Καθώς η Σαντορίνη ταρακουνιέται για μέρες τώρα και οι επισκέπτες αλλά και πολλοί κάτοικοι της την εγκαταλείπουν, δεν μπορείς να μην σκεφθείς την ανάπτυξη που είχε το νησί τα τελευταία χρόνια. Επαύλεις εκατομμυρίων με πισίνες στην άκρη του κρημνού να κόβουν την ανάσα, ξενοδοχεία πολυτελείας, πανάκριβα εστιατόρια, πανάκριβες ομπρέλες στην παραλία… Όλα αυτά σε ένα νησί με ενεργό ηφαίστειο και σε σεισμογενή ζώνη.

Δεν ξέρω αν μοιάζει πολύ μακρινό το 1956, αλλά τότε -στις 9 Ιουλίου- ένας σεισμός 7,5 Ρίχτερ είχε πλήξει το νησί, προκαλώντας έκρηξη του ηφαιστείου της Θήρας και τεράστιο παλιρροϊκό κύμα τόσο στη Σαντορίνη όσο και σε γύρω νησιά μέχρι και στην Αστυπάλαια. Ο εν λόγω σεισμός είχε καταγραφεί ως ο μεγαλύτερος σεισμός του 20ου αιώνα στην Ευρώπη, με 53 νεκρούς, 100 τραυματίες και τεράστιες υλικές ζημιές.

Χιλιάδες χρόνια πριν, γύρω στο 1600 π.Χ., έκρηξη ηφαιστείου στη Σαντορίνη, θεωρείται υπεύθυνη για την καταστροφή του Μινωικού πολιτισμού. Η δε περίφημη καλντέρα του νησιού αποτελεί προϊόν ηφαιστειακών εκρήξεων.

Εκτός από τα ηφαίστεια της περιοχής, τα οποία είναι πέντε, ενεργά και ανενεργά, το νησί περιβάλλεται από τεκτονικές πλάκες που αυτές τις μέρες μοιάζουν να κινούνται προκαλώντας πανικό με τις δονήσεις τους. Σε αυτό το περιβάλλον, που άμα το αναλύσεις ακούγεται τρομακτικό, στήθηκε μια από τις μεγαλύτερες τουριστικές επιχειρήσεις της Ελλάδας. Το ηλιοβασίλεμα από την καλντέρα της Σαντορίνης ήταν ένα από τα πράγματα που είχε καταγραφεί στις life style λίστες ως ένα από τα πράματα που πρέπει κάποιος να δει στη διάρκεια της ζωής του. Οι ερωτευμένοι δε, μάλλον είχαν πιστέψει πως ο γάμος τους θα στεριώσει καλύτερα αν τελεστεί σε αυτό το νησί με τα ηφαίστεια και τις τεκτονικές πλάκες. Σε έναν τόπο που καταφέρνει να υπάρχει παρά τις δυσοίωνες συνθήκες. Το άγριο τοπίο είχε καταγραφεί στην τουριστική συνείδηση ως ειδυλλιακό.

Από τη μια, είναι αξιοθαύμαστη η πεποίθηση του ανθρώπου πως μπορεί να δαμάσει τη φύση. Πως μπορεί να ελέγξει σεισμούς, ηφαίστεια, τσουνάμια. Εξ ου και επενδύει εκατομμύρια στην άκρη των κρημνών, πάνω από ηφαίστεια. Αποτελεί αυτό αφέλεια, υπεροψία ή μήπως μια αισιόδοξη στάση ζωής πως όλα θα πάνε καλά. Τουλάχιστον στη δική μας θητεία στη γη. Πως όλα τα τρομακτικά θα συντελεστούν πολύ αργότερα, όταν δεν θα είμαστε εδώ. Πως εμείς προλαβαίνουμε να κερδίσουμε εκμεταλλευόμενοι την αγριάδα ή την ηρεμία ή την όποια γοητεία προσφέρει η φύση. Προλαβαίνουμε όμως; Οι επισκέπτες σπεύδουν να εγκαταλείψουν το νησί, οι επιχειρηματίες ανησυχούν για τη σεζόν που χάνεται και οι πιστοί κάτοικοι του νησιού, αυτοί που έχουν ρίζες, προσπαθούν να προστατευτούν χωρίς να εγκαταλείπουν τον τόπο.