«Με λένε Αλεξία Παπαλαζάρου. Είμαι σκηνοθέτης θεάτρου και από το 2017 είμαι καρκινοπαθής. Μάιος του 2017, διαγνώστηκα με καρκίνο στο στήθος. Έκανα μαστεκτομή. Το πρωί χημειοθεραπεία, το βράδυ πρόβες στο θέατρο. Νοέμβριος 2021, καρκίνος στον πνεύμονα. Το πρωί χημειοθεραπείες και ακτινοθεραπείες, το βράδυ πρόβες στο θέατρο. Οκτώβρης 2022, καρκίνος στον εγκέφαλο. Πέντε ώρες χειρουργείο, σε δέκα μέρες επιστροφή για πρόβες στο θέατρο. Το πρωί οι πιο δύσκολες ακτινοθεραπείες, το βράδυ πρόβες στο θέατρο. 2022-2025 μεταστάσεις στον εγκέφαλο. Οι θεραπείες συνεχίζονται και εγώ συνεχίζω να δουλεύω στο θέατρο».
Παρακολουθείς το σκάνδαλο των ανακλήσεων οχημάτων και εξοργίζεσαι. Παρακολουθείς τους ανώφελους καβγάδες των βουλευτών και αγανακτείς. Παρακολουθείς τα εσωκομματικά τερτίπια και θλίβεσαι.
Μέχρι την στιγμή, που ένα βίντεο αναρτημένο στο facebook, έρχεται να σου δώσει ένα ηχηρό χαστούκι. Όσο χρειάζεται για να σε αφυπνίσει. Για να σου υπενθυμίσει ποια είναι τα πραγματικά προβλήματα γύρω σου. Ποιοι είναι οι πραγματικοί μαχητές. Οι πραγματικοί ήρωες της ζωής. Ποιοι είναι αυτοί, που έπρεπε να είναι οι πρωταγωνιστές.
Το χαστούκι μας υποχρέωσε να στρέψουμε το πρόσωπο από τα σκοτεινά και δύσβατα μονοπάτια της πολιτικής και των δορυφόρων της. Επικεντρωνόμαστε στην πραγματική ηρωίδα: «Η οθόνη απέναντί μου αλλάζει συνέχεια αριθμούς. Κοιτάζω απέναντι και περιμένω να δω την οθόνη να αναβοσβήνει. Το 34.634, τη νέα μου ταυτότητα. Κάποτε ο αριθμός ζωής αναβοσβήνει. Μπαίνω πρώτα στο δωμάτιο για εγχύσεις να με ετοιμάσουν για τη χημειοθεραπεία. Στη συνέχεια στα εργαστήρια να με δει γιατρός και πάλι στην αίθουσα να περιμένω να φανεί το 34.634 για να μπω για τη χημειοθεραπεία».
Αναπόφευκτοι οι συλλογισμοί στο μυαλό σου. Μόλις εκείνη την στιγμή ανακαλύπτεις πως έχεις επιτρέψει σε ένα σωρό γκρίζα και μαύρα θέματα να εισβάλλουν εκεί μέσα. Απειλώντας να το σκουριάσουν. Να το εξοντώσουν εάν δεν το καθαρίσεις από όλα αυτά τα μιάσματα.
Επιστρέφεις στην Αλεξία. Αυτή τη φορά, έχοντας καθαρίσει αρκετά το μυαλό σου από τα άχρηστα, τα οποία φώλιαζαν εκεί μέσα. Ευκολότερα τώρα μπορείς να συγκρατήσεις τα σπουδαία μηνύματα τα οποία στέλνει αυτή η τιτάνια μορφή.
Το τελευταίο εξάμηνο, κάθε Δευτέρα είναι εκεί. «Φεύγω από το Ογκολογικό παίρνοντας παράταση ζωής. Φεύγω σχεδόν χαρούμενη που δεν σταμάτησα να αγαπώ τη ζωή, να ονειρεύομαι, να βάζω νέους στόχους. Γίναμε φιλαράκια με τον καρκίνο. Περπατάμε μαζί. Εγώ με το μπαστούνι μου, εκείνος με σθένος και πορευόμαστε. Το αποδέχτηκα. Όπλο μου η επιστήμη. Οι γιατροί μου που την υπηρετούν, οι νοσοκόμοι, ο ΠΑΣΥΚΑΦ που μας στηρίζει. Η 20χρονη κόρη μου, οι φίλοι καρδιάς, η οικογένειά μου, οι δικοί μου άνθρωποι, τα παιδιά μου – οι μαθητές μου, τα δύο υπέροχα σκυλιά μου. Με όλους αυτούς μαζί συνεχίζω να ζω και να είμαι δυνατή. Θέλει αρετήν και τόλμην ο καρκίνος. Θέλει εσύ ο ασθενής να ξαναδείς τη ζωή μέσα από άλλα φίλτρα, και την βλέπεις».
