, αδράνεια, ολιγωρία και αυξανόμενη απόσταση μεταξύ κυβέρνησης και δημόσιας εξουσίας, από τη μια, και κοινωνίας και πολιτών, από την άλλη», όπως είχαμε παγιδευτεί και φτάσαμε στην τραγωδία του 2011. Και επιβεβαιώνεται καθημερινά η φρικτή πρόβλεψη του κακουργιοδικείου ότι «το στρεβλό σύστημα θα προχωρήσει ακάθεκτο προς την επόμενη τραγωδία». Όπως και σήμερα με τους αερόσακους. Γιατί κι αυτό το έγκλημα σε βάρος των πολιτών δεν οφείλεται πουθενά αλλού παρά μόνο στις στρεβλώσεις, τις αγκυλώσεις, την αδράνεια, την ολιγωρία, την ανευθυνότητα, την ατιμωρησία.
