Κάποτε, όχι δα και πολλά χρόνια πριν, πιστεύαμε ότι τα θεμέλια της Ευρώπης είναι γερά, χάρη κυρίως σε αυτό που ονομάζαμε «γαλλογερμανικό» άξονα. Δυστυχώς, με την τροπή που έχουν πάρει τα πράγματα τα τελευταία χρόνια, η χώρα του «δεύτερου συνδετικού», η Γερμανία, σαν να έχει χάσει την πυγμή και τον προσανατολισμό της.
Αυτό δεν οφείλεται μόνο σε νέες τάσεις μερίδας της κοινωνίας προς ακροδεξιά και αντιμεταναστευτικά ρεύματα, αλλά και στην ισχνή και παθητική ηγεσία της χώρας από τον μέτριο καγκελάριο, Όλαφ Σολτς.
Τον περασμένο Σεπτέμβριο, ένας δημοσιογράφος της εφημερίδας «Der Tagesspiegel», τον ρώτησε τι θα ήθελε να γράψουν για αυτόν τα βιβλία της Ιστορίας για την θητεία του στην καγκελαρία;
«Νομίζω ότι θα πρέπει να είστε επιφυλακτικοί απέναντι σε όποιον πολιτικό θα σκεφτόταν καν αυτό που τον ρωτάτε προτού ολοκληρωθεί η υπηρεσία του στο συγκεκριμένο αξίωμα», απάντησε αόριστα. Καθόλου … ηγετικά!
Λίγες μέρες μετά από αυτό το «στιγμιότυπο», κατέρρευσε η τριμερής κεντρο-αριστερή συμμαχία που τον στήριζε. Εκ των υστέρων, τώρα, ίσως να έχει αρχίσει να ξανασκέφτεται το ερώτημα πιο σοβαρά…
Με την πιθανή συμμαχία του κεντροδεξιού μπλοκ των Χριστιανοδημοκρατών (CDU) με την Χριστιανική Κοινωνική Ένωση (CSU) και των καλπασμό των ακροδεξιών, o Σολτς ενδέχεται να καταγραφεί ως ο πιο βραχύβιος από τους 4 χριστιανοδημοκράτες καγκελάριους κρατούσαν το τιμόνι της χώρας.
Ας δούμε το σκηνικό:
Το αντιμεταναστευτικό κόμμα AfD, τα αρχικά του οποίου σημαίνουν «Εναλλακτική για τη Γερμανία», έχει αρχίσει να προσελκύει και πολλούς μετανάστες. Παρ’ όλο που επίσημα θεωρεί ότι «η πολυπολιτισμικότητα αποτελεί σοβαρή απειλή για την κοινωνική ειρήνη και τη διατήρηση του έθνους ως πολιτιστικής οντότητας».
Όπως διαβάζω στον ιστότοπο της Deutsche Welle (DW), τους τελευταίους μήνες αυξάνονται τα μηνύματα της αντιμεταναστευτικής ακροδεξιάς που απευθύνονται σε ψηφοφόρους και από πολλές κοινότητες μεταναστών της Γερμανίας – και μάλιστα με αρκετή επιτυχία.
Χαρακτηριστικές είναι οι περιπτώσεις ενός Έλληνα μετανάστη στην Γερμανία και ενός Τούρκου.
Ο Ρόμπερτ Λάμπρου, 55, είναι βουλευτής του AfD στο κρατίδιο της Έσσης. Έχει δικό του site, το «Με μεταναστευτικό υπόβαθρο για τη Γερμανία». Δηλώνει «πίστη στη γερμανική κουλτούρα ως κυρίαρχη κουλτούρα» και αγωνίζεται, λέει, «για τη διατήρηση της ύπαρξης του έθνους ως πολιτιστικής οντότητας». Δεν βλέπει το κόμμα ως ξενοφοβικό, προσθέτει. Αλλά θέλει, «μια λογική μεταναστευτική πολιτική».
Ο Ισμέτ Βαρ, 55 ετών, γεννημένος στην Τουρκία, ζει στη Γερμανία από παιδί. Είναι Γερμανός πολίτης από το 1994 και ένθερμος υποστηρικτής του ακροδεξιού κόμματος AfD από την ίδρυσή του το 2013. Οι βασικές θέσεις του, λέει, είναι η μείωση των φόρων και η απέλαση μεταναστών που διαπράττουν εγκλήματα.
Κοντολογίς, είναι παλιοί, νομιμοποιημένοι πια μετανάστες, δεν θέλουν άλλους!…
Όσον αφορά το τελευταίο, ένα φαινόμενο που προβληματίζει όλη τη γερμανική κοινωνία, επιβεβαιώνεται και από το γεγονός ότι η κεντροαριστερή κυβέρνηση του καγκελάριου Όλαφ Σολτς, αύξησε τις απελάσεις το περασμένο έτος. Κάτι που δεν συνέβαινε παλιά. Η αριστερά ήταν ανέκαθεν στη λογική «και οι μετανάστες άνθρωποι είναι». Κάτι που, τα τελευταία χρόνια έχει «καταρρεύσει»…
«Τώρα! Τώρα διώχνουν κόσμο!», λέει ο Βαρ, πίνοντας καφέ στο Κρόιτσμπεργκ, γνωστή… μούλτι κούλτι περιοχή του Βερολίνου. «Αλλά δεν το έκαναν παλαιότερα». Πιστεύει ότι χρειάστηκε η παρέμβαση του AfD στο γερμανικό πολιτικό σκηνικό για να δράσει η κυβέρνηση.
Άρα, επιβεβαιώνεται και με το ρεπορτάζ, ότι οι νόμιμοι μετανάστες είναι ευπρόσδεκτοι (αν και ελάχιστοι είναι πια όσοι κρίνονται ως τέτοιοι – οι πιο πολλοί είναι παράνομοι) και το αντιμεταναστευτικό κόμμα που φλερτάρει και με την εξουσία, στελεχώνεται και υποστηρίζεται από πολλούς μετανάστες!
Στις τελευταίες δημοσκοπήσεις στο τέλος Ιανουαρίου, το AfD σκαρφάλωσε, σχεδόν από το πουθενά, στη 2η θέση, με ποσοστό 21%. Στην 1η είναι οι Χριστιανοδημοκράτες (CDU) με 29%. Στην 3η θεση οι Σόσιαλδημοκράτες (SPD)15%, και με μια μονάδα πιο κάτω, 14% οι Πράσινοι.
ΥΓ: Δεινός υποστηρικτής του AfD είναι βεβαίως ο «πανταχού παρόν και τα πάντα πληρών», Ίλον Μασκ. Στη φωτό, από βιντεοκάμερα στην μεγάλη οθόνη μιας προεκλογικής συγκέντρωσης του κόμματος.