Πρέπει και οι υπόλοιποι να δούμε τη ζωή μέσα από άλλα φίλτρα. Κυρίως, οφείλουμε να δούμε την καθημερινότητα με άλλο φακό. Την επικαιρότητα με άλλο φακό. Τα θέματα με τα οποία ασχολούμαστε με άλλο φακό. Τις προτεραιότητές μας με άλλο φακό.
Από τη μια παρακολουθείς το περιβόητο θέμα κάποιας αόριστης απειλής σε ένα μέσο κοινωνικής δικτύωσης και μάλιστα, από τα κατεχόμενα, εναντίον του Προέδρου. Ακούς την Αστυνομία να λέει ότι καταζητεί κάποιον. Δεν λέει ποιον, όμως. Τότε πώς τον καταζητεί; Γιατί το ανακοινώνει; Την ίδια στιγμή, παρακολουθείς αυτή τη γυναίκα να δίδει ρεσιτάλ γενναιότητας. Έναντι μιας πραγματικής και άκρως επικίνδυνης απειλής. Συγκρίνεις. Τρομάζεις. Πώς είναι δυνατόν να εστιάζεις στα μικρά και ανώφελα. Αντί στα μεγάλα και τα σημαντικά.
Πλέον, με εντελώς καθαρό μυαλό ακούς όλη την ουσία από την συγκλονιστική Αλεξία: «Το σώμα φώναζε ξεκουράσου, εγώ έκανα πως δεν το ακούω. Πρέπει να επιβιώσω. Πρέπει να σπουδάσω την κόρη μου. Να ζήσω σαν κανονικός, φυσιολογικός άνθρωπος. Όχι, δεν θέλω να ζητήσω ελεημοσύνες. Δεν θέλω να γίνομαι βάρος στην οικογένεια, στους φίλους μου. Θέλω να συνεχίσω να ζω με αξιοπρέπεια».
Ακολουθεί η γροθιά στο στομάχι: «Ποτέ δεν μου άρεσε να μιλάω για λεφτά. Κι αυτή τη στιγμή νιώθω άβολα που αναφέρομαι σε αυτά. Όμως, είναι μια αλήθεια που δεν αφορά μόνο εμένα. Αφορά κάθε ασθενή. Πρέπει να ειπωθεί αυτή η αλήθεια για να την ακούσουν εκεί που λαμβάνουν αποφάσεις για εμάς. Να γνωρίζουν τις μαρτυρίες μας. Πιο δυνατοί μαζί! Ναι, θέλουμε όμως και το κράτος δίπλα μας. Θέλουμε στήριξη. Θέλουμε να έχουμε το δικαίωμα να είμαστε δυνατοί. Να μην νιώθουμε άρρωστοι. Αδύναμοι. Να μην μας φοράτε την ταμπέλα του ασθενή. Ναι, ο ΠΑΣΥΚΑΦ είναι δίπλα μας και οι άνθρωποι του μας φροντίζουν με χαμόγελο και νοιάξιμο, αλλά είμαστε πολλοί και θέλουμε να νιώθουμε ελεύθεροι».
Γροθιά στο στομάχι του Προέδρου. Γροθιά στο στομάχι του κράτους. Γροθιά στο στομάχι των βουλευτών. Γροθιά στο στομάχι της κοινωνίας. Γροθιά στο στομάχι του καθενός μας. «Πρέπει να ειπωθεί αυτή η αλήθεια για να την ακούσουν εκεί που λαμβάνουν αποφάσεις για εμάς». Την άκουσαν άραγε; Αν ενώσουμε τις φωνές μας όλοι άραγε;
Αλεξία Παπαλαζάρου σε ευχαριστούμε. Και για τα χαστούκια και για τη γροθιά. Συνέχισε!
