Στις τρεις και μισή δεκαετίες που είμαι στο χώρο έχουμε ακούσει όλους τους Προέδρους, από τον Βασιλείου στα 90ς μέχρι και σήμερα τον Χριστοδουλίδη να δηλώνουν μετά επιτάσεως πως θα εργαστούν για λύση του Κυπριακού. Μέχρι σήμερα κανένας δεν υλοποίησε αυτό το στόχο έθεσε.
Το Κυπριακό και οι προσπάθειες για επίτευξη λύσης μας διδάσκουν λοιπόν ότι εκείνο που μετρά σε κάθε περίπτωση είναι το αποτέλεσμα. Οι εξαγγελίες παραμένουν εξαγγελίες εάν στο μεταξύ δεν μετουσιωθούν σε αποτέλεσμα το οποίο να είναι απτό και αντιληπτό στους πολίτες. Όλοι οι Πρόεδροι της Κύπρου ξεκινούσαν τη θητεία τους εξαγγέλλοντας προσπάθειες για λύση του Κυπριακού, και μέχρι σήμερα ουδείς έφτασε σε υλοποίηση του στόχου. Γι’ αυτό και παραμένουν απλώς εξαγγελίες και δηλώσεις.
Την Τετάρτη, 29 Ιανουαρίου, ο Πρόεδρος Χριστοδουλίδης μέσα από μια πανηγυρική εκδήλωση στο Προεδρικό ανακοίνωσε προς το λαό τους στόχους του για το 2025. Από πλευράς στησίματος ήταν το ίδιο με εκείνο του 2024 και φανταζόμαστε όλοι ότι θα γίνει και το 2026. Όπως είναι γνωστό και το είπε και ο ίδιος, η πρόθεσή του είναι κάθε χρόνο την ίδια ημέρα να απευθύνεται στο λαό και να ανακοινώσει τους στόχους που θέτει η κυβέρνησή του για την χρονιά.
Η σημερινή κυβέρνηση της Κύπρου, όπως και όλες οι προηγούμενες θέτουν τους δικούς τους στόχους οι οποίοι σίγουρα πάνε σε βάθος πενταετίας και όχι μόνο. Όλες ανεξαιρέτως οι κυβερνήσεις έκαναν τους δικούς τους σχεδιασμούς και ακολούθησαν τις δικές τους τακτικές. Αν δεν το έπρατταν θα είμαστε ακόμα σε συνθήκες του ’60 ή του ’74. Αλλά όπως φαίνεται όλες κάτι έκαναν.
Αναλόγως της περιόδου και των συνθηκών οι στόχοι είναι διαφορετικοί. Άλλοι ήταν βεβαίως τη δεκαετία του ’90 και άλλοι είναι σήμερα. Τότε η Κύπρος θεωρούσε πως η φτηνή ενέργεια μπορεί να προέλθει μέσα από τον άνθρακα, σήμερα ψάχνει για φτηνή ενέργεια η οποία να είναι και φιλική προς το περιβάλλον. Κάθε εποχή έχει τις απαιτήσεις της. Εάν ρωτούσαμε τότε ή πέρσι εκείνο που θα απαντούσαν είναι πως λίγο του ενδιαφέρει ποιες είναι εξαγγελίες των εκάστοτε κυβερνώντων, αλλά πρωτίστως αυτό που του νοιάζει είναι η τιμή του ρεύματος.
Για τον μέσο πολίτη οι εξαγγελίες δεν λένε και πολλά. Αναλόγως της κομματικής του προέλευσης θα τοποθετηθεί ή απλώς θα τις προσπεράσει κουνώντας το κεφάλι του. Εκείνο που πρωτίστως τον ενδιαφέρει είναι τα έργα που γίνονται ή θα γίνουν και πως αυτά θα επηρεάσουν τον ίδιο και την καθημερινότητά του. Εάν δει έργα τότε μπορεί να βάλει και αυτί στις εξαγγελίες. Το βαρόμετρο για τον πολίτη είναι τα έργα που γίνονται και όχι πόσες περισσότερες ή λιγότερες θα κάνει ένας Πρόεδρος της Δημοκρατίας.
Γι’ αυτό και ο κάθε Πρόεδρος κάνει ταμείο στο τέλος της πενταετίας. Ούτε στην αρχή αλλά ούτε και στη μέση. Και αναλόγως του τι κρίνουν οι πολίτες και όχι βεβαίως ο ίδιος και οι συνεργάτες του, τότε μπορεί να βγει κερδισμένος ή χαμένος. Γι’ αυτό και είχαμε Πρόεδρους οι οποίοι ενώ δημιουργείτο η εντύπωση πως ήταν χαμένοι όχι μόνο κέρδιζαν επανεκλογή αλλά έβγαιναν και ενισχυμένοι. Ενώ υπήρχαν και άλλοι που πήγαιναν μετά την πρώτη θητεία στο σπίτι τους.
Στην προκειμένη περίπτωση εκείνο που θα μετρήσει για τον Νίκο Χριστοδουλίδη δεν είναι πόσες ανακοινώσεις θα κάνει αλλά πόσα από τα όσα είπε θα έχουν υλοποιηθεί στη διάρκεια του έτους ή πολύ δε περισσότερο στη διάρκεια της πενταετίας. Σύμφωνα με τα όσα λέγονται στους διαδρόμους ο ίδιος βάζει πίεση στους υπουργούς του για να προχωρούν και να υλοποιούνται όσα εξαγγέλλονται.
Από την άλλη υπάρχει και ο παράγοντας Βουλή των Αντιπροσώπων της οποίας ο ρόλος είναι εξίσου σημαντικός. Γιατί εύκολα και απλά (εάν έχει την πλειοψηφία) μπορεί να κάνει τη ζωή των εκάστοτε κυβερνώντων δύσκολο. Το είδαμε πολλές φορές να συμβαίνει στο παρελθόν όταν στην κυβέρνηση ήταν ένα από τα δύο μεγάλα κόμματα. Πόσο δε σήμερα που και οι δύο μεγάλοι βρίσκονται στην αντιπολίτευση.
Εάν οι κυβερνητικές εξαγγελίες υλοποιούνται θα είναι θετικό για την κυβέρνηση. Εάν όχι τότε κερδίζει η αντιπολίτευση. Το ανάποδο μπορεί να συμβεί όμως εάν η αντιπολίτευση χρησιμοποιώντας την εντός Βουλής ισχύ της μπλοκάρει νομοθετήματα που στέλνει η κυβέρνηση.
